Aν είχες μια μαύρη τρύπα για κατοικίδιο, σίγουρα θα της έδινες το όνομά μου. Ρουφάω τα πάντα και τους πάντες τριγύρω. Όσο πλησιάζει κανείς, τόσο βουλιάζει και βουλιάζει και βουλιάζει μέχρι το τέλος. Είναι αστείο. Έχω ακούσει πως κάποιες φορές είμαι ένας μικρός ήλιος με διάχυτη θαλπωρή, ένα καλοκαίρι με ανελέητο καύσωνα, μία θάλασσα με φύκια για μεταξωτές κορδέλες και άλλες τέτοιες χαζομάρες. Ξέρεις εξάλλου πόσο βαριέμαι τον ήλιο. Θα ήθελα να είμαι το πάλλευκο, τρυπητό φεγγάρι που φωτίζει τα σοκάκια τις κρύες νύχτες. Όμως κάθε πρωί ξυπνάω σαν ένα χλωμό αστέρι, ένα αστέρι που τρεμοφεγγίζει, ένα αστέρι που όταν το δεις έχει ήδη σβήσει. Όσο πιο κοντά είσαι, τόσο πιο γρήγορα θα αντιληφθείς πως είναι “νεκρό” και ξέρεις πως ένα αστέρι δεν πεθαίνει, μόνο αλλάζει μορφή. Ένα αστέρι μπορεί να γίνει ακόμα και μια μαύρη τρύπα. Από την ατέλειωτη λαμπρότητα στον καθηλωτικό ζόφο.
Έργο: Death and the maiden, Egon Schiele
