«The Night Before Christmas» του Nikolai Gogol: Μια φολκλορική Παραμονή Χριστουγέννων στη Σοβιετική Ένωση
Ο Nikolai Gogol έγραψε, το 1829 – 32, τη συλλογή μικρών ιστοριών «Evenings on a Farm Near Dykanka», εμπνεόμενος από το παρελθόν των παιδικών του χρόνων, που συνολικά εκδόθηκαν όταν ο ίδιος ήταν είκοσι δύο ετών. Μέχρι τότε, δημοσιεύονταν αποσπασματικά σε εφημερίδες. Το σύνολο των ιστοριών τοποθετούνται στην ουκρανική πόλη Dykanka. Μεταξύ αυτών των μικρών αφηγημάτων, βρίσκεται το «Christmas Eve» ή, με μία πιο πιστή μετάφραση του ρωσικού τίτλου, «The Night Before Christmas».
Ένα φολκλορικό αστείο
Το ιδιότυπο και χαρακτηριστικό χιούμορ του Gogol τον έκανε έναν από τους διασημότερους ποιητές της γενιάς του. Tο «The Night Before Christmas» με δυσκολία συγκαταλέγεται στα «αστεία» έργα του. Θεωρείται, πως αυτό συνέβη εξαιτίας του τρόπου που σκιαγραφείται ο ουκρανικός τρόπος ζωής και τα υποκείμενά του. Αυτό κατέστησε το έργο δύσκολο και μακριά από την αληθοφάνεια. Ωστόσο, το αντίθετο φαίνεται να συνέβη στη «πατρίδα του έργου», αφού εκτιμάται πως τούτη η παρουσίαση της ουκρανικής επαρχίας, όσο kitsch και καρικατουρίστικη, όσο την παρουσιάζει ο Gogol δηλαδή, ήταν πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Επιπλέον ενίσχυση έδωσε το γεγονός πως το «The Night Before Christmas» και το συγκεκριμένο χιούμορ του ταιριάζουν με τα ιδανικά του Ουκρανικού Baroque.
«The Night Before Christmas» του Nikolai Gogol
Χιονισμένη Dykanka. Η ιστορία ξεκινάει, την παραμονή των Χριστουγέννων, με τον διάβολο να τριγυρίζει στο νυχτερινό ουρανό παίζοντας με το φεγγάρι, πριν το κλέψει. Όλα αυτά τη νύχτα δηλαδή, που είναι ελεύθερος να κάνει τις σκανδαλιές του, πριν τη γέννηση του Χριστού, που θα σημάνει την επιστροφή του στα βάθη της κόλασης. Το παιχνίδι του έρχεται να συμπληρώσει η εμφάνιση μιας μάγισσας που πετάει στον ουρανό και μαζεύει αστέρια.
Ο διάβολος θέλει να τιμωρήσει τον Vakula, τον σιδηρουργό της Dykanka, γιατί είναι αγαπητός από όλους εξαιτίας του ζωγραφικού έργου που έκανε και αναπαριστά την καταδίκη του διαβόλου από τον Άγιο Πέτρο, την ημέρα της Κρίσης. Είναι από όλους αγαπητός εκτός από την Oksana, την κόρη του Κοζάκου Choub, για την οποία τρέφει αισθήματα. Σκοπός του διαβόλου είναι να σκοτεινιάσει το χωριό, κλέβοντας το φεγγάρι, προκειμένου να εμποδίσει τον Choub να βγει από το σπίτι και να αφήσει την Oksana μόνη της, ώστε να την συναντήσει κρυφά ο Vakula. Οι δύο νέοι συναντώνται και η ματαιόδοξη Oksana ζητάει τα γοβάκια της Τσαρίνας ως αντίτιμο για την αγάπη της προς τον Vakula.
Τα πράγματα περιπλέκονται όταν μπαίνει στο προσκήνιο η ερωτική ζωή της μητέρας του Vakula, Solokha, η οποία είναι η μάγισσα που αναφέρθηκε παραπάνω. Στο σπίτι της έχει κρυμμένους, σε σακιά καρβουνιών, άντρες της μικρής τους πόλης, μεταξύ των οποίων και του πατέρα της Oksana και τον ίδιο τον διάβολο. O Vakula επιστρέφει αποκαρδιωμένος στο σπίτι και αποφασίζει να φύγει μακριά παίρνοντας τα σακιά στη πλάτη του.
Στον δρόμο όμως αποφασίζει να παρατήσει τα σακιά που τον βαραίνουν – τα οποία βρίσκουν οι περιπλανώμενες χορωδίες που ψάλλουν τα κάλαντα, koliada ή koleda – και να πάει στον Puzaty Patsyuk, έναν Κοζάκο με εξουσία που φημολογείται ότι έχει συναλλαγές με τον διάβολο. Εκείνος του μηνύει ότι κουβαλά τον διάβολο στην πλάτη του. Έτσι ο Vakula ανοίγει το σακί και αφού βλέπει τον διάβολο, αποφασίζει να τον ξεγελάσει, υποσχόμενο πως θα πουλήσει την ψυχή του, αν ο αυτός εκπληρώσει μια ευχή του. Στο μεταξύ, αρπάζει την ουρά του και, αφού απειλεί τον διάβολο με το δακτυλικό σχήμα του τριαδικού Θεού, τον διατάζει να τον πάρει στην πλάτη του και να πετάξουν για το παλάτι της Τσαρίνας Μεγάλης Αικατερίνης στην Αγία Πετρούπολη.
Στο παλάτι, ο Vakula εκστασιάζεται με τον πλούτο και την τέχνη που, σαν κι αυτά, πρώτη φορά αντικρίζει. Παρακάτω, συναντά τη Μεγάλη Αικατερίνη και αυτή, εντυπωσιασμένη με την απλότητά του, του χαρίζει τα χρυσά γοβάκια της. Τότε ο Vakula πετάει με τον διάβολο πίσω στην Dykanka. Εντωμεταξύ η Oksana, νομίζοντας ότι έχασε για πάντα τον Vakula, αναθεωρεί και τον ερωτεύεται σε μια νύχτα. Ο τελευταίος καταφτάνει στο σπίτι της και, αφού ζητάει από τον πατέρα της να τον τιμωρήσει, ζητάει το χέρι της. Μόλις η Oksana τον βλέπει, πέφτει στην αγκαλιά του και του λέει πως τον αγαπάει και δε χρειάζεται τα γοβάκια της Τσαρίνας.
«The Night Before Christmas», 1913
Το «The Night Before Christmas» έγινε τρείς φορές ταινία, μέσα στα πρώτα εξήντα χρόνια του 20ου αιώνα. Πρώτη απόπειρα ήταν η βουβή ταινία του Wladyslaw Starewicz, ενός γνωστού stop-motion animator. Αυτή η παραγωγή βασίστηκε στην απόδοση της ατμοσφαιρικότητας του έργου του Gogol και συνδύαζε live-action και stop-motion στοιχεία. Καρτουνίστικη διάθεση σε μια ταινία γυρισμένη σε στενούς χώρους, που δίνουν την εντύπωση ενός άλλου μικρόκοσμου που μοιάζει με τον δικό μας αλλά ταιριάζει σε κάποιον που ξεπήδησε από βιβλίο και πλάθεται μέσα στα στενά φαράγγια του μυαλού μας.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
«The Night Before Christmas», 1951
Η δεύτερη ταινία έγινε τριάντα οκτώ χρόνια αργότερα από το στούντιο Soyuzmultfilm, το οποίο, με έδρα την Ρωσία, παράγει ταινίες κινουμένων σχεδίων από το 1936. Ανήκει στην περίοδο του Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού των Ρωσικών Κινουμένων Σχεδίων. Ακόμη, σκηνοθετήθηκε από τις «γιαγιάδες των ρωσικών κινουμένων σχεδίων», Brumberg sisters.
Αξιοσημείωτο είναι πως στην δημιουργία της ταινίας χρησιμοποιήθηκε η τεχνική Rotoscop. Rotoscop Animation είναι η τεχνική που έφερε επανάσταση στα σχεδιαστικά στούντιο, προβάλλοντας τις κινηματογραφημένες σκηνές ενός προσώπου που κινείται, μέσω ενός προτζέκτορα, σε μια επιφάνεια με χαρτί, προκειμένου, αυτή να σχεδιαστεί σε κάθε μικρή κίνησή του. Αυτό προσέδωσε στους σχεδιασμένους χαρακτήρες φυσικότητα, πλαστικότητα και, επομένως, αληθοφάνεια.
You are currently viewing a placeholder content from Default. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
«The Night Before Christmas», 1961
Η τρίτη και live-action ταινία σκηνοθετήθηκε από τον Aleksandr Rou, γνωστό για τις σουρεαλιστικές και παραμυθικές δουλειές του. Επιπλέον, παρουσιάζει αρκετές αποκλίσεις από την αρχική αφήγηση και διαρκεί περισσότερο από τις άλλες δύο ταινίες. Παράδοση και ηθογραφία εκφράζονται μέσα από kitsch στοιχεία και έντονες αντιθέσεις κόκκινου και γαλαζοπράσινου που σε βάζουν, για ακόμη μία φορά, στο κλίμα ενός, όχι τόσο Χριστουγεννιάτικου, μα εορταστικού τοπίου της Σοβιετικής Ένωσης.
https://www.youtube.com/watch?v=q71uPvuQ2NA&ab_channel=AVGSHOW
Κείμενο: Διμηνίδης Δανιήλ (Lavart)
