Πέμπτη, 14/12/2017, Σταυρός του Νότου
[dropcap size=big]Λ[/dropcap]εωνίδας Μπαλάφας. Ένας καλλιτέχνης, του οποίου το, αδιαμφισβήτητα, ελεύθερο πνεύμα, ζει κάθε λέξη και κάθε νότα όταν ανεβαίνει στη σκηνή, σε οδηγεί σε μια, όμορφα, αλλοπρόσαλλη κατάσταση όπου τη μία στιγμή θέλεις να γιορτάσεις και την ακριβώς επόμενη στιγμή, να σταθείς θλιμμένος ή και θυμωμένος για όσα συμβαίνουν γύρω σου και μέσα σου. Μία επαναστατική, πολιτική, κοινωνική, ηθική, μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινη μάζωξη.
Έτσι ακριβώς ήταν και το βράδυ της 14ης Δεκεμβρίου – όπως και κάθε μουσική βραδιά με τον Λεωνίδα. Μία γλυκόπικρη γιορτή στον Σταυρό του Νότου. Γλυκόπικρη επειδή ο Λεωνίδας έχει μια ιδιαίτερη ικανότητα να σου θυμίζει όλα τα άσχημα, όλα τα δύσκολα, τις πληγές, τους πόνους, την αδικία αλλά ταυτόχρονα να σε λυτρώνει, βάζοντάς σου, κυριολεκτικά, το χαμόγελο στο στόμα, με τη διάθεσή του, τη δύναμή του και την αισιοδοξία του. Με τους στίχους και τις μουσικές του, σου θυμίζει πως η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας που αξίζει να παλέψεις για όλα τα καλά και όλα τα κακά του.
Μοιάζει ονειρικός ο τρόπος που έξι άνθρωποι συνδέονται στη σκηνή, αναμιγνύοντας ήχους, γλώσσες και ψυχές. Όλη αυτή η σύνδεση και η αρμονική συνύπαρξη, κυρίως, διαφορετικών ειδών μουσικής είναι, σχεδόν, υπερβατική, καθώς το ρεμπέτικο ανθεί πλάι στη ρέγκε και η ροκ πλάι στη βαλκανική μουσική. Αυτό το μουσικό πάντρεμα είναι αποτέλεσμα συνεργασίας ατόμων που βρίσκονται πλάι στον Λεωνίδα επί σκηνής: ο Χρήστος Κυριαζής στο σαξόφωνο, ο Σπύρος Βρυώνης στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Διονύσης Κοκόλης στην τρομπέτα και ο Νίκος Χριστόπουλος στα τύμπανα Yoel Soto και το ηλεκτρικό μπάσο.
“Βγήκαμε λίγο εκτός προγράμματος”, απολογήθηκε, σχεδόν. Αλλά όλο αυτό το “εκτός προγράμματος” και το “Δεν υπάρχει πλάνο” που είπε λίγο αργότερα ο Λεωνίδας, λειτουργούσε σαν υπενθύμιση προς το κοινό. Μια υπενθύμιση του χαρακτήρα, της διάθεσης αλλά και του στόχου του live, που δεν είναι άλλος από την αληθινή ψυχαγωγία μακριά από τα αυστηρά προγράμματα μα πιο κοντά στον αγνό αυθορμητισμό. Είναι βασικό χαρακτηριστικό του αυτή η διάθεση ανεμελιάς, που …τύλιξε, μεταξύ άλλων, την «Αναστασιά», την «Κούπα», το «Ταξίδι για να σε βρω» τον «Robin Hood», αλλά και τρία νέα τραγούδια.
Και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως είχα μεταφερθεί στην πλατεία Συντάγματος, πριν 8-9 χρόνια περίπου, τότε, που ο Λεωνίδας και η παρέα του είχαν κάτσει στην πλατεία με τα όργανά τους γεμίζοντας μια “τρελή” Αθήνα, ρυθμό, ένταση και χορό, προσκαλώντας τους περαστικούς να γίνουν όλοι, γνωστοί-άγνωστοι, μία μεγάλη παρέα! Χαμογέλασα γιατί, μετά από τόσα χρόνια, μετά από τόσες συναυλίες, εμφανίσεις, συνεντεύξεις και ηχογραφήσεις, συνεχίζει να είναι ο ίδιος γενναιόδωρος άνθρωπος με το κοινό του, ή καλύτερα με την παρέα του, αυτή που αποκτά σε κάθε live του. Κάτι τέτοιο σπανίζει στις μέρες μας αλλά ο Λεωνίδας Μπαλάφας είναι η απόδειξη, πως ένας καλλιτέχνης μπορεί να είναι σιμά σου σαν “δάσκαλος” ή ακόμη και σαν στήριγμα, όταν θες να χαθείς για λίγο απ’ την πραγματικότητα, ή να προσγειωθείς σε αυτήν, όταν θες να πέσεις για να μάθεις ή να σηκωθείς πιο δυνατός, αλλά κυρίως, όταν θες να κάνεις “ένα βήμα μπροστά με το χέρι στην καρδιά”.
Να είσαι καλά Λεωνίδα!
Κείμενο: Εμελίνα Μαραγκούλια(Lavart)
Φωτογραφίες: Κατερίνα Βράτιτς (Lavart)
Τα live συνεχίζονται κάθε Πέμπτη έως 4/1/2017 στον Σταυρό του Νότου plus!
https://www.lavart.gr/o-levnidas-mpalafas-sto-stauro-tou-notou-plus/
