Η Μάγδα Κόρπη σκηνοθετεί το έργο “Φυλαχτό” και γράφει στη Lavart ένα βιβλίο με πολιτική φόδρα όμως με άξονα την αγάπη, φώλιασε στην καρδιά και το μυαλό της.
Αυτή θα είναι μια ιστορία τρόμου. Όμως δεν θα μοιάζει τέτοια. Δεν θα μοιάζει επειδή η αφηγήτρια είμαι εγώ. Αυτή που μιλάει είμαι εγώ και δεν θα μοιάζει τέτοια.
Το Φυλαχτό του Ρομπέρτο Μπολάνιο, έφτασε στα χέρια μου σχεδόν πριν από πέντε χρόνια. Η Αουξίλιο Λακουτύρ -η μητέρα όλων των ποιητών- η λατινοαμερικανή ποιήτρια και ταξιδιώτισσα στην μονοπρόσωπη αφήγηση του Φυλαχτού, θα πει την ιστορία της. Αρθρώνοντας η ίδια έναν λόγο πυρηνικά και ανεπιτήδευτα ποιητικό και αποκαλώντας τον εαυτό της μητέρα της μεξικάνικης ποίησης, ως παράξενη προστάτιδα μνήμης, επιχειρεί να ξορκίσει το τραύμα που τη στοιχειώνει μέσα από μια κατά τόπους αφήγηση. Με την ιδιότυπα μελαγχολική του πένα ο Ρ. Μπολάνιο παραδίδει ένα έργο μνήμης· γράφει για το συλλογικό τραύμα μιας γενιάς αποτίοντας φόρο τιμής στους απανταχού ηττημένους.
Το Φυλαχτό, ένα βιβλίο με πολιτική φόδρα όμως με άξονα την αγάπη, φώλιασε στην καρδιά και το μυαλό μου.
Η προσωπική ιστορία της ηρωίδας, του ξαφνικού εγκλεισμού της στις γυναικείες τουαλέτες της Σχολής Φιλολογίας και Φιλοσοφίας του Αυτόνομου Πανεπιστημίου του Μεξικού (UNAM) για δεκατέσσερις ημέρες μέσα στα γεγονότα του 1968, ο ψυχισμός της καθώς και η προσπάθεια να βγει από το σκοτάδι στο φως σε πολλαπλά επίπεδα, ανέσυραν στην επιφάνεια του εαυτού μου συναισθήματα και φαντάσματα που επιθυμούσαν έξοδο. Έτσι έκανα την δραματουργική επεξεργασία ακολουθώντας τη σύνδεση του θυμικού της ηρωίδας με το δικό μου. Για αρκετό καιρό προσπαθούσα να βρω τον κατάλληλο τρόπο ώστε ν΄ ανέβει το Φυλαχτό στη σκηνή. Καταλυτική στιγμή για την πραγμάτωση της σκέψης σε παράσταση υπήρξε η συνάντηση μου με την Αγγελική Παπαθεμελή· την μοναδική Αγγελική που με γενναιοδωρία και εμπιστοσύνη αποδέχτηκε το κάλεσμα μου να ερμηνεύσει την Αουξίλιο Λακουτύρ. Ακολούθησε ο Παύλος Παυλίδης. Ο αγαπημένος μου μουσικός των πολύ νεανικών και ανυπεράσπιστων εκφάνσεων του εαυτού μου. Και βέβαια οι υπόλοιποι συντελεστές που με τίμησαν με την συνεργασία τους: Ο Κρίτων Ηλιόπουλος, η Όλγα Σπυράκη, η Γιωργίνα Γερμανού, ο Λάμπρος Παπούλιας, η Μαρία Φασουλή.
Στην πορεία και κατά τη διάρκεια των προβών αντιλήφθηκα τις μεγάλες δυσκολίες που ενέχει ο μονόλογος. Όμως όπως ο Καμύ γράφει: στο θέατρο υπάρχει ένα είδος παράξενου ήλιου. Ένα φως με αφύσικη ένταση, και κάτω από αυτό το φως, το δύσκολο, το ανέφικτο, γίνονται ξαφνικά τα φυσικά μας στοιχεία.
Κείμενο: Μάγδα Κόρπη
Δείτε επίσης
Το Φυλαχτό του Ρομπέρτο Μπολάνιο στο θέατρο οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής»
Για θεατρικά νέα, δείτε εδώ.
Σημειώματα σκηνοθετών: εδώ.
