«Ανάμεσα στα χέρια και το μυαλό, ο μεσολαβητής πρέπει να είναι η καρδιά»
[dropcap size=big]Η[/dropcap] Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης μας καθήλωσε. Ξανά. Αυτή τη φορά διαλέγοντας για φόντο το βωβό κινηματογραφικό αριστούργημα του Φριτς Λανγκ που… μόνο βωβό δεν έφτασε στα αυτιά μας.
Πάλη των τάξεων σε ασπρόμαυρο χρώμα. Εργάτες στα έγκατα της Γης με ρομποτικό βηματισμό. Αφεντικά σε επιβλητικά κτήρια. Ο πρώτος άνθρωπος-μηχανή και γρανάζια που γυρνάνε ασταμάτητα. Εικόνες φρίκης. Χωρίς ήχο. Το φουτουριστικό Μετρόπολις σκηνοθετήθηκε μετά κόπων και εμποδίων το 1927 στη Γερμανία. Σε μια εποχή που η επιστημονική φαντασία δεν άγγιζε ούτε το ίντερνετ και η θεματολογία της αποτελούσε πραγματική πρόκληση για τον κινηματογράφο. Κι όμως, το φιλμ δεν πέτυχε μόνο τον στόχο του, αλλά χαρακτηρίστηκε ως μία από τις μεγαλύτερες στιγμές του βωβού κινηματογράφου. Τόσο για την σκηνοθεσία, παρά τα περιορισμένα μέσα που διέθετε, όσο και για την ισχυρή πολιτική ταυτότητά του. Και όλα αυτά δοσμένα αποκλειστικά με εικόνες. Χωρίς λόγια.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο πρωτοποριακό φιλμ που αποτέλεσε αρχή και πηγή έμπνευσης για τους επόμενους του χώρου, κρατούσε για τους θεατές του, ακόμη μία έκπληξη για το τέλος. Το 2008, στο Μπουένος Άιρες, ανακαλύφθηκε εντελώς τυχαία, μια δεύτερη εκδοχή της ταινίας, με 25 επιπρόσθετα λεπτά κομμένων σκηνών που είχαν μείνει για χρόνια στην αφάνεια.
Εν έτει 2015, στις αίθουσες του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης παρακολουθήσαμε άφωνοι το ολοκληρωμένο πλέον Μετρόπολις να ζει την κυριολεκτική αναγέννησή του. Μία ταινία που το μόνο που της έλειπε ήταν ο ήχος, μας έκοψε την ανάσα με τον ήχο της. Με τις φιγούρες της να ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας και κυρίως… στα αυτιά μας.
Η δυναμική εμφάνιση της ΚΟΘ έβαλε την τελευταία πινελιά στην τελειοποίηση ενός ήδη ολοκληρωμένου έργου, μεταμορφώνοντάς το σε κάτι που σίγουρα δε θύμιζε την αρχική του μορφή. Κρουστή ένταση, πνευστή και έγχορδη αγωνία. Οι φωνές που απουσίαζαν από το αρχικό φιλμ, προστέθηκαν περίτεχνα, με βιολιά, τσέλα και τυμπάνια να υποκαθιστούν τους βωβούς διαλόγους και να ακούγονται σαν λέξεις από τα κλειστά στόματα των ασπρόμαυρων πρωταγωνιστών.
Υπό τη Διεύθυνση του Helmut Imig, η ορχήστρα έκλεψε κυριολεκτικά την παράσταση από την εικόνα και χάρισε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας στον ήχο. Η ζωντανή εκτέλεση του μεγαλειώδους soundtrack του Gottfried Huppertz πλημμύρισε την αίθουσα με την ψυχή που κρυβόταν πίσω από τη σιωπή της ταινίας. Δεν περιμέναμε ποτέ ότι ένα βωβό κινηματογραφικό φιλμ, μπορούσε να ακουστεί τόσο δυνατά.
Κείμενο: Πέππυ Λουπεϊδου (Lavart)
