Ο χρόνος γελάει. Δεν υπάρχει χρόνος μου λες. Δεν υπάρχει.
Μόνο φως και έρεβος, μόνο ήλιος και φεγγάρι, μόνο αυτός ο στιγμιαίος έρωτας, αυτό το επιδερμικό άγγιγμα που φτάνει ως την καρδιά σου, το στομάχι σου ή τα κόκαλα σου, τα κόκαλα σου τα οποία θα μπορούσα να σπάσω με τα χέρια μου, αν μου έδινες τη χαρά να σε αγκαλιάσω.
Ο χρόνος περνάει. Δεν υπάρχει χρόνος. Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Δεν υπάρχει χρόνος.
Κι όμως εγώ ανακαλώ στην καρδιά μου εκείνο το μακρόσυρτο βράδυ που στάθηκα αλάργα από μας. Τα φώτα ήταν σβηστά, κάθε τόσο η κάφτρα φώτιζε τη θάλασσα στα μάγουλα μου και τα αρμυρά μάτια μου ευχόντουσαν να μπορούσαν να σε θωρούν όλο το βράδυ. Πέρασαν δυο ώρες, ίσως δυο μέρες, δυο μήνες ,μπορεί και δυο χρόνια μέχρι να σε αντικρίσω. Και να σε αντικρούσω. Πώς δεν υπάρχει χρόνος; Ένιωθα σε κάθε κύτταρο μου τις δυο μέρες που δε σε αντάμωσα να γρατζουνάνε με μανία τα χέρια μου, την πλάτη μου και τα πόδια μου, εμποδίζοντας μου την παραμικρή κίνηση και χαρίζοντας μου αόρατες πληγές.
Έργο: Lovers from a Distance, René Magritte
