Το καλοκαίρι που ο Michael Jackson μας άφησε χρόνους (2009) ήταν το καλοκαίρι που προετοιμαζόμουν για να ξεκινήσω το Γυμνάσιο. Θυμάμαι να είμαστε διακοπές με συγγενείς, να ανοίγουμε την τηλεόραση μετά από μεσημεριανό μπάνιο στη θάλασσα και να αντικρίζουμε ελάχιστο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ- περισσότερο επρόκειτο για αποσπάσματα από τη δουλειά του Βασιλιά της Ποπ. Είχα εντυπωσιαστεί -θες από την πολυτάραχη ζωή, από τις αλλαγές του χρώματος του θανόντος, από τον κόσμο και τις απόπειρες αυτοκτονίας που ακολούθησαν στο άκουσμα της είδησης; Ίσως και από τη μουσική του. Το αποτέλεσμα;
Γυρνώντας από τις διακοπές και μόλις η μητέρα μου είχε λάβει το μισθό εκείνου του μήνα, μου μοίρασε με τον αδερφό μου 300 ευρώ- 150 έκαστος. Δεν το πολυσκέφτηκα-η τρέλα με τον Michael Jackson είχε ήδη φουσκώσει, οι φίλες μου δήλωναν φανατικές μέσα σε μια βραδιά οπότε και εγώ άρχισα να σκορπάω το ποσό στο merchandise του Αμερικανού καλλιτέχνη. Μπλουζάκια- ξέρετε, αυτά τα μαύρα με τις στάμπες που τα φοράνε οι συναυλιακοί το κατακαλόκαιρο και σκάει ο τζίτζικας- cds, dvds, περιοδικά, αφίσες, κονκάρδες και φυσικά βιβλία. Μέσα σε μια εβδομάδα γνώριζα τη δισκογραφία του, το γενεαλογικό του δέντρο, τους γάμους και τα παιδιά του καλύτερα και από τα στοιχεία της οικογένειάς μου. Φυσικά ήμουν ενήμερη και για τα σκάνδαλα που είχαν προκύψει (;) περί παιδεραστίας, αλλά προφασιζόμουν πως όλα έγιναν για τα χρήματα και για την εκμετάλλευση του ονόματος του Michael. Ποια μάνα θα σταματούσε μετά από μια σεξουαλική κακοποίηση του παιδιού της και δε θα έφτανε μέχρι να δει τον υπεύθυνο να σαπίζει στη φυλακή; «Ο MJ ήταν πολύ καλός για αυτόν τον κόσμο», είναι μια σκέψη που πολλοί πιστοί ακόλουθοι του τραγουδιστή έχουν ενδεχομένως εκφράσει κατά καιρούς. Ήθελε απλώς να προσφέρει σε ανθρώπους που σαν κι αυτόν στερήθηκαν παιδικής ηλικίας, παιχνιδιού, ανεμελιάς και ό, τι άλλο ζαχαρένιο απαρτίζει τον κόσμο των μικρών παιδιών- εξού και η τοποθέτηση που συχνά προκαλούσε τις αντιδράσεις των δημοσιογράφων: «Το να μοιράζεσαι το κρεβάτι σου με ένα παιδί είναι μια πράξη αγάπης. Εάν ήμουν δολοφόνος ή παιδεραστής φυσικά και αυτό δε θα ήταν καλή ιδέα. Αλλά εγώ δεν είμαι.» (δες μέρος της συνέντευξης με το δημοσιογράφο Ed Bradley εδώ.)
Και μετά μια νέα μέρα ξημέρωσε και εφημερίδες, τηλεοράσεις –όλοι τους πάντα λάτρευαν το Βασιλιά της Ποπ, ειδικά εάν μπορούσαν να ξεσκίσουν όλα τα πλαστικά και μακιγιαρισμένα μέλη του- μας βομβαρδίζουν για το καινούργιο ντοκιμαντέρ (Leaving Neverland) όπου δύο άντρες καταθέτουν για τα επεισόδια ασέλγειας από τον Jackson. (Αναγνώστη, βλέπεις για πότε περάσαμε από τον Michael στον Jackson;) Τα ερωτηματικά όπως «Πού ήταν τόσα χρόνια τα θύματα;», «Μήπως θέλουν και αυτοί να εκμεταλλευτούν την απίστευτη περιουσία;» αλλά και αυτά της αντίπερα όχθης «Είναι ο Michael παιδόφιλος;», «Μπορεί ένας άνθρωπος με έλλειμμα παιδικής ηλικίας να καταστρέψει αυτήν ενός άλλου ανθρώπου;»
Η αλήθεια είναι ότι ήξερα πως ο MJ ήταν άτομο που δε δέχτηκε ποτέ αγάπη. Όλοι ήθελαν να τον ξεζουμίσουν-από την οικογένειά του, τους φίλους και τελικά τους γιατρούς του- οπότε δε μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος για τα κενά που ενδέχεται να έχει κάποιος με τέτοιο ιστορικό. Φαντάζομαι πως όλα είναι πιθανά. Παρά την αδιαφορία και τη βία – ο πατέρας του τον χτυπούσε πολύ συχνά- μπορεί να ενεπλάκη τελικά κι ο ίδιος σε ένα μελανό κύκλο διαστροφής προς τα παιδιά που φιλοξενούσε. Από την άλλη, γίνεται συζήτηση για ένα άτομο που ποτέ δε συμφιλιώθηκε με τον εαυτό του και αρνούνταν ότι έχει κάνει παραπάνω από μια πλαστικές (!) με μοναδική αυτή της μύτης, όπως απάντησε πολύ χαρακτηριστικά στο Martin Bashir-και αυτή, κατά το Michael, έγινε για να «μπορεί να αναπνέει καλύτερα». Στην ίδια συνέντευξη, αναφέρει πάλι ότι το να κοιμάται ένας 44χρονος με ένα παιδί είναι αυτό που πρέπει να κάνει ο κόσμος όντας μια πολύ γλυκιά κίνηση- και επανέλαβε τη φράση «unless, you’re Jack the Ripper»…But, what happens if you are?
Εν τέλει; Ποια είναι η θέση που παίρνουμε; Ο Michael, ο «Βασιλιάς της Ποπ», παρά τις καινοτομίες των βίντεο κλιπς και τη συνεισφορά του, κυρίως στη γεφύρωση μεταξύ λευκών και μαύρων-δες και άκου το Black or White-αποκλείεται από τυχόν playlists, clubs και φυσικά μουσικές εκπομπές; Κατά πόσο διαφοροποιείται ο άνθρωπος Jackson από τον καλλιτέχνη; Σαφώς, ο καθένας επιλέγει για τον εαυτό του, θέτοντας σε προτεραιότητα άλλοτε την καλλιτεχνική διάσταση και άλλοτε την προσωπικότητά της.
Προσωπικά, το διάστημα που επικράτησε ο πανικός ανακινώντας παλιές και νέες υποθέσεις, με βρήκε στο πατρικό μου. Διχασμένη ήδη αρκετά, η μητέρα μου με πλησίασε με την εφημερίδα υπό μάλης και μου τόνισε με νόημα «Τζάμπα τα 150 ευρώ». Δεν της απάντησα αμέσως. Αντ’ αυτού η αλήθεια είναι πως τελικά οι αφίσες και τα αφιερώματα σκίστηκαν και το οπτικοακουστικό υλικό βρήκε θέση στα πιο απομακρυσμένα ράφια της βιβλιοθήκης.
Ο καθένας με τους δαίμονές του.
Κείμενο: Μαριάνθη Τεντζεράκη (Lavart)
