Οι τελευταίες μέρες του μήνα και οι πρώτες του επόμενου μας βρίσκουν λιγάκι πιο ξεκούραστους και γεμάτους διάθεση για εξόδους. Γι’ αυτό το λόγο η Lavart επιλέγει για αυτήν την εβδομάδα επαναλήψεις παραστάσεων, πρεμιέρες σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση και όχι μόνο. Κάπως έτσι ξεκινάει μια πολύ όμορφη περίοδος, γεμάτη ενδιαφέρουσες επιλογές για όλη την εβδομάδα, σε όλη την Αθήνα.
Άνθρωποι και ποντίκια του Τζον Στάινμπεκ
Παρουσιάζεται για 2η χρονιά στον Τεχνοχώρο Cartel σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, από 17 Οκτωβρίου έως 29 Δεκεμβρίου. Μια μάντρα ανακύκλωσης, στην περιοχή του Βοτανικού δίπλα από τα hot spot των μεταναστών και προσφύγων, γίνεται ο χώρος μέσα στον οποίο οι ήρωες δουλεύουν σκληρά, συγκρούονται, παλεύουν, απογοητεύονται αλλά ταυτόχρονια ονειρεύονται και ελπίζουν.
Στο έργο απεικονίζονται οι συνθήκες ζωής των άπορων εργατών στην αμερικανική ύπαιθρο, ενώ στο προσκήνιο τοποθετούνται η συγκινητική, βαθιά τραγική φιλία δυο φαινομενικά αντίθετων χαρακτήρων, του οξύνους Τζωρτζ και του Λένι, που πάσχει από κάποιου τύπου νοητική ασθένεια, εξαιτίας της οποίας συμπεριφέρεται με την αγαθοσύνη ενός παιδιού. Καταφέρνοντας να βρουν δουλειά σε κάποιο αγρόκτημα, οι δυο ήρωες δοκιμάζονται πλέον σε συσχετισμό με τους άλλους εργάτες και το γιο του αφεντικού, που αποτελούν στερεότυπους χαρακτήρες, αλλά είναι αριστουργηματικά δομημένοι σε ένα πλαίσιο άκρατου ρεαλισμού. Ο Κρουκς, μοναδικός μαύρος μέσα σε λευκούς, θύμα της απομόνωσης και του βίαιου ρατσισμού, ο γέρος Κάντι που ονειρεύεται μια δική του γωνιά σε ένα ήσυχο αγρόκτημα για να μην έχει την τύχη που έχουν τα γέρικα σκυλιά, όταν πάψει να είναι χρήσιμος, ο σοβαρός Σλιμ, ο συμπλεγματικός και οξύθυμος γιος του αφεντικού, Κέρλι, η γυναίκα του Κέρλι, μοναχική, χειριστική, εντέλει επικίνδυνη, που επιζητά την προσοχή όλων αναζητώντας κάποιον για να του μιλάει, πλαισιώνουν τους δυο πρωταγωνιστές, επιτρέποντας μέσω της αλληλεπίδρασης την κατάδειξη του τρόπου ζωής, των αγωνιών, των ονείρων και των αντιλήψεων των σύγχρονων του συγγραφέα απλών ανθρώπων. Πάνω απ’ όλα όμως ο Λένι και ο Τζορτζ έχουν ένα απλό όνειρο. Κι όμως το απλό είναι και το πιό δύσκολο. Ο Τζώρτζ ξέρει τις δυσκολίες. Ο Λένι όχι. Η αγαθότητα του Λένι παρασύρει και τον Τζωρτζ στην ελπίδα. Θα βρουν και συμμάχους στο όνειρο (Κάντι και Κρουκς). Το όνειρό τους δεν διαφέρει πολύ από το όνειρο των περισσότερων ανθρώπων. Να μπορούμε να ζήσουμε στον παράδεισό μας, ο οποίος είναι μια έκταση γης που να μας προσφέρει του καρπούς της. Ομως η τύχη δεν θα είναι με το μέρος τους. Οσα θα επακολουθήσουν θα διαψεύσουν το όνειρο για μια άλλη ζωή.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
The Children της Lucy Kirkwood
Παρουσιάζεται στο θέατρο Ιλίσια και σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη, από τις 27 Οκτωβρίου έως 22 Δεκεμβρίου. «Όταν άκουσα την αληθινή ιστορία της έκρηξης του πυρηνικού αντιδραστήρα στη Φουκουσίμα το 2011, μια φωτιά άναψε στο μυαλό μου! Μετά από αυτό το γεγονός οι ιδέες για το έργο γεννήθηκαν πολύ γρήγορα. Το “Children” μιλάει για ανθρώπους που διανύουν μικρές αποστάσεις, καταβάλλοντας τεράστια προσπάθεια» LucyKirkwood
Ένας πυρηνικός αντιδραστήρας εκρήγνυται και το ισχυρό τσουνάμι κάνει την θάλασσα να μοιάζει με «γάλα που βράζει». Όλα ξεκινούν με την απρόσμενη άφιξη της Ρόουζ (Πέγκυ Σταθακοπούλου) στο απομονωμένο εξοχικό της Χέϊζελ (Ρένια Λουϊζίδου) και του Ρόμπιν (Γεράσιμος Σκιαδαρέσης). Εκεί το ζευγάρι έχει καταφύγει μετά την έκρηξη του πυρηνικού εργοστασίου της περιοχής κοντά στην οποία βρισκόταν η κύρια στέγη τους. Οι δυο τους παλεύουν πλέον να συνεχίσουν την ζωή τους κάνοντας γιόγκα, προσευχές… αλλά και με πολλές ελλείψεις βασικών παροχών. Οι διακοπές ρεύματος διαδέχονται η μία την άλλη ενώ το νερό της βρύσης είναι μολυσμένο από την ραδιενέργεια. Η αινιγματική Ρόουζ λοιπόν αφού αναμοχλεύσει το κοινό παρελθόν των τριών επιστημόνων και φίλων καταλήγει σε μια τρομακτική πρόταση. Θα γίνει αποδεκτή η πρόταση αυτή; Και πώς θα αντιδράσουν οι ήρωες στο φοβερό άκουσμά της; Πώς σηκώνει καθένας στους ώμους του το βάρος της ευθύνης απέναντι στα «παιδιά» και τι είναι διατεθειμένος να πράξει γι’ αυτό;
Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Οι Μίμοι του Ηρώνδα
Επιστρέφουν δριμύτεροι στο θέατρο Σφενδόνη σε σκηνοθεσία Άννας Κοκκίνου, απ’ την 1η Νοεμβρίου για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Οι μίμοι ήταν σύντομοι θεατρικοί διάλογοι που ζωντάνευαν μυθολογικά επεισόδια ή στιγμιότυπα του καθημερινού βίου. Οι πληροφορίες για τις παραστάσεις του Ηρώνδα στην αρχαιότητα είναι περιορισμένες. Οι μίμοι ανέβαζαν μπουφόνικες παραστάσεις περιοδεύοντας σε περιοχές της Αττικής και συμμετέχοντας σε συμπόσια. Σπάνια δείγματα ελληνικού μιμοθεάτρου, που διατήρησαν τη διαχρονικότητά τους. Και με την καρδιά του θεάτρου να χτυπά σήμερα μέσα τους, πιο δυνατά από ποτέ.
Το αυτοσχέδιο θέατρο συγκέντρωσε τα έθιμα και τα θέματά του και μετανάστευσε στις δωρικές αποικίες της Σικελίας. Η λέξη μίμος πρωτακούστηκε εκεί. Ο Ηρώνδας σταδιοδρόμησε στο πρώτο μισό του 3ου π.Χ. αιώνα, πιθανότατα στην Αλεξάνδρεια και την Κω. Το έργο του ήταν άγνωστο έως το 1889, όταν βρέθηκε ένας παπύρινος κύλινδρος με οχτώ μιμοδράματά του. Βρέθηκε σ’ έναν τάφο στην πόλη Μαιγίρ (Μοίρες) της Αιγύπτου μαζί με μια μούμια. Η ανακάλυψη, μάλιστα, αυτή ενέπνευσε στον Κωνσταντίνο Καβάφη το ποίημά του “Οι μιμίαμβοι του Ηρώνδα” (1892).
Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Αρίστος του Θωμά Κοροβίνη
Ανεβαίνει για 3η χρόνια στο Θέατρο Άνεσις σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου, από 21 Οκτωβρίου έως 26 Νοεμβρίου. Εννέα χαρακτήρες που συνδέονται με τον Αριστείδη Παγκρατίδη, μέσα από τις χειμαρρώδεις, υποβλητικές εξομολογήσεις τους, μιλώντας διαφορετικές γλώσσες, ανάλογα με τα βιώματα, τον χαρακτήρα και τον ρόλο τους, συνθέτουν το προφίλ του «Αρίστου».
Οι ερμηνευτές ζωντανεύουν μια ιστορία που μεταφέρει τους θεατές στις αλάνες της Θεσσαλονίκης, στις σκοτεινές πλευρές του λιμανιού, στα υπαίθρια πανηγύρια και στα μπουζουξίδικα της παλιάς Θεσσαλονίκης, σε ένα σκηνικό χρόνο που φτάνει μέχρι το 1960 όταν γίνεται είκοσι χρονών ο βασικός ήρωας, στον οποίο όλοι αναφέρονται. Πρόκειται για τον Αριστείδη Παγκρατίδη, τον φερόμενο ως «Δράκο του Σέϊχ Σου», τον οποίο ο Τύπος του 1963 (Ελληνικός Βορράς) τον αποκαλούσε «νεαρό ανώμαλο». Το 1966 καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο από το πενταμελές εφετείο Θεσσαλονίκης. Η εκτέλεσή του έγινε στο μέρος που ήταν συνδεδεμένο με το όνομά του, το Δάσος του Σέιχ Σου. Οι τελευταίες λέξεις που ψέλλισε ήταν: «Μανούλα μου, είμαι αθώος».
Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Φυλές της Νίνα Ρέιν
Επιστρέφουν στο Θέατρο Σταθμός για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων με μια εξαιρετική διανομή σε σκηνοθεσία Τάκη Τσαμαργιά, από 31 Οκτωβρίου έως 26 Ιανουαρίου. Τελικά ο λόγος μπορεί να είναι τόσο περιοριστικός όσο η σιωπή; Και η σιωπή μπορεί να είναι το ίδιο εύγλωττη με το λόγο;
Το πολυβραβευμένο έργο της Νίνα Ρέιν Φυλές (Drama Desk Award for Outstanding Play, New York Drama Critics’ Circle Award, Off-Broadway Alliance Award – Best Play, υποψήφιο για Olivier Award) που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση της Έρις Κύργια, επεξεργάζεται δεξιοτεχνικά το χιούμορ και τη συγκίνηση σε μια σειρά ευαίσθητων θεμάτων: την απουσία ενσυναίσθησης ακόμα κι ανάμεσα στους πιο στενούς ανθρώπινους δεσμούς, τα όρια της λεκτικής επικοινωνίας, την ανάγκη να ανήκεις σε μια φυλή παρά τα όποια αδιέξοδά της.Ο Μπίλυ, αν και εκ γενετής κωφός, έχει μεγαλώσει «φυσιολογικά» μέσα σε μια οικογένεια που έχει κάνει τα πάντα για να αμβλύνει τις συνέπειες της διαφορετικότητάς του. Η εισβολή όμως της Σύλβιας στον μικρόκοσμο της οικογένειας ανατρέπει ό,τι ίσχυε ως τότε.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
Κείμενο: Ειρήνη Γκότση (Lavart)
