Ενώ η μητέρα της δούλευε σε ένα εργοστάσιο στην πρώιμη παιδική της ηλικία, η γιαγιά της τη μεγάλωσε και είχε τεράστια επιρροή στη δημιουργικότητά της: «Η γιαγιά μου είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τον πνευματικό κόσμο. Θα άρχιζε τη μέρα μου λέγοντας: «Τι ονειρεύτηκες;»… Συνειδητοποίησα ότι η ζωή ήταν κάτι περισσότερο από αυτό που ήταν ορατό, απτό».
Η ταυτότητα της γιαγιάς της ως ιθαγενής ήταν εκείνη που την διαμόρφωσε διαμόρφωσε: «Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να αναφέρονται στην ιθαγένεια τους, γιατί δεν θεωρούνταν ελκυστική ή καλή. Αλλά η γιαγιά μου ήταν ιθαγενής και έμοιαζε Απάτσι». Η γιαγιά της Μπάκα ασκούσε ένα είδος «κουραντερισμού», που σημαίνει ότι οι άνθρωποι έρχονταν σε αυτήν για συμβουλή και θεραπεία.
Η μητέρα της Baca ανησυχούσε ότι δεν θα κέρδιζε τα προς το ζην ως καλλιτέχνης και την ενθάρρυνε να πάρει πτυχίο στην εκπαίδευση - μια διαδρομή που την οδήγησε στην τοιχογραφία.
Η Baca δημιούργησε την πρώτη της τοιχογραφία ενώ εργαζόταν σε ένα καθολικό λύκειο, ως ένας τρόπος να διοχετεύσει το ενδιαφέρον των μαθητών για το γκράφιτι. (Αργότερα απολύθηκε από το σχολείο αφού βάδισε ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ.)
Το 1974, ξεκίνησε το πρώτο πρόγραμμα τοιχογραφιών της πόλης του Λος Άντζελες, το οποίο παρήγαγε πάνω από 400 τοιχογραφίες και αμέσως μετά, συνίδρυσε το Social and Public Art Resource Center (Sparc), έναν δημόσιο οργανισμό τέχνης, που στεγάζεται σε μια παλιά φυλακή.
Η Baca άρχισε να χτίζει το «Σινικό Τείχος του Λος Άντζελες», το 1976 κατά μήκος του ποταμού Tujunga Wash στην κοιλάδα San Fernando, με την ιδέα να ζωγραφίσει ένα «τατουάζ στην ουλή όπου κάποτε έτρεχε το ποτάμι». Αρχικά ονομαζόταν The History of California, η τοιχογραφία είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο και απεικονίζει ξεχασμένες ιστορίες έγχρωμων ανθρώπων στην Καλιφόρνια.
Πάνω από πέντε χρόνια, δούλεψε με εκατοντάδες νέους – μερικοί από τους οποίους είχαν εκτραπεί από το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης – για να ζωγραφίσει μια οπτική ιστορία ιστοριών που εξαφανίστηκαν μαζί με το ποτάμι, από τους προϊστορικούς χρόνους έως τη δεκαετία του 1950.
Οι αφηγήσεις στην τοιχογραφία των 840 μέτρων περιλαμβάνουν μια ελάχιστα γνωστή σφαγή Κινέζων στο Λος Άντζελες το 1871. τις μαζικές απελάσεις των Μεξικανών Αμερικανών τη δεκαετία του 1930. και ένα πορτρέτο της Luisa Moreno, μιας οργανώτριας εργασίας των εργατών στη φάρμα τη δεκαετία του 1940.
«Αυτό που έμαθα από τους νέους που συμμετείχαν είναι ότι άλλαξε για πάντα ο τρόπος που έβλεπαν ο ένας τον άλλον», είπε η Baca. «Ήμασταν σε διαχωρισμένες κοινότητες… αλλά ήταν όλοι κάποιοι «απορριπτόμενοι», που πιστεύονταν ότι ήταν νέοι άνθρωποι που δεν θα τα καταφέρουν ποτέ. Αλλά αυτή η ανάμειξη μεταξύ τους, που συνεχίστηκε για μια ζωή, ήταν μια αξιοσημείωτη αλλαγή».
Το 1980, η Baca έγινε καθηγήτρια στην τέχνη στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, η μόνη Chicana που είχε θητεία στις εικαστικές τέχνες και ένας από τις λίγους ανώτερες καθηγήτριες «Chicana» σε όλο το δημόσιο πανεπιστημιακό σύστημα.
Η έκθεση Molaa περιλαμβάνει περισσότερα από 110 έργα της Baca, που αναδεικνύουν την ιστορία του Σινικού Τείχους και παρουσιάζουν πίνακες, γλυπτά και πρώιμα σχέδια. Υπάρχουν πορτρέτα της, ντυμένης ως «πατσούκα» τη δεκαετία του 1970 για το πρώτο αποκλειστικά «Chicana» σόου του Λος Άντζελες. Η εντυπωσιακή δουλειά της «Josefina: Ofrenda to the Domestic Worker» ένα καρότσι ζωγραφισμένο με ιστορίες ποινικοποίησης ατόμων χωρίς έγγραφα και οι μελέτες της για τα σχέδια του Παγκόσμιου Τείχους, της τοιχογραφίας της που έχουν ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο.
Η Gabriela Urtiaga, η επικεφαλής επιμελήτρια του Molaa, είπε σε ένα email ότι η Baca «ήταν πάντα και συνεχίζει να είναι μια κομβική φιγούρα που αναζητά νέες εναλλακτικές για να μιλήσει για τις φιμωμένες φωνές και τη φιγούρα των γυναικών ως ουσιαστικό μέρος της δημιουργικής της δουλειάς». , προσθέτοντας, «Η Τζούντι επανεξετάζει τη συλλογική μνήμη και ταυτότητα ως θεμελιώδη κρίκο στην οικοδόμηση της γυναικείας δύναμης.
Μερικά από τα πιο συναρπαστικά εκθέματα καταγράφουν εμπόδια που ξεπέρασε. Σε ένα προσχέδιο μιας τοιχογραφίας που ανατέθηκε στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια τη δεκαετία του 1990, έγραψε τις κριτικές από τους διαχειριστές που προσπάθησαν να λογοκρίνουν τον πίνακα, ο οποίος απεικόνιζε συγκρούσεις, βία και κινήματα αντίστασης που εμπλέκονταν Λατίνοι στο Λος Άντζελες: «Τζούντι, πιστεύουμε ότι αυτή η τοιχογραφία δεν είναι κατανοητή σε ένα αγγλόφωνο κοινό και είναι πολύ αρνητική. Η ιστορία που εκπροσωπείτε είναι καταθλιπτική».
«Δεν γράφω την ιστορία, απλώς ζωγραφίζω γι' αυτήν», απάντησε στο προσχέδιο της τοιχογραφίας.
Η έκθεση καταγράφει επίσης την αντίδραση στο Danzas Indigenas, ένα μνημείο που δημιούργησε το 1994 σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό του Λος Άντζελες, με σκοπό να τιμήσει την ιστορία των ιθαγενών της περιοχής. Το 2005, μια αντιμεταναστευτική ομάδα, Save Our State, διαμαρτυρήθηκε για το μνημείο. τα πλάνα που εκτίθενται θυμίζουν πολύ τις συγκεντρώσεις των λευκών υπέρμαχων των τελευταίων ετών και την αυξανόμενη ώθηση να διαγραφούν οι διδασκαλίες του ρατσισμού στην Αμερική.
