5 Ιουνίου. Κήπος-Πειραιώς 260
Πρώτη φορά που είδα τον Leon, ήταν τον Ιούνιο του 2011 στην Τεχνόπολη. Μέσα σε όλο το χάος της εφηβείας, τότε, οι στίχοι και η μουσική τού, αλλά και η ευγενική του φυσιογνωμία, μου είχαν χαρίσει απλόχερα όλη αυτή την αισιοδοξία και τον ρομαντισμό που, τόσο, πάσχιζα να βρω.
Εφτά χρόνια μετά, τον Ιούνιο του 2018 “ξανασυναντιέμαι” μαζί του στον παραδεισένιο κήπο στην Πειραιώς 260. Κάθε λεπτό της συναυλίας που περνούσε, συνειδητοποιούσα πως ο Leon δεν έχει χάσει ούτε λίγο από όλο αυτό το φως που θυμόμουν.
Οι άνθρωποι, κάπως μουντοί και κάπως σοβαροί, κάθονταν στις καρέκλες τους και περίμεναν να ξεκινήσει η συναυλία. Oι Chóres– η χορωδία της Μαρίνας Σάττι, οι μουσικοί και ο Leon ανέβηκαν στη σκηνή. Τα φώτα άναψαν και από την πρώτη, κιόλας, νότα η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε. Ένιωθα πως κάτι όμορφο θα συμβεί απόψε. Ανάμεσα στο κοινό και στο Leon υπήρχε ένας μεγάλος κενός χώρος για όσους ήθελαν να σταθούν όρθιοι. Κανείς δε βρισκόταν εκεί, όλοι είχαν καθίσει αναπαυτικά στις καρέκλες, σαν σε θερινό σινεμά. Οι υπέροχες μελωδίες έρεαν και μία διάθεση ανεμελιάς πλημμύριζε τον κήπο. Κοιτούσα δεξιά και αριστερά και οι άνθρωποι είχαν αρχίσει, δειλά, να κουνάνε τα κεφάλια τους στον μαγικό ρυθμό.
Το αεροπλάνο του Leon προσγειώθηκε στη σκηνή (Aeroplane) και ταρακουνώντας ολόκληρο τον κήπο, έφερε έναν αέρα έρωτα και χαράς. Όλο και περισσότερα κεφάλια χόρευαν, κανα δυο άτομα είχαν πλησιάσει και στη σκηνή. Χαμόγελα είχαν αρχίσει να ζωγραφίζονται στα πρόσωπα των ανθρώπων.
Ο Leon έχει το χάρισμα. Με τις ολοζώντανες μελωδίες και την ταξιδιάρικη φωνή, είχε τραβήξει σαν μαγνήτης, όλο τον κόσμο κοντά του. Ζευγάρια, παιδιά, ηλικιωμένοι, όλοι χόρευαν και τραγουδούσαν μέσα σε ένα κύμα αγάπης και φωτός. Η εξωπραγματική του μεταδοτικότητα είχε καταφέρει να τραβήξει μέχρι και τον πιο διστακτικό ακροατή κοντά του και η αστείρευη του ενέργεια είχε μετατρέψει ένα ζεστό βράδυ καλοκαιριού σε μια δροσερή γιορτή αισιοδοξίας.
Αν κάθε συναυλία είναι ένα ταξίδι, τότε ο Leon είναι ένας από τους πιο καλούς πιλότους της γενιάς του. (Pilot) Είναι ένας καλλιτέχνης-θησαυρός, ο οποίος με περισσή χάρη κατάφερε να μας ταξιδέψει στην Corfu, να μας φωτίσει με το φεγγάρι (Moonlight- όπως δήλωσε, ίσως και το αγαπημένο του κομμάτι από τον καινούργιο του δίσκο), μιλώντας μας για “γραμμές” ζωής (Lifeline) και στέλνοντας μας στα ελπιδοφόρα παιδιά του αύριο(Children of Tomorrow).
Με ένα χαμόγελο που δεν έφυγε ποτέ από τα χείλη του μας μίλησε για Ένα Κλεμμένο Ποδήλατο(Stereo Nova), για ασταμάτητη πίεση (Under Pressure-Queen) και για δρόμους που δε μας πάνε πουθενά αλλά δεν πειράζει (Road to Nowhere-Talkin’ Heads).
Και αφού χορεύαμε όλοι μαζί , υπό τους ρυθμούς του All Together Now(The Beatles), σε μια εξαιρετική εκτέλεση από τη χορωδία, έφυγε για να γυρίσει και να μας χαρίσει μερικά λεπτά ζωής ακόμα. Μας έριξε στη Σιωπή (Παύλος Παυλίδης) μόνο και μόνο για να μας θυμίσει με έναν μουσικό οργασμό πως έχουμε τον ήλιο στο μυαλό μας και πως ο ίδιος, κάθε άλλο παρά ένας Xenos είναι σε όλους εμάς που βρισκόμασταν εκεί.
You ve got the gun on your head
we ve got the sun on our heads
Wires can’t block us now
Walls will make us climb
We ‘re the colourful kites living in denial
Και όσο έπαιζαν αυτό το κομμάτι, ένιωθα πως όλοι οι άνθρωποι τριγύρω μου ήταν ευτυχισμένοι, πως η δύναμη της αγάπης ήταν πιο δυνατή από οτιδήποτε άλλο και πως ο Leon είναι μία έκρηξη φωτός μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα του σήμερα.
* Ο τρίτος δίσκος του Leon of Athens “Xenos” κυκλοφορεί από τις 9 Φεβρουαρίου από την EMI/Universal
Κείμενο: Εμελίνα Μαραγκούλια (Lavart)
Φωτογραφίες: Κατερίνα Βράτιτς (Lavart)
