Αν ρωτήσεις κάποιον να σου πει ποια θεωρεί την πιο επιδραστική περσόνα στην αμερικάνικη κωμωδία τα τελευταία 40 χρόνια, εννιά στους δέκα θα σου απαντήσουν τον Γούντι Άλεν. Αν ρωτήσεις τον Γούντι Άλεν ποιος τον έχει επηρεάσει περισσότερο στο καλλιτεχνικό του έργο θα σου πει ο Ινγγκμαρ Μπέργκμαν (μαζί με τον Ντοστογιέφσκι πιθανόν). Όσο παράταιρο κι αν ακούγεται αυτό, αφού ο Σουηδός δημιουργός έχει συνδεθεί με μια σειρά από αξιομνημόνευτα δράματα, αν παρατηρήσει κανείς πιο προσεκτικά τη φιλμογραφία του, θα μπορέσει να διακρίνει το μαύρο χιούμορ που διαπερνάει το σύνολο των έργων του και φυσικά την ενδελεχή σπουδή και ανάλυση χαρακτήρων, κάτι που ο μεγάλος Σουηδός σκηνοθέτης πετύχαινε όσο ελάχιστοι.
Αυτή του η ικανότητα τον καθιστά ίσως τον μεγαλύτερο ψυχολόγο που βρέθηκε ποτέ πίσω από την κάμερα, αφού μέλημά του ήταν να αποδομήσει θεσμούς όπως η οικογένεια και η θρησκεία, να αναλύσει τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, αλλά και με το Θεό, καταδεικνύοντας την έλλειψη επικοινωνίας σε κάθε περίπτωση και κυρίως ανάμεσα στα δύο φύλα, ενώ σημαντικό ρόλο στο έργο του παίζει και η εξερεύνηση της γυναικείας ψυχοσύνθεσης, αφού η γυναίκα αποτελεί κάτι ιερό για τον Μπέργκμαν, πολλές φορές ανώτερο ίσως και από τον ίδιο το Θεό.
Ανέδειξε κορυφαίους ερμηνευτές όπως ο Μαξ Φον Σίντοφ και η Λιβ Ούλμαν, κέρδισε πλήθος βραβείων μεταξύ των οποίων 3 όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας για την Πηγή των Παρθένων το 1960, για το Μέσα από τον Σπασμένο Καθρέφτη το 1961 και για το Φάνι και Αλέξανδρος (προσωπική μου αγαπημένη) το 1984, ενώ βρέθηκε υποψήφιος για σκηνοθεσία και σενάριο αρκετές φορές ακόμα για ταινίες όπως η Περσόνα, οι Σκηνές από ένα Γάμο, το Πρόσωπο με Πρόσωπο και Η Φθινοπωρινή Σονάτα. Δημιούργησε μια από τις πιο εμβληματικές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου με τον Χάρο να παίζει σε μια παρτίδα σκάκι την ζωή ενός ιππότη στην Έβδομη Σφραγίδα, κατά πολλούς το κορυφαίο φιλμ του μαζί με τις Άγριες Φράουλες και πέθανε μια μέρα σαν κι αυτή, πριν 10 χρόνια σε ηλικία 89 ετών.
«Αν μπορείς να κάνεις κάποιον ευτυχισμένο, να τον κάνεις να βάλει τα κλάματα, να τον συγκλονίσεις, αν καταφέρεις να επηρεάσεις έστω και στο ελάχιστο τους ανθρώπους, τότε η ταινία σου έχει εκπληρώσει τον σκοπό της» είχε αναφέρει ο ίδιος και ως προς αυτό μπορεί να «κοιμάται» ήσυχος, αφού οι ταινίες του πέτυχαν τον σκοπό τους και με το παραπάνω…
