…Φιλί
[dropcap size=big]Α[/dropcap]ρνούμενος να υποκύψει στον πειρασμό, ο νεαρός αναζητά την αυτοσυγκράτησή του σε ηθικές εξαγγελίες ατόμων, που υπερασπίζονται το αίσθημα φόβου που τον διακατέχει. Πρόκειται για άτομα απόμακρα, προϊόντα μίας φαντασίας – δρόμου για την εξάπλωση της δειλίας που ταλανίζει το νεανικό του μυαλό. Είναι συνήθως μεγάλης ηλικίας, φορείς μίας μονοσήμαντης αλήθειας. Μιλούμε για την αλήθεια που καταργεί έναν ανέγγιχτο και απείραχτο αυθορμητισμό, καθώς και οτιδήποτε γεννιέται κατά τη διεξαγωγή μίας ερωτικής μάχης και ένωσης ταυτόχρονα.
Ιδού λοιπόν τα λεγόμενά τους: « Εκεί όπου παύεις να αποφασίζεις για τις κινήσεις σου, αφού κάποιος άλλος σε κινεί, εκεί όπου η αναπνοή σου είναι του άλλου αναπνοή, αφού ο εν λόγω άλλος καθορίζει το δικαίωμα σου στη ζωή, εκεί όπου τα μάτια αντικαθίστανται από στόματα, αφού η γλώσσα είναι βλέμμα. Εκεί λοιπόν, πάντοτε ανοιχτή έχε την πίσω πόρτα του μυαλού…»
Την πίσω πόρτα «λέει» του μυαλού, τη δυνατότητα απομάκρυνσης από ένα πρόσωπο, το δικαίωμα του φόβου ως αναγκαίο, και τη λατρεία μίας αδράνειας που αποδομεί το χτισμένο ερωτικό πλαίσιο. «Σαφώς», ψιθυρίζουν οι περίεργες υπάρξεις, «κάθε τι προκλητικό για τα χείλη μας να συνοδεύεται από φόβο για τα χείλη μας, και κάθε τι που ενώνει να χαντακώνεται»…
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]αν επιθετικά πουλιά εμφανίζονται τούτα τα ρητά, που απλώνοντας τα φτερά τους χτίζουν στέγη πάνω από το μυαλό του νεαρού. Ξάφνου όμως, το εμπόδιο για το φιλί κατεδαφίζεται, αφού ουδέποτε μία στέγη μας απαγόρευσε να εντοπίσουμε τον ουρανό. Κάθε που ο νεαρός αποζητά το φιλί, αφαιρείται ένα κομμάτι της στέγης. Και κάθε που η στέγη τείνει να επανέλθει στην αρχική της μορφή, ο νεαρός επικαλείται το πέραν κάθε στέγης και υπεράνω κάθε φυλακής ποίημα:
Φιλί
«Είναι ένα ζεστό άρωμα
Σαν χείλη έντονα
Που ενώνονται
Από το αίμα
Και έναν λευκό ύπνο
Ντυμένο με μαλακά κορμιά
Λεύγες κάτω
Απ’ των χειλιών σου
Το κοίτασμα.»
Ο λευκός ύπνος επισκιάζει τα κουρασμένα μάτια του νεαρού, οι γερασμένες μορφές της φαντασίας του σιωπούν, παραδίδοντας τη σκυτάλη της σοφίας στο σώμα που επισκέπτεται τα ανοιχτά χέρια του. Με μιας το σώμα στόμα αποκτά, και αναμειγμένο με το αίμα του νεαρού αναπλάθει τις παλαιές παροιμίες:
« Εκεί όπου παύεις να αποφασίζεις για τις κινήσεις σου, αφού κάποιος άλλος σε κινεί, εκεί όπου η αναπνοή σου είναι του άλλου αναπνοή, αφού ο εν λόγω άλλος καθορίζει το δικαίωμα σου στη ζωή, εκεί όπου τα μάτια αντικαθίστανται από στόματα, αφού η γλώσσα είναι βλέμμα. Εκεί λοιπόν, πάντοτε ανοιχτή έχε την πίσω πόρτα του μυαλού… για να βρει τρόπο να αποχωρήσει, ο φόβος του φιλιού…»
Κείμενο: Γιώργος Χιώτης (Lavart)
Φωτογραφία: Ντίνα Κυριάκου (Lavart)
