Κάποτε θα φτάσουν λέξεις στα χείλη σου, λέξεις για μένα, λέξεις για αυτό που ζούμε.
Ο χρόνος θα έχει λούσει την ηδονή και την οδύνη. Δύο γράμματα να αλλάξεις και η ευχαρίστηση γίνεται άλγος. Ηδονή. Οδύνη. Υδονή. Οδήνη.
Λυρική ειρωνεία. Τραγική ειρωνεία. Ειρωνεία.
Ειρωνεία μέσα μου, έξω σου, δίπλα μας, στην κοπέλα στο παγκάκι, στο αγόρι που περιμένει στο φανάρι, στο βλέμμα του γάτου, στο καλημέρα μας και στο καληνύχτα μας. Μια καλή μέρα δίχως σε; Μια καλή νύχτα μακριά σου; Η ειρωνεία έχει ποτίσει κάθε φλέβα μου και κάθε νεύρο σου.
[….]
Μετά από δύο μέρες σμίξαμε. Κάμποσες νέες ρυτίδες αγκάλιαζαν το μέτωπο σου, κάμποσες νέες πηγές ανάβλυσαν από τις δύο τσακίσεις πίσω από τα βλέφαρα μου. Τα άκρα σου βρήκαν τα δικά μου. Η ανάσα σου ακούμπησε τη δική μου. Οι πληγές μου ενώθηκαν με τις δικές σου. Μου έλειψες. Όχι, όχι. Δε μου έλειψες. Έλειπες από εμένα. Λείπεις από εμένα. Η έλλειψη ορίζει την ανάγκη. Η ανάγκη ορίζει την έλλειψη. Οι κύκλοι γίνονται φαύλοι. Οι κύκλοι, μικρό μου, δεν αρχίζουν από πουθενά και δεν τελειώνουν πουθενά. Οι κύκλοι, αγάπη μου, αρχίζουν από παντού και τελειώνουν παντού. Οι γραμμές κόβουν τους κύκλους. Οι γραμμές συνδέουν δύο ημικύκλια και δημιουργούν έναν κύκλο. Οι κύκλοι είναι φαύλοι, αγάπη μου. Τους φοβάμαι. Τους καταδιώκω. Φοβάμαι τους κύκλους.
Φοβάμαι πως κάποτε θα φτάσουν λέξεις στα χείλη σου, λέξεις για μένα και θα είναι λέξεις για αυτό που ζήσαμε.
Έργο: Two human beings (The Lonely Ones), Edvard Munch
