Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του για τις ιδιοκτησίες μεγάλων μουσικών, ο Eamonn Forde διερευνά τη διαμάχη που ξεκίνησε λίγο μετά το θάνατο του Jeff Buckley μεταξύ των τίτλων του τραγουδοποιού και της μητέρας του.
Ο Jeff Buckley είχε κυκλοφορήσει δύο ζωντανά EP (Live στο Sin-é το 1993 και Live from the Bataclan το 1995) συν ένα πλήρες στούντιο άλμπουμ (Grace το 1994) πριν πεθάνει το 1997. Μετά τον θάνατό του, έχουν κυκλοφορήσει οκτώ live άλμπουμ και πολλαπλά άλμπουμ με συνθέσεις τραγουδιών του.
Το πιο αμφιλεγόμενο είναι το “Sketches for My Sweetheart the Drunk”, το οποίο κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά το θάνατό του. Ο Μπάκλεϊ είχε ήδη τελειώσει μια παρτίδα ηχογραφήσεων με τραγούδια που είχε παράξει ο Τομ Βερλέιν στα τέλη του 1996 και στις αρχές του 1997 και ετοιμαζόταν να ηχογραφήσει ξανά στο Μέμφις, το μέρος όπου πνίγηκε στο Μισισιπή.
Ο Buckley δεν άφησε διαθήκη, αλλά το κτήμα του μεταβιβάστηκε αυτόματα στη μητέρα του, Mary Guibert. Ενώ εξακολουθούσε να θρηνεί για τον χαμό του γιου της, ενημερώθηκε ότι η Sony επρόκειτο να προχωρήσει στην κυκλοφορία των δίσκων Verlaine με τον τίτλο My Sweetheart the Drunk (ο τίτλος που ετοίμαζε ο Buckley για το δεύτερο άλμπουμ του) μόλις λίγους μήνες μετά τον θάνατό του. Δεν είχε ζητηθεί η άποψή της, όπως υποστηρίζει, για αυτήν την κυκλοφορία.
«Βρήκαμε το σώμα του Jeff και είχαμε τις δύο τελετές μνήμης τον Ιούλιο και τον Αύγουστο», λέει. «Πήγα σπίτι και μετά άρχισα να παίρνω κλήσεις από τα μέλη της μπάντας που μου έλεγαν:« Γιατί προχωράς με το άλμπουμ; Ο Τζεφ δεν ήθελε ποτέ αυτά τα πράγματα! Ήθελε να καούν οι κασέτες του [Τομ] Βερλέιν και μπλα, μπλα, μπλα.» Και τους απάντησα,« Όπα, περίμενε, κανείς δεν κάνει τίποτα! »Πήρα το τηλέφωνο και κάλεσα την εταιρεία. «Ω, ναι, ο Steve Berkowitz [το στέλεχος της Sony που υπέγραψε τον Buckley] και ο Andy [Wallace, παραγωγός της Grace] βρίσκονται στο στούντιο για μίξη και mastering.» Τι; Τι διάολο είναι αυτό; Λοιπόν, αυτό ήταν το πρώτο CD. Ω ναι, ήταν έτοιμο. Θα έβγαινε στην παραγωγή».
Έπειτα από έντονες διαμάχες και την εμπλοκή δικηγόρων επετεύχθη μία υποτυπώδης συμφωνία μεταξύ της μητέρας του Jeff και της δισκογραφικής. Ωστόσο, μέχρι την τελευταία στιγμή, η ίδια επέμενε πως τα κομμάτια δεν έπρεπε να τροποποιηθούν καθόλου για να γίνουν «πιο εντυπωσιακά».
«Είπα όχι! Ακούστε! Ξέρω τι θέλετε να κάνετε. Αυτό θα κάνατε με τα απομεινάρια του – θα τον ντύνατε με κοστούμι Armani και λαμπερά παπούτσια και θα του χτενίζατε τα μαλλιά του και θα του βάζατε κραγιόν ή κάτι τέτοιο. Δεν είναι αυτός. Αυτά είναι τα αληθινά του απομεινάρια – όπως ακριβώς είναι. Αντιμετωπίστε τα σαν να ήταν τα αληθινά του λείψανα. Αν αυτό ήταν το σώμα του εδώ και το προετοιμάζαμε για την κηδεία του, δεν θα του βάζαμε κοστούμι. Θα του βάζαμε ένα πουκάμισο με λουλούδια και μαύρο τζιν και θα αφήναμε τα μαλλιά του ανακατωμένα. Και ίσως λίγο μουστάρδα στο πηγούνι του. Δεν θα καταστρέψουμε αυτό το πράγμα βάζοντας κάτι που δεν θα ενέκρινε. Έτσι κερδίζω αυτό το επιχείρημα», δήλωσε η μητέρα του.
Κλείνοντας, η συμμετοχή ενός μέλους της οικογένειας – ειδικά ενός που έχει συνεργαστεί στο παρελθόν δημιουργικά με τον εν λόγω καλλιτέχνη – για να ολοκληρωθούν οι ημιτελείς ηχογραφήσεις είναι ίσως η καλύτερη διαδρομή. Με αυτόν τον τρόπο υπάρχουν οι λιγότερες πιθανότητες αντιμετώπισης κατηγοριών βεβήλωσης.
