Ο Woody Allen μας υπενθυμίζει πόσο ρομαντικές μπορεί να γίνουν οι τοπικές βροχοπτώσεις στην καινούρια του ταινία «A Rainy Day in New York».
Έχει ειπωθεί από καιρό ότι τα μόνα πράγματα στη ζωή που είναι βέβαια είναι ο θάνατος και οι φόροι. Για τους σινεφίλ, βέβαιο είναι επίσης πως ο Woody Allen, ακόμα και στα 83 του χρόνια, θα συνεχίζει να βγάζει στις κινηματογραφικές αίθουσες μία ταινία κάθε χρόνο. Αν και ορισμένοι με βεβαιότητα επιμένουν πως δεν υπάρχει βεβαιότητα τελικά, είναι σίγουρο πως η τελευταία προσφορά του Woody Allen στον κινηματογράφο με την ταινία “A Rainy Day in New York” αποτελεί για πολλούς αμφιλεγόμενη εξαιτίας του σκηνοθέτη της.
Η 49η ταινία στη φιλμογραφία του νεοϋορκέζου σκηνοθέτη σχολιάζει με την ανία της μυωπικής αστικής τάξης, την τζαζ μουσική περασμένων ετών καθώς και την αέναη αναζήτηση της αγάπης. Η πλοκή, απλή: ο Gatsby(Timothe Chalamet) και η Asleigh (Elle Fanning) πρωταγωνιστούν ως ένα νεαρό ζευγάρι που περνά το Σαββατοκύριακο στη Νέα Υόρκη όταν η σχέση τους δοκιμάζεται από τις τυπικές αδυναμίες του Άλεν: πειρασμοί ερωτικής φύσεως και την πόλη της Νέας Υόρκης που από ότι φαίνεται έχει την δική της ατζέντα. Σε αυτή την εξίσωση περί έρωτος προστίθεται η Selena Gomeζ η πραγματική ρομαντική γυναικεία ύπαρξη του έργου ενώ το υπόλοιπο κάστ συμπληρώνουν o Jude Law, η Rebecca Hall και ο Diego Luna σε δεύτερης διαλογής ρόλους όχι και τόσο αναπτυγμένους και παράξενα ασήμαντους.
Ο χαρακτήρας του Γκάτσμπι ενσαρκώνει αυτά τα λίγα χαρακτηριστικά που είναι τόσο αγαπητά στους χαρακτήρες του Woody Allen με τις αρσενικές ελλείψεις. Αυτοί οι χαρακτήρες είναι λεπτοί, κοντόφθαλμοι (και άρα αδυνατούν να δουν ένα μεγάλο μέρος του φυσικού κόσμου γύρω τους), παράλογοι, νευρωτικοί και αγχώδεις, συχνά με παραπάνω πίστη στις δικές τους ικανότητες. Αυτοί είναι το κέντρο των δικών τους κόσμων, το οποίο είναι ένα εγωκεντρικό κράτος με την πιο κυριολεκτική έννοια της λέξης.
Ωστόσο υπάρχει ένας τρόπος να μην τους παίρνουμε σοβαρά που θεωρώ ιδιαίτερα εμπνευσμένο. Είναι η νίκη ενός εγωκεντρικού πνεύματος γεμάτου αυτοπεριορισμού και σαρκασμού, γνωρίζοντας καλά τα όρια της εξουσίας του λόγου. Πρέπει να γελάσεις και να γελάσεις πρώτα με τον εαυτό σου. Έτσι, ο Γκάτσμπι παρουσιάζεται ως μία πολύπλοκη προσωπικότητα που δεν μπορεί να συμπτυχθεί σε μία μόνο πρόταση, κάνοντας τον Σαλαμέ να υπακούει πολύ καλά στο καλούπι ενός ρόλου που έχει ήδη δημιουργηθεί για αυτόν.
Όπως και οι καλύτερες κινηματογραφικές απόπειρες του Άλεν, πολλοί χαρακτήρες σίγουρα είναι διαχρονικοί. Και εκτός από τον ήδη δημιουργημένο ρόλο του νευρικού εραστή, πρέπει να σημειωθεί και ο γυναικείος χαρακτήρας που ωθεί τον εραστή στην νευρικότητα. Εάν ο Γκάτσμπι αποτελεί έναν ρομαντικό ιδεαλιστή που ταιριάζει σε μία άλλη εποχή, η Άσλεï είναι η αντιδιαστολή του. Εξωπραγματικά αφελής, πρόκειται για μία οιονεί δημοσιογράφο κλεισμένη στον δικό της παστέλ κόσμο στον οποίο οι στίχοι του Cole Porter γράφτηκαν τελικά από τον Σαίξπηρ. Θαμπωμένη από την μοιραία αύρα του αγαπημένου της σκηνοθέτη Roland Pollard (Liev Schreiber), στον οποίο μάταια προσπαθεί πάρει συνέντευξη, ο χαρακτήρας της Elle Fanning ξεδιπλώνει με πολύ σκέρτσο την γυναικεία αφέλεια και τα μηδενικά της όρια.
Η αληθινή μούσα όμως αυτού του σκηνοθέτη δεν αποτελεί κανείς από τους γυναικείους χαρακτήρες αλλά η πόλη της Νέας Υόρκης. Το «Μεγάλο Μήλο» τροφοδοτεί το έργο του Άλεν. Παρουσιασμένη με πάθος, η Νέα Υόρκη του Άλεν (συνήθως το Μανχάταν) δεν υπάρχει απλώς παρασκηνιακά, αλλά είναι ένας χαρακτήρας, και γίνεται μια πόλη απεριόριστης υπόσχεσης, πιθανότητας και μεγαλοπρέπειας παρά μία πόλη απόγνωσης και αστικής αποσύνθεσης. Ο φακός της κάμερας παραμένει στην καμπή ενός δρόμου, μεγεθύνει την αρχιτεκτονική, διευρύνεται στο Empire State Building, σφίγγει τα μαγαζιά της γειτονιάς. Καταφέρνει λοιπόν να παρέχει το πιο ισχυρό αντίδοτο στις ταινίες με το εφιαλτικό όραμα της Νέας Υόρκης που εμπορεύεται συνήθως το Χόλιγουντ.
Τεχνικά η ταινία ταυτίζεται με τον ακατάστατο καιρό της νέας Υόρκης. Περίεργα κομμένες και ραμμένες σκηνές που μπερδεύουν τον θεατή, ειδικά στην αρχή οπού δεν είναι ακόμα μυημένος, κάνοντας την συνηθισμένη πανέμορφη φωτογραφία το Vittorio Storaro γκριζωπή και ταυτόχρονα φωτεινή (όλως παραδόξως).
H ταινία αυτή επιτρέπει στον Άλεν να δημιουργήσει ένα γλυκόπικρο χρονικό για τους ρομαντικούς κινδύνους της ζωής και τη σημασία των επιλογών, απεικονίζοντας ένα ευρύ φάσμα δυνατοτήτων, γεμάτα με ικανοποίηση και μία άφθαρτη μελαγχολία που φωτίζει κάθε πλάνο. Μια συγκινητική αμφισβήτηση της ικανότητας μας για ευτυχία σε έναν κόσμο που περιορίζεται από την εικόνα του άλλου, τη ρομαντική ψευδαίσθηση και τη σκιά της απόρριψης. Πώς να περάσετε από τη διαδρομή που ονομάζεται ζωή; Τι είναι μια καλή πράξη; Και, εντάξει, ναι, μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο έστω και λίγο πιο ρομαντικό; Αυτά είναι μερικά από τα εξαιρετικά «Αλενιακά» ερωτήματα που θέτει αυτή η ταινία.
Εν τέλει, ο Άλεν δεν συμβαδίζει ρεαλιστικά με τους καιρούς και είναι δύσκολο να επιμείνει κανείς ότι δημιουργεί κάτι διαφορετικό πέρα από την φόρμουλα που ο ίδιος εφηύρε. Σίγουρα όμως παραμένει μία πολύ ευχάριστη ταινία χωρίς να πρόκειται για ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης που απευθύνεται στους βαθιά ρομαντικούς και σε αυτούς που ακούν το “What is love?” των Ηaddaway μη ειρωνικά.
