Maggie Bell: Η Βασίλισσα Της Νύχτας

Αν πρέπει να αποδεχθούμε μια γυναικεία φωνή που χάραξε ανεξίτηλα το χώρο της ροκ, σίγουρα αυτή θα ήταν της Janis Joplin. Η ίδια δε χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις. Από την άλλη, πόσες φορές αναρωτηθήκαμε αν υπάρχει κάποια που μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα της; Η Maggie Bell είναι η μόνη που μπορούσε να κατοχυρώσει αυτή τη θέση. Δεν θυμάμαι, αλήθεια, πως βρέθηκα να την ακούω για πρώτη φορά. Ίσως ήταν σε κάποιο μπαράκι, ίσως σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό. Το μυαλό μου, ωστόσο, κατέγραψε τη στιγμή που πρωτοάκουσα το Danger Zone. Η σκληρή, και όμως, τόσο γλυκιά φωνή της Bell δεμένη με τον βαρύ ψυχεδελικό ήχο των Stone The Crows. Μείγμα αρχικά ελκυστικό, που σταδιακά αγγίζει τα όρια του ηδονικού. Ίσως η απόλυτη στιγμή της τραγουδίστριας. Αργότερα, ανακαλύπτοντας την πορεία της, επιβεβαίωσα τη λαϊκή ρήση: Τίποτα στη ζωή δεν είναι τυχαίο. Μεγαλωμένη σε μουσικό περιβάλλον, η Σκωτσέζα βρήκε από νωρίς το δρόμο της. Μόλις στα δεκαπέντε της παράτησε το σχολείο και ξεκίνησε να ακολουθεί το εφηβικό της όνειρο, να μοιραστεί με τον κόσμο το μεγαλείο της φωνής της. Έτσι, στη καθημερινή της βιοπάλη, εργάζονταν σαν διακοσμήτρια τα πρωινά και τις νύχτες τραγουδούσε σε μικρά μαγαζάκια. Όλα άλλαξαν, όμως, όταν έπεσε στην αντίληψη ενός ήδη θρυλικού μουσικού της χώρας. Του Alex Harvey. Αμέσως, τη σύστησε στον κιθαρίστα αδελφό του, Leslie, και οι Stone The Crows γεννιούνται. Το γκρουπ χαρακτηρίζεται από δημιουργικό οργασμό. Μέσα σε τρία χρόνια κυκλοφορούν τέσσερα(!) στούντιο άλμπουμ και η πορεία τους δείχνει λαμπρή. Αρκούσε, όμως, μια μοιραία στιγμή για να αλλάξουν τα πάντα. Ο νεαρός κιθαρίστας βρίσκει τραγικό θάνατο επί σκηνής (ηλεκτροπληξία) και κατά συνέπεια το συγκρότημα διαλύεται. Για ένα κοινό άτομο που βλέπει τα όνειρά του να γκρεμίζονται και δίχως ψυχικά αποθέματα να συνεχίσει, θα μπορούσε να σημαίνει ένα πρόωρο τέλος.

Stone the Crows Maggie Bell and Jimmy McCullogh in 1972

Όμως ένα χαρισματικό άτομο, όπως η Maggie, δεν τα παρατά εύκολα. Σκωτσέζικο πείσμα και μουσική φλέβα δεν την αφήνουν σε ησυχία. Έτσι, τα επόμενα χρόνια θα ηχογραφήσει δύο σόλο άλμπουμ. Κανένα, ωστόσο, δε θυμίζει τη γλυκόηχη-σκληρή φωνή που το κοινό είχε συνηθίσει. Η Bell επέλεξε να ακολουθήσει, πλέον, τον ”ταπεινό” δρόμο των μπλούζ και μας παρουσιάζει μια πιο αγνή και βελούδινη πλευρά, με κορυφαία στιγμή τη διασκευή του γνωστού Wishing Well. Αν προσθέσουμε και τα υπόλοιπα διαμάντια, που αποτέλεσαν μια ευχάριστη έκπληξη για όλο το μουσικό κοινό, τότε το ερώτημα είναι ένα. Μήπως τελικά ο τίτλος του πρώτου της άλμπουμ, Queen Of The Night, της ταιριάζει απόλυτα;