Το πάθος είναι υπερτιμημένο έτσι και αλλιώς.
Έλεγα και ξανάλεγα.
Το πάθος είναι υπερτιμημένο έτσι και αλλιώς.
Ξανά και ξανά.
Σταμάτα επιτέλους.
Φώναξες. Η φωνή σου έσπασε.
Δεν έχεις ιδέα ρε. Απλά δεν έχεις ιδέα.
-Ακόμα και αν σου ακούγεται κοινότυπο, όλο αυτό το χάος σου το αγαπάω. Ταιριάζει με τα μαλλιά σου. Κάθε φορά που βρίσκομαι απέναντι σου θέλω να χαϊδέψω κάθε πτυχή του χάους σου και να γλείψω κάθε αίσθηση πόνου από το δέρμα σου και από μέσα σου. Θέλω να απαλύνω με τα δάχτυλα μου κάθε γωνία σου για να με αφήσεις να σε σφίξω στο στέρνο μου. Ύστερα θέλω να κάτσω να σε βλέπω να παραμιλάς και να παραμιλάς, να τα βάζεις με τον εαυτό σου, να τα βάζεις με τον κόσμο και μετά ξανά με τον εαυτό σου, μετά με εμένα, μετά πάλι με τον εαυτό σου και μετά με τον έρωτα και μετά με το πάθος ή τον θάνατο και μετά με την μοναξιά.
Έργο: Over the City, Marc Chagall
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
