[dropcap size=big]«Δ[/dropcap]ε με χωρά ο τόπος» είναι η πρόταση-ανάγνωση από την ομάδα σωματικού θεάτρου «Πλεύσις» για τη Μήδεια του Ευριπίδη.
Με τη νέα παραγωγή της ομάδας Πλεύσις «Δε με χωρά ο τόπος/Μήδεια», που παίζεται για συνολικά τρεις παραστάσεις (25-26-27 Σεπτεμβρίου), άνοιξε το θέατρο BlackΒox τη δεύτερη χρονιά λειτουργίας του και μας ευχήθηκε «Καλή θεατρική χρονιά» διά στόματος Θωμά Χαρέλα. Ανταποδίδω με τη σειρά μου την ευχή!
Μήδεια, λοιπόν, ένα έργο που πραγματεύεται και πραγματώνει τα δύο μεγαλύτερα ζητήματα στην τέχνη του θεάτρου: τον έρωτα και τον θάνατο. Βάρβαρη είναι η καταγωγή της Μήδειας, όπως βάρβαρη είναι και αυτή του έρωτα. Ο έρωτας είναι δικτατορικός. Είναι άγριος. Έχει τη δύναμη να δημιουργεί και να διαλύει. Ωθεί τα ανυποψίαστα θύματά του στις πιο μεγαλειώδεις, αλλά και στις πιο καταστροφικές πράξεις. Και το χειρότερο; Ο άνθρωπος είναι ανήμπορος να αντισταθεί στη σαρωτική του δράση. Είναι ανήμπορος μπροστά στη φύση του. Η ευριπίδεια Μήδεια μαστιγωμένη από τον έρωτα, τυφλωμένη από το θυμικό της αποφασίζει την έσχατη πράξη: να σκοτώσει τα ίδια της τα παιδιά για να εκδικηθεί εκείνον… που πρόδωσε τον έρωτά της, που την αρνήθηκε, που πήρε άλλη για γυναίκα του. Ξεριζώνει τα σπλάχνα της για να ξεριζώσει εκείνον…
«Αλλοίμονο. Ας ρίξει στο κεφάλι μου
φωτιά ο ουρανός. Αβάσταχτη ζημιά
έγινε η ζωή μου. Αλλοίμονο. Κατάλυσέ με θάνατε
Σταμάτησε την άθλια ζωή μου» (μετάφραση: Γ. Χειμωνάς)
Την αμείλικτα ερωτική ιστορία της Μήδειας απέδωσε η ομάδα Πλεύσις σε μια μονόωρη παράσταση σωματικού θεάτρου με στοιχεία σύγχρονου χορού και μιμικής, που σε ορισμένα σημεία άγγιζε την ακροβατική, χωρίς ίχνος λόγου. Η άποψή μου για το σωματικό θέατρο είναι ότι ως είδος έχει τρομερές δυσκολίες να επικοινωνηθεί, απαιτεί αποδόμηση και έρευνα, και, σαφώς, το ελληνικό κοινό δεν είναι ακόμη εξοικειωμένο με αυτό. Οι επί σκηνής συντελεστές (Όλγα Γερογιαννάκη, Αντώνης Κουτρουμπής, Νατάσσα Ζαφειροπούλου) αρμονικά κουρδισμένοι ωσάν το σώμα καθενός να είναι προέκταση του σώματος του άλλου, «χορεύουν» τη Μήδεια πάνω σε μια κεκκλιμένη λευκή πλατφόρμα εκτελώντας τις βασικές ιδέες και εικόνες του έργου. Πάρα πολύ δυνατές στιγμές είναι αυτές των δολοφονιών, πρώτα της Γλαύκης και έπειτα των τέκνων του Ιάσονα. Θεωρώ, πάντως, ότι δόθηκε περισσότερη έμφαση στην εξωτερική αισθητική αρτιότητα, τη χορογραφία με άλλα λόγια, παρά στην ουσία του δράματος. Οι δε συμβολισμοί δεν ήταν πάντοτε ευανάγνωστοι, λ.χ. η σκούπα(;) που χρησιμοποιεί ο Ιάσων. Αξιοσημείωτη είναι δίχως άλλο η πρωτότυπη μουσική του Μηνά Εμμανουήλ, γιατί δημιουργεί ένα ηχητικό περιβάλλον πολύ ταιριαστό στις κινητικές επιλογές.
Υ.Γ. Την παράσταση ακολούθησε συζήτηση του κοινού με τους performers, ενώ το Σάββατο και την Κυριακή 26 και 27 Σεπτεμβρίου ο καλλιτεχνικός υπεύθυνος της ομάδας Πλεύσις Αντώνης Κουτρουμπής διδάσκει σε masterclass με τίτλο: «Ο ερμηνευτής συναντά το θεατρικό αντικείμενο στη σκηνή» .
Συντελεστές
Σύλληψη – Σκηνοθεσία -Σκηνικά: Αντώνης Κουτρουμπής
Μουσική σύνθεση: Μηνάς Εμμανουήλ
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Κοστούμια: Όλγα Γερογιαννάκη
Graphic animation: Ακριβή Αναγνωστάκη
Κατασκευή σκηνικού: Δημήτρης Μαρούλης
Επιμέλεια κειμένων: Μιράντα Βατικιώτη
Ερμηνεία – Χορογραφία: Όλγα Γερογιαννάκη, Αντώνης Κουτρουμπής, Νατάσσα Ζαφειροπούλου
