Η απώλεια ακούμπησε τα δάχτυλα μου.
Ίσα που ένιωσα να με κόβει
πριν βυθιστεί στο πάτωμα σαν ένα φύλλο χαρτί.
Ο κρότος πλημμύρισε την πολυκατοικία
και ο απόηχός του βουίζει ακόμη
λίγο πιο πάνω από το στομάχι μου.
Χάθηκε αυτό με το οποίο δεν έσμιξα ποτέ.
Ο αέρας τριγύρω με περιβάλλει σαν κελί.
Δεν μπορώ να τον νιώσω
αλλά έχει καταστείλει κάθε δυνατότητα κίνησης του σώματος μου,
κρατώντας με δέσμια εδώ.
Εδώ ακριβώς που δε σμίξαμε ποτέ.
Γεννηθήκαμε μέσα από τις στάχτες μας
σαν ένας άλλος φοίνικας
αναζητώντας λίγη ακόμη μοναξιά.
Παραπαίοντας καταστραφήκαμε
για να υπάρξουμε.
Ή έστω για να καταφέρουμε να πούμε πως υπήρξαμε.
Το μη υπαρκτό
δεν μπορεί να καταρρεύσει,όμως.
Έργο: Lovers, Egon Schiele
