Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Ευστρατίου γράφει στην Lavart με αφορμή την παράσταση “Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα” του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν που σκηνοθετεί στην παιδική σκηνή του Θέατρου Τέχνης.
Όταν ήμουν μικρός, «τα καινούρια ρούχα του Αυτοκράτορα» ήταν το αγαπημένο μου παραμύθι. Με διασκέδαζε το γεγονός ότι ο βασιλιάς που είχε τόση ανάγκη τα όμορφα ρούχα, στο τέλος παρέλασε με τα εσώρουχα του, «γυμνός» μπροστά σε όλο το βασίλειο. Μεγαλώνοντας βέβαια συνειδητοποίησα και την αλληγορική σημασία του παραμυθιού για τη «γύμνια» της εξουσίας και έτσι το παραμύθι του Άντερσεν με συνόδευε σε διάφορες φάσεις της ζωής μου.
Με μεγάλη χαρά αποδέχτηκα την πρόταση να σκηνοθετήσω την παράσταση και νιώθω ευγνωμοσύνη προς το Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν για όσα μου έχει προσφέρει, έχοντας μόλις πριν συνθέσει μουσική για την ηχογραφημένη έκδοση του. Δουλεύοντας χρόνια στο παιδικό θέατρο, με συνεργάτες-δασκάλους που θαύμαζα τη δουλειά και το ήθος τους, θέλησα να δείξω κι εγώ την αγάπη μου για το παιδικό κοινό. Πάντα θεωρούσα το θέατρο ως εκπαιδευτικό εργαλείο και «ζητάω» από την κάθε παράσταση που βλέπω, να με προβληματίσει, ανοίγοντας τα όρια της σκέψης μου. Νομίζω, ότι καλύτερος τρόπος για να διδάξεις ένα παιδί, είναι να το κάνεις να γελάσει με αυτό. Ευτυχώς, δεν δυσκολευτήκαμε σε αυτό το κομμάτι, αφού το παραμύθι βρίθει από κωμικές αντιθέσεις, κάνοντας το έτσι, άκρως εκπαιδευτικό.
Πέρα από το κομμάτι της αυταρέσκειας και της ματαιότητας της εξωτερικής εμφάνισης, αυτό που με γοήτευε στο παραμύθι, είναι το θέμα της προσωπικής γνώμης. Χρειάζεται θάρρος και γενναιότητα –πόσο μάλλον σε ένα παιδί- να εκφράσουμε την προσωπική μας άποψη όταν αυτή δεν συμβαδίζει με την γνώμη της παρέας μας, κάνοντας μας έτσι διαφορετικούς. Συχνά παγιδευόμαστε σε επιλογές που δεν μας εκφράζουν, τις κάνουμε όμως θέλοντας να γίνουμε αρεστοί. Όταν οι επιλογές αυτές πολλαπλασιάζονται δημιουργούν τελικά έναν «εαυτό» που δεν μας ανήκει. Το παραμύθι, δίνει την αυτοπεποίθηση στα παιδιά να είναι ειλικρινή με τον εαυτό τους και να στηρίζουν την δική τους άποψη για τα πράγματα.
Ως αισιόδοξος άνθρωπος, αντιμετωπίζω τα προβλήματα με θετική ματιά. Φέτος, σε μια πολύ δύσκολη και με μεγάλο ρίσκο θεατρική σεζόν, βάλαμε στοίχημα να φτιάξουμε μια παράσταση που θα ταξιδέψει και εκτός θεατρικού χώρου. Η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει με πολύ λιτά μέσα. Αντισταθήκαμε όμως σε αυτό και ο μόνος λόγος είναι επειδή θέλαμε να μεταφέρουμε όσο γίνεται περισσότερο την εμπειρία του θεάτρου, σε μη θεατρικούς χώρους. Μέχρι στιγμής, πέρα από τη σκηνή του υπογείου του θεάτρου Τέχνης, που για πρώτη φορά παρουσιάζεται παιδικό έργο, έχουμε παίξει –πάντα τηρώντας τα μέτρα- σε αυλές, ταράτσες και σαλόνια σπιτιών, σε τάξεις σχολείων, σε συνεδριακά κέντρα, αίθουσες εκδηλώσεων και αυτή είναι μια μοναδική εμπειρία τόσο για εμάς που παίζουμε όσο και για το κοινό που μας καλεί και μας παρακολουθεί.
Αισθάνομαι ευτυχής που μετά από έναν χρόνο απουσίας, επέστρεψα στο θέατρο και ακόμα πιο ευτυχής που βλέπω στα μάτια του κόσμου πόσο και σ’ αυτούς είχε λείψει. Καλές γιορτές σε όλους και όπως λέει και το παραμύθι μας, καλό γούστο!
Κείμενο: Κωνσταντίνος Ευστρατίου
Δείτε επίσης
Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα στην παιδική σκηνή του Θέατρου Τέχνης
Για θεατρικά νέα, δείτε εδώ.
