Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά…
[dropcap size=big]Δ[/dropcap]εν ξέρω κάθε πόσο συχνά «ανεβαίνει» ένα καμπαρέ και μάλιστα πολιτικό, ειδικά στις μέρες μας πάντως, σαν ιδέα, δεν τη βρίσκω καθόλου κακή, ειδικά αν ταιριάζει στα γούστα, και στα δικά μου ταιριάζει γάντι.
Τρανζίστορ λοιπόν, από την ομάδα Ιχθείς. Σε κείμενο και σκηνοθεσία Ιωάννας Λιούτσια, με τις εκφραστικότατες και χιλιοτσαλακωμένες Μαρία Κατέχη και Μαριλένα Λιακοπούλου. Πίσω τους ο Αλέξανδρος Βοζινίδης στην κιθάρα και ο Μανώλης Σταματιάδης στα πλήκτρα να παίζουν ακόμα και σε blues ρυθμούς μεγάλες ελληνικές επιτυχίες προ και μετά 50s.
Στο γλέντι σας αυτό, δεν θα ‘τανε σωστό…
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]τα 6 τ.μ. σκηνής του Καφεθεάτρου Ελληνικόν ανοίγει το τρανζίστορ, ο Αλέξανδρος Βοζινίδης πιάνει συχνότητα και το καμπαρέ ξεκινά με λυγμούς, σπαραγμούς και σαρκαστική όχι μόνο διάθεση αλλά και αντίστοιχο στόχο. Δεν θέλει και πολύ να αντιληφθείς πως πίσω από τους χιουμοριστικούς αναστεναγμούς και τα κλάματα της Μαρία Κατέχη κρύβεται μία κρίση στην νεοελληνική ιστορία. Ο χαρακτήρας του μιούζικαλ της Ιωάννας Λιουτσία έχει κατ’ εμέ ξεκάθαρο πολιτικό στόχο. Όχι τον φτηνό στόχο του να πάρει θέση (ενδεχομένως αριστερή, μιας και θα ήταν στη μόδα) αλλά αυτόν μιας ματιάς τόσο αποστασιοποιημένης από τις γνωστές αναπαραχθείσες αριστεροδεξιές απόψεις, όσο και συνειδητοποιημένης κρίσης της υπερβολής του συναισθήματος αυτού του λαού αναφορικά με τα πρότυπα που τον γαλούχησαν και τον γαλουχούν ακόμα και σήμερα.
Θα ξανάρθεις, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα ξανάρθεις
[dropcap size=big]Η[/dropcap] Ελλάδα πριν και μετά την Κατοχή, τα αισθήματα του λαού της κατά την διάρκεια της (όποιας) εισβολής και ο ραδιοφωνικός εκφωνητής του σταθμού των Αθηνών να λέει τις τελευταίες του ελεύθερες λέξεις «Εδώ ελεύθεραι ακόμη Αθήναι…». Εν συνεχεία, η Μαρίκα Νίνου, ο Μανώλης Χιώτης, η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Δημήτρης της… Αλήθεια, εσείς πορτοκαλάδα θέλετε; Ακολούθως έχουμε και έναν ασθενή στον γύψο και μια χώρα που διήρχετο και μίαν κρίσιν. Έναν Ανδρέα που έλεγε ότι την αλλάζει (την πάνα; Την Ελλάδα προς το χειρότερο; Ελάχιστη διαφορά έχει πλέον). Σημασία είχε που η Πατουλίδου είπε «για την Ελλάδα ρε γαμώτο», ε, και μείναμε με το «γαμώτο» στο χέρι (ή την Ελλάδα, ούτε αυτό έχει σημασία).
Δεν ξέρω αν τα συμπεράσματα που έβγαλα από τους στόχους του μουσικοθεατρικού σόου της Λιουτσία είναι λίγο ή πολύ κοντά σε αυτό που η ίδια ήθελε να περάσει, αλλά αν θεωρήσουμε ότι είμαι και εγώ μία αντιπροσωπευτική μερίδα του κοινού, η μιάμιση ώρα που βρέθηκα στον χώρο δεν με έκανε δευτερόλεπτο να βαρεθώ. Μη σας πω ότι ορισμένες φορές σοβάρεψα και ανησυχητικά. Οι ισορροπίες κρατήθηκαν. Σε όλα τα επίπεδα.
Νέα παιδιά, νέες ιδέες, νέες προτάσεις, χωρίς κλισέ ούτε φτηνά κόλπα.
Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
