Keith Moon: O ντράμερ που έπεσε από το φεγγάρι

Αν όχι ο καλύτερος ντράμερ όλων των εποχών, σίγουρα συγκαταλέγεται στους κορυφαίους που έπιασαν ποτέ στα χέρια τους τα drum sticks!

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας ντράμερ που ξεχώριζε για τις μαγικές του ικανότητες. Ήδη από πολύ μικρός, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα τύμπανα αφού στην πραγματικότητα ήταν η μόνη ασχολία στην οποία μπορούσε να διοχετεύσει την αστείρευτη ενέργειά του. Τελικά, τα ντραμς θα γίνουν οι καλύτεροι του φίλοι και δεν θα τον προδώσουν. Το όνομά του είναι συνώνυμο του ντράμερ των ντράμερ και αυτό δεν είναι άλλο από το όνομα Keith Moon.

Έχοντας ήδη κάνει ένα πέρασμα από μερικές μπάντες, το 1964 ο Moon γίνεται μέλος των The Who, όταν πλησίασε τον Pete Townsend και του δήλωσε ότι παίζει πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, συμπεριλαμβανομένου και του «κρετίνου που έχετε στην μπάντα» (Doug Sandom). Πράγματι, θα το αποδείξει ξεχωρίζοντας για τον καθοριστικό, ή μάλλον, ηγετικό ρόλο που έπαιξε ως ντράμερ στον ήχο αλλά και στη δυναμική της μπάντας καθώς αποτέλεσε τον πρώτο ροκ μουσικό που προέβαλε τα τύμπανα σε κυρίαρχο -και όχι υποστηρικτικό- όργανο, αλλά και τον πρώτο ροκ μουσικό σε συγκρότημα που έπαιζε με τόση μανία και πάθος το όργανό του. Μάλιστα, λέγεται ότι κοπανούσε τα τύμπανα με τόσο μένος σαν να ήταν η πρώτη φορά που έπαιζε, ωστόσο ήξερε με πολλή ακρίβεια τι ήθελε να κάνει στο κάθε του χτύπημα! Φίλοι και γνωστοί τον αποκαλούσαν «τρελάρα», προσδίδοντάς του χαρακτηριστικά το ψευδώνυμο ‘’Moon The Loon’’.

Αυτή η «τρέλα» και η σαρκαστική διάθεση χαρακτήριζαν την καθημερινότητα του Moon. Συγκεκριμένα, ο Ritchie Blackmore έχει πει για τον Moon: «Πάντα μου άρεσαν τα αστεία που σκαρφιζόταν. Είχε πολύ χιούμορ και ήταν υπέροχος άνθρωπος. Έκλαιγα από τα γέλια κάθε φορά που συναντιόμασταν». Πέρα, όμως, από το χιούμορ, ο Moon ξεχώριζε και για τις ουκ ολίγες φάρσες που επινοούσε. Χαρακτηριστική αποτελεί η φορά που γέμισε το σετ των τυμπάνων του με νερό και έβαλε μέσα χρυσόψαρα (!), καθώς και η φορά που στην τηλεοπτική εκπομπή “Smothers Brothers Comedy Hour”, έβαλε εκρηκτικά στο σετ του, τα οποία εξερράγησαν στο τέλος του τραγουδιού My Generation. Αξιομνημόνευτη, όμως, και η φορά, κατά την οποία ο Keith που διέμενε με την μπάντα σε ξενοδοχείο κατά τη διάρκεια περιοδείας τους, αποφασίζει να παίξει ντραμς στον πέμπτο όροφο του ξενοδοχείου. Καθώς, λοιπόν, παίζει rolls και hi-hat, ο ιδιοκτήτης, ενοχλημένος από τον θόρυβο, του ζητά να σταματήσει να παίζει. Εκείνος συγκαταβατικά αποδέχεται την παρατήρηση και εκείνη τη στιγμή επικρατεί μία «περίεργη» σιωπή μέχρι που τινάζει με πυρίτιδα τα ντραμς στον αέρα (!). Όταν ο ιδιοκτήτης επιστρέφει, αντικρίζει τον Moon μέσα στους καπνούς να του λέει χαρακτηριστικά: «Αυτό που άκουσες τώρα είναι θόρυβος. Πριν ήταν οι The WHO! Κατάλαβες;»

Αυτό που κάνει, όμως, τη μεγαλύτερη εντύπωση για αυτήν την προσωπικότητα είναι το γεγονός ότι δεν έκανε ποτέ εξάσκηση στο παίξιμό του και δεν είχε ακαδημαϊκή εκπαίδευση αλλά βασιζόταν αποκλειστικά και μόνο στη δημιουργικότητα, την έμπνευση και την ικανότητά του να προσαρμόζεται στις συνθήκες και τις απαιτήσεις της στιγμής. Ο ίδιος, μάλιστα, είχε πει χαρακτηριστικά: «Έχω πει στους γύρω μου πως ήμουν ντράμερ πριν καν αποκτήσω σετ. Ήμουν ντράμερ στην ψυχή». Αυτό αποδεικνύεται ολοφάνερα από τον αυθορμητισμό που τον διέκρινε. Ο Moon άλλαζε το καθοδηγητικό πόδι του με τόση ευκολία που παρομοιάζεται σαν να βλέπεις έναν δεξιόχειρα κιθαρίστα εν μέσω παιξίματος να αλλάζει χέρι! Ξεκινούσε κάθε κομμάτι χωρίς να γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί το παίξιμό του αλλά με πλήρη αυτογνωσία και περίσσιο ενθουσιασμό μπορούσε να αλλάξει τρεις με τέσσερις φορές το στυλ του και να το ενισχύσει με διάφορα εντυπωσιακά τρικς, παίζοντας παράλληλα με τέτοια ταχύτητα που ειπώθηκε ότι αν ο Bonham ήταν ο Θεός των ντραμς, τότε ο Moon σίγουρα ήταν ο Δαίμονας που του πήγαινε κόντρα! Επίσης, αντί για ένα συμβατικό, χωρίς λάθη 1-2-4-2 παίξιμο, ο Moon ρίσκαρε να παίζει ένα παίξιμο που έμοιαζε με 4-3-2-1. Η αλήθεια είναι ότι, εξαιτίας της έλλειψης εξάσκησης αλλά και του αυθορμητισμού του, o μεγάλος αυτός ντράμερ σίγουρα παρουσίαζε λάθη. Ωστόσο, είχε το ταλέντο αλλά και τη μαεστρία να καλύπτει αυτά τα λάθη και τελικά να καταφέρνει να επικρατεί μία άκρως αυθεντική βάση στην πλειονότητα των κομματιών αναδεικνύοντας μοναδικά τις progressive και hard αναζητήσεις της μπάντας. Θα λέγαμε ότι, για τον Moon, τα ντραμς δεν ήταν απλά ένα συμβατικό όργανο μουσικής, αλλά η προέκταση των χεριών του, ή μάλλον καλύτερα.. της προσωπικότητάς του.

Ήταν, πράγματι, ένας ανορθόδοξα ταλαντούχος, πρωτοπόρος, άναρχος και επιδραστικός καλλιτέχνης που κατάφερε σε 15 μόλις χρόνια καριέρας, να καταφέρει όσα οι περισσότεροι δεν μπόρεσαν σε μια ολόκληρη ζωή. Ωστόσο, υπήρξε και μια αθεράπευτα αυτοκαταστροφική ύπαρξη, η οποία προσπαθούσε να διαχειριστεί τα προσωπικά και οικογενειακά του προβλήματα καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες αλκοόλ και ουσιών. Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1978, μόλις στα 32 του χρόνια, μας αφήνει απρόσμενα, από υπερβολική κατανάλωση χαπιών που του είχαν χορηγηθεί προκειμένου να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του αλκοολισμού. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η μορφή των τυμπάνων, αυτός ο χαβαλές τύπος με το ανεξάντλητο χιούμορ και τη ζωηρή διάθεση είχε ακόμα πολλά να προσφέρει. Από την άλλη, σίγουρο είναι και το γεγονός ότι η παρακαταθήκη που μας άφησε και το ανεπανάληπτο ταλέντο που μας έδειξε τόσο γενναιόδωρα, είναι τόσο τεράστια που κάνουν την φυσιογνωμία του διαχρονική. Όπως συμβαίνει, άλλωστε, με τους μύθους..

Πηγές φωτοφραφιών: 1, 2, 3

Κείμενο: Δήμητρα Παπαγεωργίου (Lavart)