Ο Stuart Turton μας κάνει να αναρωτιόμαστε: Γιατί είναι επτά οι θάνατοι της Έβελιν Χαρντκάστλ;
(Προσοχή! Μπορεί να περιέχονται πληροφορίες που θεωρούνται spoilers)
Ομολογώ πως δεν είμαι φανατική των βιβλίων φαντασίας. Για την ακρίβεια μέχρι λίγους μήνες πριν δεν έπιανα βιβλίο φαντασίας στα χέρια μου. Στη ζωή όμως ποτέ μην λες ποτέ κι ήρθαν έτσι τα πράγματα που μια λέσχη ανάγνωσης και τα μέλη της με τα τόσο διαφορετικά αλλά ενδιαφέροντα αναγνώσματα με έκαναν να ανοίξω τις σελίδες βιβλίων φαντασίας κι όχι μόνο αυτό, αλλά να τα απολαύσω μάλιστα.
Όταν ήρθε η ώρα να διαβάσουμε το κοινό για όλους μας βιβλίο «Οι επτά θάνατοι της Έβελιν Χαρντκάστλ» του Βρετανού συγγραφέα Stuart Turton και συνειδητοποίησα πως ο χρόνος της ιστορίας κινείται σε πολλά επίπεδα και οι χαρακτήρες αλλάζουν σώματα, δίστασα, γιατί δεν ήμουν συνηθισμένη σε τέτοιου είδους μυθιστορηματική πλοκή. Ο Turton, όμως, με κέρδισε!
Λίγα λόγια για την πλοκή
Ένας άνδρας ξυπνάει καταμεσής ενός δάσους, δεν ξέρει ποιος είναι, πού βρίσκεται, έχει χάσει το χρόνο και το μόνο που θυμάται και φωνάζει είναι ένα όνομα: «Άννα!». Πανικόβλητος ψάχνει να βρει τι του συμβαίνει και καταλήγει τελικά με τη βοήθεια μιας πυξίδας και μιας φωνής που τον κατευθύνει σε μία έπαυλη, κάπως ξεχασμένη στο χρόνο, όχι όμως και έρημη. Είναι η έπαυλη των Χαρντκάστλ, εκεί που, όπως σύντομα ο αμνήμων ήρωας θα πληροφορηθεί, πρόκειται να δολοφονηθεί στον μεγάλο χορό που δίνεται προς τιμήν της, η κόρη των Χαρντκάστλ, η Έβελιν, ενώ ο ίδιος είναι παγιδευμένος σε ένα σώμα που δεν είναι το δικό του και για να δραπετεύσει μόνο ένας τρόπος υπάρχει: να ανακαλύψει ποιος είναι ο δολοφόνος της Έβελιν.
Για να πραγματοποιήσει την έρευνά του έχει τη δυνατότητα να ζήσει μέσα σε οχτώ διαφορετικά σώματα, για 24 μόνο ώρες στο καθένα. Και κάθε σώμα, κάθε διαφορετικός ξενιστής θα του προσφέρει μια διαφορετική οπτική στην ιστορία, στο μυστήριο της δολοφονίας της Έβελιν. Θα ανακαλύψει πως τα «καλά» και τα «κακά» του καθενός μπορούν να αποδειχθούν καίρια εκεί που δεν το περιμένει.
Ο δολοφόνος (ή οι δολοφόνοι) τελικά θα αποκαλυφθεί και μαζί θα αποκαλυφθεί και ο πραγματικός χαρακτήρας της έπαυλης των Χαρντκάστλ, ενός μέρους που προορίζεται, για να αποκαθιστά τη δικαιοσύνη. Όσο είναι δυνατόν κάτι τέτοιο.
Η γραφή του Stuart Turton
Η προσπάθεια του Turton να παντρέψει το μυστήριο και τη φαντασία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κάτι παραπάνω από τίμια. Ο συγγραφέας έπλασε ένα σκηνικό που με έκανε πολλές φορές να νιώσω πως βρίσκομαι στο θέατρο και παρακολουθώ μια κλασική ιστορία μυστηρίου και πάνω στη σκηνή βρίσκονται όλα εκείνα τα μικροαντικείμενα και τα στοιχεία, που ήρωες αλλά και θεατές παρατηρούν πολύ προσεκτικά, για να βρούνε το δολοφόνο. Μαχαίρια, σκισμένες ατζέντες, γράμματα, πεταμένα ρούχα, μισοτελειωμένα ποτά, όλα τοποθετημένα με μαεστρία από τον Turton, που ωθεί τους ήρωές του να ενταχθούν στο κυνήγι του δολοφόνου. Η «σκηνογραφία», λοιπόν, είναι ιδανική και η ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος γοητευτική, όπως αρμόζει, εξάλλου, σε τέτοιες ιστορίες.
Απ’ την άλλη, βέβαια, στο λεγόμενα whodunit μυθιστορήματα τις περισσότερες φορές ο γρίφος μπορεί μεν να εκπλήξει τον αναγνώστη, είναι όμως τόσο άρτια δομημένος, που πράγματι κάθε στοιχείο οδηγεί τελικά στη λύση που δίνεται. Στην ιστορία του Turton αυτό δε συμβαίνει πλήρως, ούτε ο αναγνώστης αποκομίζει την απόλυτη βεβαιότητα και πληρότητα τελικά από την εξήγηση που δίνει ο συγγραφέας στο μυστήριο. Αυτό, βέβαια, μπορεί να έχει να κάνει και με την εμπλοκή του φαντασιακού στοιχείου ή και με το ότι, όπως εγώ τουλάχιστον το ένιωσα, ο Turton μάλλον ήθελε περισσότερο να μιλήσει για τη δικαιοσύνη, τον σωφρονισμό, τη συγχώρεση και το παρελθόν και θεώρησε πως μια ιστορία μυστηρίου είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να το κάνει. Και πράγματι, πέρα από κάποιες αστοχίες, δεν έπεσε έξω. Οι εφτά θάνατοι της Έβελιν Χαρντκάστλ παρουσιάζονται μέσα από μια πραγματικά ευφυή ιστορία και σίγουρα όχι νωχελική.
Με τα λόγια του συγγραφέα
«Το αύριο μπορεί να είναι ό,τι θελήσω να είναι, πράγμα που σημαίνει ότι για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες μπορώ να το προσμένω με ανυπομονησία. Αντί να είναι κάτι που πρέπει να φοβάμαι, μπορεί να γίνει μια υπόσχεση που δίνω στον εαυτό μου, Μια ευκαιρία να είμαι πιο γενναίος ή πιο συμπονετικός, να διορθώσω ό,τι είναι λάθος. Να είμαι καλύτερος από ό,τι είμαι σήμερα. Κάθε μέρα μετά από αυτήν είναι ένα δώρο. Απλώς πρέπει να συνεχίσω να περπατάω μέχρι να φτάσω εκεί».
Οι επτά θάνατοι της Έβελιν Χαρντκάστλ κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Κείμενο: Ανθή Γιάγκα (Lavart)
