«It Follows» του David Robert Mitchell – Κριτική της Μαρίας Μιχαλάκη
[dropcap size=big]Κ[/dropcap]άπου σκόνταψα σε μια φράση που αποκάλυπτε το
πρόβλημα με τις ταινίες τρόμου σήμερα. Είναι ότι αποδέχονται το κοινό ως εύκολο και με την σειρά του αυτό χαμηλώνει τις απαιτήσεις του. Το αποτέλεσμα είναι, low budget, χιλιογυρισμένες ταινίες-κόπιες που ποντάρουν στον εύκολο τρόμο με ξαφνικά «πετάγματα», για να κερδίζουν την αποδοχή. Και η συνταγή διαιωνίζεται. Σπανίζουν οι ταινίες που προσφέρουν κάτι άλλο, μία παραπάνω σπιρτάδα με σεβασμό προς το κοινό τους. Στην τελευταία κατηγορία θέλει να ανήκει το «Σε ακολουθεί» ή «It Follows», που αναμένεται στις ελληνικές αίθουσες τις επόμενες εβδομάδες.
Βρισκόμαστε στο βασίλειο του αμερικανικού ονείρου, στην αμερικάνικη suburbia, κάπου στις αρχές του 21ου αιώνα. Η ομαλή ζωή των εφήβων διαταράσσεται από μία Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενη Κατάρα, που τους εμφυσά μανία καταδιώξεως. Ανά πάσα στιγμή, κάποιος τους ακολουθεί και όταν τους πιάσει – είναι νεκροί. Ο μόνος τρόπος σωτηρίας, είναι η μετάδοση της κατάρας μέσω (!) της ερωτικής πράξης. Η πρωταγωνίστρια Τζέι μολύνεται και προσπαθεί να σωθεί με την βοήθεια των φίλων της.
Αυτό που κάνει το «It Follows» ενδιαφέρον δεν είναι το σενάριο. Εκτός από την πρωτότυπη αρχική ιδέα, η κινηματογραφική διαχείρησή της έχει εμφανείς ελλείψεις. Θα μπορούσε να είναι μια πολύ άρτια αλληγορία για την σεξουαλική ή ακόμα και «διαδικτυακή» ζωή των νέων – αλλά ο σκηνοθέτης δεν επενδύει εκεί. Το σενάριο θα μπορούσε να αποφύγει τα άτονα σημεία και τα κενά, αν αξιοποιούνταν σε μια ταινία μικρού μήκους με γρήγορο ρυθμό. Αλλά, το μεγάλου μήκους φιλμ κερδίζει αλλού.
Ο Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ στην δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, δεν επιλέγει την πεπατημένη και αυτό τον διαχωρίζει. Από την αρχή κιόλας, φαίνεται η ψυχραιμία με την οποία είναι γυρισμένη η ταινία. Ψυχραιμία στα πλάνα και στις κινήσεις της κάμερας, στην ατμόσφαιρα που δημιουργείται και στις καλές ερμηνείες των ηθοποιών. Δεν ποντάρει στα χιλιοϊδωμένα scare jumps (μόλις δύο στον αριθμό) και δεν χρησιμοποιεί το σκοτάδι για να κρύψει το αντικείμενο του φόβου, όπως είθισται σε αντίστοιχα φιλμ. Αντίθετα, ο φόβος έρχεται φωτισμένος, με ένα φυσιολογικό βήμα, μόνο που εσύ δεν μπορείς να διαχωρίσεις την απειλή. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο ατού της ταινίας.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] ατμόσφαιρα δεν φθίνει, μέσα από τη σωστή διαχείριση του χώρου και της μουσικής επένδυσης. Η κάμερα κινείται ακολουθώντας τη δράση από κοντά ή απο μακριά. Η ολοκληρωμένη εικόνα του χώρου δίνεται στους θεατές μέσα από πλάνα 360 μοιρών. Η ηλεκτρονική μουσική που επενδύει τις σκηνές, δεν είναι εκεί για να σου υποδείξει πότε θα πρέπει να τρομάξεις αλλά συμπληρώνει την εικόνα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών «μυρίζει» Carpenter, από όπου φαίνεται να δανείζεται πολλά η ταινία.
Το «Σε Ακολουθεί» δεν είναι η κορυφαία ταινία τρόμου της χρονιάς, όπως κάποιοι την έχουν χαρακτηρίσει. Είναι όμως μια ταινία που σέβεται τους θεατές της και θέλει να τους προσφέρει περισσότερα από τα συνήθη. Δεν στοχεύει στον τρόμο, αλλά στο παράξενο αίσθημα αμηχανίας που θα σου προκαλέσει.
Κείμενο: Μαρία Μιχαλάκη (Lavart)
