“You want to hurt me, I can hurt you ten times worse” – Μία φράση χαρακτηριστική της νέας ταινίας του Sam Levinson, Malcolm & Marie, που διατίθεται στο Netflix!
Ο Sam Levinson έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό από τις νέον αμερικανικές λυκειακές απεικονίσεις του Euphoria, ένα καλειδοσκόπιο βίας, αναρχίας και σεξ, με τρομερή απήχηση. Σε αυτό το νέο κινηματογραφικό του task που ονομάζεται Malcolm & Marie και σε συνεργασία με τον διευθυντή φωτογραφίας Marcell Rev, ο Levinson επιχειρεί να δημιουργήσει μια ταινία σπάνιας πρωτοτυπίας. Απηχώντας τα υπέροχα ρομάντζα του παλιού Χόλυγουντ, ο σκηνοθέτης καταθέτει και μια ειλικρινή έκφραση πίστης στο μέλλον του μέσου που υπηρετεί.
Η πλοκή επικεντρώνεται στον σκηνοθέτη Malcolm (John David Washington) και στην κοπέλα του, Marie (Zendaya), που επιστρέφουν στο σπίτι τους μετά από την εορταστική πρεμιέρα της ταινίας του Malcolm. Καθώς ο Malcolm περιμένει αυτό που σίγουρα θα είναι επικείμενη κρίσιμη και οικονομική επιτυχία, το βράδυ ξαφνικά παίρνει μια περίεργη τροπή καθώς οι αποκαλύψεις για τις σχέσεις τους αρχίζουν να εμφανίζονται, δοκιμάζοντας τη δύναμη της αγάπης τους. Κρίνοντας από το περιεχόμενο αυτής της ταινίας, δεν θα έπρεπε να βγει κοντά στην μέρα του Αγίου Βαλεντίνου!
Υπερβολικά θεατρικό και διαλογικό, επιτρέπει, σε αρχικό στάδιο, στους δύο ηθοποιούς να αναμετρηθούν στο ρινγκ της υποκριτικής. Η Zendaya αποδεικνύει ξανά ότι μεγαλουργεί στο περιβάλλον που δημιουργεί ο Levinson (ίσως να μην είναι τυχαίο που για την τηλεοπτική σειρά του Euphoria η ηθοποιός πήρε το πρώτο της Emmy). Ο John David Washington μας πείθει, πεινασμένος για εκδίκηση μετά το Tenet του Nolan. Διαπιστώνονται κάποια σημάδια δραματικής ακαμψίας, καθώς η έκβαση των διαλόγων είναι προβλέψιμη και οι εκρήξεις περί προσωπικής καταστροφής αλλάζουν ανάμεσα στο ζευγάρι αρκετά γρήγορα.
Από τις πρώτες ακολουθίες του Malcolm & Marie, εκδηλώνονται οι πολλές φιλοδοξίες μιας απαιτητικής ταινίας, αντισταθμίζοντας το βήμα της μεταξύ ενός στυλιζαρισμένου ασπρόμαυρου πλάνου και σινεφίλ παραπομπών (η Marie στην τουαλέτα ως μία άλλη Nicole Kidman στα Μάτια Ερμητικά Κλειστά του Κιουμπρικ, ο Malcolm στο διπλανό δωμάτιο που καθώς χορεύει αντηχεί το Pulp Fiction). Οι σκηνοθετικοί και σεναριακοί περιορισμοί είναι ευνοϊκοί για μεγάλο πειραματισμό και άσκηση στο στιλ: ένα ζευγάρι ηθοποιών, μια ενότητα τόπου και δράσης σε σχεδόν πραγματικό χρόνο, με φόντο μία άυπνη νύχτα διακανονισμών.
Ξεχνώντας τη δύναμη των λέξεων και την «αντιστρεψιμότητα» που ανακυκλώνεται ως διαλογικό μοτίβο, η οποιαδήποτε διόραση των χαρακτήρων επιτρέπει τη σταδιακή διαγραφή της συν-εξάρτησής τους, καθώς οι πρωταγωνιστές «φτύνουν» στο πρόσωπο του άλλου ομολογίες. Εάν η Marie ξεκίνησε την ταινία με μια «θανατηφόρα» και μάλλον δίκαιη πρόβλεψη («Τίποτα παραγωγικό δεν πρόκειται να ειπωθεί απόψε»), τότε το σφυροκόπημα των λέξεων θα αποδειχθεί απαραίτητο: πρόκειται για το «σπάσιμο» ορισμένων σιωπών, την «επισκευή» ορισμένων παραλείψεων και την από κοινού κατασκευή των κοινών πέριξ.
Σε αυτή την συνεχή κάθαρση, η σκηνική δημιουργία και το set design είναι ιδανικά για ένα συνεχές κυνήγι. Ο χώρος μιας υπέροχης κατοικίας πολλαπλασιάζει τις σκηνές που οδηγούν σε «συγχωνεύσεις» χαρακτήρων (κρεβάτι, χαλί, καναπές, τραπεζάκι) ή σε «διαχωρισμούς» (χωρίσματα, κατώφλια, καθρέφτες, βάθη πεδίου) και η διεύθυνση φωτογραφίας μεγεθύνει τα υπάρχοντα πορτρέτα. Μια γαλήνη τόσο ήρεμη όσο και σκληρή χαρακτηρίζει το βλέμμα του voyeur φακού, όλα πάντα σε ασπρόμαυρο: ένα μαρμάρινο άγαλμα σε μια μπανιέρα, μια σιλουέτα που γυρίζει σε κύκλους και σφραγίζει μια αυξανόμενη παραμόρφωση. Οι χαρακτήρες βαδίζουν, αγωνίζονται, παίζουν το δικό τους ρόλο στην ετοιμόρροπη σχέση τους κάτω από το ανυπόμονο μάτι ενός σκηνοθέτη που απολαμβάνει κυριολεκτικά να τους βλέπει να μετουσιώνουν το κείμενό του σε επιθετική ενέργεια.
Διότι αυτό είναι και το παιχνίδι του θέματος, το οποίο ξεπερνά την απλή συζυγική κρίση ενός τοξικού ζεύγους από μια παρουσίαση μέσω της γραφής, της υποκριτικής και της γενικότερης πραγματικότητας του κινηματογράφου. Διότι, παρά το σλόγκαν που προτείνει η αφίσα (“crazy love”), είμαστε λιγότερο αντιμέτωποι με μια ιστορία αγάπης και περισσότερο αντιμέτωποι με μια ακτινογραφία δύο ατόμων με πιθανές παρορμήσεις προς τον πόνο και τον σαδισμό. Η σχεδόν ασφυκτική πυκνότητα αυτών των θεμάτων, επομένως, ποτίζει τη σχέση ενός ζευγαριού που βασίζεται στον εγωκεντρισμό, στην εξάχνωση της εμπειρίας και στην εμμονή με την εικόνα που δόθηκε στον Τύπο πριν από τη δημόσια υποδοχή. Πόσο πυκνό, όμως, μπορεί να είναι κάτι που επικοινωνείς στο κοινό;
Καταληκτικά, ο Levinson δείχνει στο Malcolm & Marie μια μάλλον τρομερή νοημοσύνη, στο βαθμό που ολόκληρη η μετά-διάσταση της ταινίας του χρησιμεύει ως ποιητική τέχνη του έργου του, προβλέποντας τις κατακρίσεις που θα μπορούσε κάποιος να του κάνει: στη ματαιοδοξία των χαρακτήρων του ή την υπερβολικά λογοτεχνική γραφή των στιχομυθιών τους (είναι επίσης ένα ερώτημα που βασανίζει και τους ίδιους και με το οποίο παίζουν, όπως φαίνεται στη σκηνή με το μαχαίρι). Το ζήτημα του προορισμού/ αποτελέσματος μιας τέτοιας νύχτας, που χαρακτηρίζεται από ένα στοιχείο μυστηρίου, επιτρέπει την κατάργηση της αναδρομικής τυραννίας. Μια ωριμότητα που επιβεβαιώνει σιωπηλά την προφητεία: Τίποτα παραγωγικό δεν πρόκειται να ειπωθεί απόψε. Το πρωί επιτρέπει την ηρεμία από μια αδιαφάνεια της επιφάνειας ενός παραθύρου, και την απόσταση ενός σκηνοθέτη συμφωνώντας τελικά να περιορίσει την επιθυμία του για έλεγχο.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Κείμενο: Ελένη Κουκουρίκου (Lavart)
Διαβάστε εδώ περισσότερες κριτικές ταινιών
