Λίγες σκέψεις για ένα «Αλλιώτικο Παιδάκι»
Το νέο κομμάτι του Παύλου Παυλίδη είναι trend: Αν και ο επίσημος τίτλος του είναι «Ένα αλλιώτικο παιδάκι», στο διαδίκτυο οι περισσότερες αναζητήσεις απαντούν στο συνδυασμό «Παυλίδης- Ζακ». Και όχι αναίτια, δεδομένου ότι ο εν λόγω τραγουδοποιός αφιέρωσε τη δημιουργία του στον Ζακ Κωστόπουλο- ο οποίος δολοφονήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2018, κάτω από συνθήκες που δίχασαν ολόκληρο το πανελλήνιο.
Γιατί όμως ένα τέτοιο τραγούδι-βίντεο να είναι τόσο δημοφιλές; Ίσως γιατί όλα του φαντάζουν «διαφορετικά». Ο Παύλος είναι μακιγιαρισμένος, φοράει βλεφαρίδες που θα ζήλευαν σήμερα πολλές ιέρειες του YouTube, ενώ τους ώμους του στολίζει μια γούνα αλάΚρουέλα Ντε Βιλ. Αυτός ο Παύλος λοιπόν, ο διαφορετικός μας εισάγει σε ένα τραπέζι του οποίου οι συνδαιτυμόνες πίνουν, τρώνε και ευφραίνονται τη καρδία όπως εμείς. Αλλά ποιοι είμαστε εμείς; Εμείς είμαστε διαφορετικοί από «εκείνους»; Οι «εκείνοι» που χορεύουν με τον Παύλο σε φρενήρεις ρυθμούς είναι κορίτσια που έγιναν αγόρια, και αντίστοιχα αγόρια που άλλαξαν σε κορίτσια. Έντονα βαμμένοι σε κάποιες περιπτώσεις και άλλοτε ιδιαίτερα απλοί-χλωμοί ίσως- κοιτάνε την κάμερα και σημαδεύουν. Σημαδεύουν με το βλέμμα τους.
Μεταβαίνοντας από το βίντεο στο τραγούδι, οι στίχοι στηλιτεύουν κατά μια έννοια -και πάντα με βάση την προσωπική μου αντιληπτική ικανότητα-την διαπόμπευση του μη «κανονικού» αλλά και την αποποίηση ευθυνών του μέσου ανθρώπου από μια κατάσταση που δεν τον αφορά άμεσα. Με άλλα λόγια, θίγεται η νοοτροπία που υπαγορεύει ότι: από τη στιγμή που το παιδί μου δεν ανήκει σε κάποια ομάδα της LGTBQ κοινότητας, μπορώ να υποτιμώ και να κατακρίνω τα άτομα που την απαρτίζουν.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Βέβαια, θα μπορούσε να θεωρηθεί η συγκεκριμένη προσπάθεια ως απόπειρα του τραγουδοποιού όχι μόνο να συντηρηθεί στην επικαιρότητα, αλλά και γιατί όχι; Να την κυριεύσει: Σε μια εποχή όπου πολλοί ακτιβιστές αλλά και εν γένει οι άνθρωποι αποπειρόμαστε να αγκαλιάσουμε τη συγκεκριμένη κοινότητα, πολλές φορές καταλήγουμε στην υπερπροβολή αυτής. Και η υπερπροβολή μπορεί να αποφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα: αυτά της αντιπάθειας, του κορεσμού, σε πολλές των περιπτώσεων ακόμη και του μίσους. Προφανώς και δεν είναι δικαιολογημένη η ανάπτυξη τέτοιων προδιαθέσεων- δεν τα νομιμοποιώ- ωστόσο τοποθετώντας το σύνολο του βίντεο και του τραγουδιού στις μέρες που ζούμε, κάποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει τα κίνητρα της δημιουργίας τους. Αλλά ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του-με βάση την κρίση που διαθέτει.
Αυτό όμως που δε μπορεί να αμφισβητηθεί είναι ότι θίγεται αναντίρρητα η ευθύνη ενός συνόλου για τη βία που υπάρχει και που απευθύνεται άκριτα σε μαύρους, κόκκινους, αγόρια, κορίτσια, τρανς, πρόσφυγες κοκ. Προσωπικά θα αποφύγω να πάρω θέση για τις ευθύνες και τον καταλογισμό τους όσον αφορά τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου καθώς σε αυτές τις περιπτώσεις θεωρώ περισσότερο σημαντικό το να τιμάται η μνήμη του θύματος παρά να προωθούμε κάποια αγιοποίηση ή βεβήλωση αυτής.
Προσωπικά αυτό που πήρα εγώ από τον Παύλο και το όμορφο βίντεο κλιπ του είναι η ρευστότητα ανάμεσα στο «εμάς» και το «εκείνους» καθώς και η τραγικότητα του να «βάφεις με αίμα τα χέρια ως τους αγκώνες». Σε ελεύθερη μετάφραση να μη ξεχνάς. Όχι με εκδικητικότητα ή μίσος, αλλά να θυμάσαι με σκοπό την αποτροπή του ίδιου λάθους.
Μπορεί τελικά όλο αυτό να είναι επικοινωνιακό τρικ για να φρεσκαριστεί μια ξεχασμένη ροκιά. Όπως και να έχει οφείλω να πω ένα ευχαριστώ στον Πάυλο που με έκανε να αισθανθώ άβολα με τη βολή μου και ταυτόχρονα να προσέξω να μη «ταΐσω με σκουπίδια τα παιδιά μου».
ΥΓ. Για τα δικά μου αυτιά και μάτια, το «Αλλιώτικο Παιδί» είναι ένα σύγχρονο «Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν»- το ίδιο ροκ, επαναστατικό και ριζοσπαστικά ανθρώπινο.
Κείμενο: Μαριάνθη Τεντζεράκη (Lavart)
