Για ποιο λόγο οι μαρξίστριες φεμινίστριες αντιτίθενται στη νέα τάση του φεμινιστικού κινήματος, ότι η πορν*α είναι απελευθερωτική πράξη για τη γυναίκα;
Το δίλλημα που κυριαρχεί στα ενδότερα του φεμινιστικού κινήματος αυτήν την περίοδο είναι, εάν η πορν*α είναι μια μάστιγα εκμετάλλευσης των γυναικών από την καπιταλιστική πατριαρχία ή κάτι που πρέπει να οργανωθεί ως εργατικό δυναμικό με συνδικάτα. Έτσι εξελίσσεται ένας αγώνας για τη μεταβολή του όρου πορνεία σε σεξουαλική εργασία.
Το ερώτημα που προκύπτει: Αυτό το σπάσιμο των φραγμών είναι πρόοδος ή οπισθοδρόμηση; Αρκετοί υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μια περαιτέρω οπισθοδρόμηση.
Η πρόσφατη φεμινιστική προσέγγιση περί πορνό και πορν*α ως μέρος της απελευθέρωσης των γυναικών βρίσκει μη γόνιμο έδαφος στις τάξεις του φεμινιστικού κινήματος. Πρώτες αντιρρησίες οι μαρξίστριες φεμινίστριες, που υποστηρίζουν ότι η σεξουαλικoποίηση των γυναικών τοποθετεί τους άντρες σε θέση ανωτερότητας και αποσπά την προσοχή από την ταξική πάλη.
Υιοθετούν την άποψη πως ο αγώνας για την υπεράσπιση φεμινιστικών αξιών δε θα γίνει μέσω του γυναικείου σώματος, αλλά μέσω του χώρου εργασίας και των συνδικάτων. Αντιθέτως, η new age φεμινιστική προσέγγιση εστιάζει στην εμφάνιση, το σώμα και τη σεξουαλικοποίηση, όμως στόχος είναι η αλλαγή αυτού του στερεότυπου, καθώς οι γυναίκες είναι χρόνια εγκλωβισμένες μέσα σε αυτή την κυρίαρχη εικόνα.
«Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι η σεξουαλικoποίηση των γυναικών τοποθετεί τους άνδρες σε θέση ανωτερότητας… και εμποδίζει την ταξική πάλη», υποστηρίζει η MORGAN HORN ηγετικό μέλος της Κομμουνιστικής Ένωσης Νέων της Βρετανίας.
Είναι το σεξ εμπόρευμα;
Η new age φεμινιστική προσέγγιση προσπαθεί να πείσει το ακροατήριό της, παρουσιάζοντας τη σωματεμπορία ως μια συνήθη ασκούμενη βιοποριστική ενασχόληση και κρίνει απαραίτητη την πλήρη απαλλαγή του όρου «πορν*α » και την άμεση αντικατάσταση του με τον όρο εργάτρια του σεξ (sex worker).
Βέβαια, αυτή η οπτική παρακάμπτει πλήρως ένα βασικό εμπόδιο, ότι εν προκειμένω το εμπόρευμα είναι το σώμα της γυναίκας.
Το συγκεκριμένο εγχείρημα διαιωνίζει τον μύθο, ότι οι γυναίκες κατά κάποιο τρόπο είναι «επιλογή» σε μια βιομηχανία που διοικείται στη συντριπτική πλειοψηφία από άνδρες. Μια μειονότητα γυναικών δηλώνει πως αισθάνεται «ενδυναμωμένη» στις προσπάθειές της να «διεκδικήσει ξανά» αυτόν τον κλάδο, όμως η εξαίρεση αυτή δεν επιτάσσει την αποποινικοποίηση της πορνείας.
Καθίσταται προφανές πως αυτή η κίνηση θα έβαζε ταφόπλακα -ιδίως στην κοινή γνώμη- στις πολλές φρικαλεότητες που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι γυναίκες σε αυτό το εμπόριο. Οι εκκλήσεις για αποποινικοποίηση βλάπτουν και νομιμοποιούν την κακοποίηση των γυναικών, αλλά και των ανήλικων κοριτσιών, που αναγκάζονται δια της βίας ή αντίξοων κοινωνικών συνθηκών να εκδίδονται.
Όσοι επιδιώκουν να αποποινικοποιήσουν αυτή τη βιομηχανία αγνοούν τον τρόπο με τον οποίο δομείται το εμπόριο του σεξ μέσω της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της γυναικείας καταπίεσης. Οι μόνοι που θα ωφεληθούν απ’ αυτό είναι οι μαστροποί, υποστηρίζουν οι αντιρρησίες της συγκεκριμένης τάσης και πιστεύουν πως η αποποινικοποίηση μπορεί να εφαρμοστεί υπό την προϋπόθεση της ταυτόχρονης απομάκρυνσης των θυμάτων από το εμπόριο του σεξ.
Η πώληση σεξ να είναι αποποινικοποιημένη αλλά η αγορά να είναι παράνομη.
Οι συνεπείς διαφωνούντες αντιπροτείνουν την υιοθέτηση του σκανδιναβικού μοντέλου, όπου αποποινικοποιεί όσους εκπορνεύονται, παρέχει ζωτικές υπηρεσίες, για να βοηθήσει τους ανθρώπους να βγουν από τη βιομηχανία και καθιστά ποινικό αδίκημα την αγορά ατόμων για σεξ. Συνεπώς, με αυτόν τον τρόπο, επιτιθέμεθα στον πυρήνα του προβλήματος μειώνοντας τη ζήτηση.
Η αυτοδιάθεση συγχέεται με την έλλειψη επιλογής, ιδίως σε κοινωνικές συνθέσεις, που αποτελούνται από ευάλωτες ομάδες, όπως μετανάστες, πρόσφυγες, ανήλικους και οικονομικά ανίσχυρους . Συχνά, η βιομηχανία της παράνομης διακίνησης χρησιμοποιεί ως πρόφαση το δικαίωμα του ατόμου να εργαστεί στο σεξ, προκειμένου να επωφεληθεί οικονομικά.
Ένα μέρος το σύγχρονου φεμινισμού έχει αρχίσει να χάνει τον έλεγχο υποστηρίζοντας επικίνδυνα θεωρήματα τα οποία θα λειτουργήσουν εις βάρος των γυναικείων δικαιωμάτων, όπως εν προκειμένω τη σαφή υποστήριξη της πορν*ας. Αγνοεί αναφανδόν τις συνθήκες για τις οποίες οι γυναίκες οδηγούνται στη σωματεμπορία , όπου συνήθως είναι η μειονεκτική θέση μέσα στην οικογένεια-κοινωνία, η δύσκολη πρόσβαση στο εκπαιδευτικό σύστημα και στο εργασιακό περιβάλλον, η φτώχεια, ο εθισμός σε ουσίες ομοίως η μετανάστευση και εμμένει σε μια μειονότητα που υποστηρίζει ότι την επέλεξε . Η πορνεία όμως για τις περισσότερες γυναίκες δεν είναι επιλογή, αλλά καταναγκασμός. Είναι η απόγνωση και όχι η τάση, που τραβάει τις περισσότερες γυναίκες μέσα στην πορνεία.
Πλέον ο φεμινισμός αντιμετωπίζει τις εκπορνευόμενες γυναίκες ως ένα είδος σεξουαλικής μειονότητας, που πρέπει να απελευθερωθεί από τη δίωξη και τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά. Πώς ακριβώς εφαρμόζει κανείς ένα μοντέλο εργασιακών δικαιωμάτων σε μια ανταλλαγή που πραγματοποιείται μεταξύ δύο ατόμων σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο -ή ένα κλειδωμένο αυτοκίνητο- όπου ο ένας απαιτεί σεξ και είναι σε θέση ισχύος, για να αναγκάσει τον άλλον; Ποιος θα είναι ο εργοδότης; Και βέβαια, η ερώτηση που προκαλεί τη σιωπή, ποιος είναι ο κυριότερος αγοραστής του προϊόντος; Μα φυσικά ο άντρας! Στην ανακοίνωση των περισσότερων υποστηρικτών της πορνείας ως επάγγελμα, όμως όλα αυτά κρύβονται κάτω από αόριστες συνθηματολογίες όπως «sex work is real work», «My body is my business», «Decriminalize sex work now»!
Ακόμη και η σύγχρονη πορνεία που φαίνεται πιο ασφαλής, διότι γίνεται μέσω των social media και αποφεύγεται η αλληλεπίδραση κάτω από τα κόκκινα φανάρια σε μια βρόμικη γωνιά κάποιου αυτοκινήτου, έχει ως απώτερο σκοπό τα χρήματα και την επιβίωση, χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανάγκης και όχι της επιλογής. Πολλές φορές το ίδιο το κράτος δημιουργεί ιερόδουλες, καθώς εάν σταματούσε η πρόνοια να χρηματοδοτεί τα καταφύγια που βοηθούν ανήμπορες και κακοποιημένες γυναίκες όπου οι περισσότερες από αυτές θα καταφύγουν στην πώληση σεξ από «επιλογή». Η πλάνη είναι ολοφάνερη!
Η ζωή στη ζώνη του κόκκινου φωτός.
To βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών των sex workers ενδεικνύει πως η μετατροπή της πορνείας σε νόμιμη εργασία θα αυξήσει τους αγοραστές, έτσι οι ιερόδουλες (Συγγνώμη, αντιστέκομαι στον επαναπροσδιορισμό της πορν*ας ως σεξουαλική εργασία) θα έχουν να επιλέξουν σε μια ευρύτερη γκάμα πελατών και θα αποφύγουν τους βίαιους άντρες.
Μια μελέτη του 2012, από τους ερευνητές του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Axel Dreher του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης και Eric Neumayer του London School of Economics and Political Science, διαπίστωσε ότι παγκοσμίως η νομιμοποίηση της πορνείας αύξησε την εμπορία ανθρώπων, καθώς μια μεγαλύτερη αγορά απαιτούσε περισσότερες γυναίκες που δεν μπορούσαν να καλυφθούν από την υπάρχουσα προσφορά.
Επίσης, η πρώτη νόμιμη ζώνη του κόκκινου φαναριού του Ηνωμένου Βασιλείου, η διαχειριζόμενη ζώνη πορνείας του Λιντς προοριζόταν να κάνει τη ζωή πιο ασφαλή για τις ιερόδουλες, αλλά οι γυναίκες που εργάζονται στις «ασφαλείς» διαχειριζόμενες ζώνες δέχονται επιθέσεις, βιάζονται και -στην τρομερή περίπτωση της Daria Pionko το 2015- δολοφονούνται. Οι γυναίκες που ζουν κοντά στην περιοχή δέχονται ενοχλήσεις, απειλές και μερικές φορές επιθέσεις από άντρες που θεωρούν πως οποιαδήποτε γυναίκα τριγύρω είναι εργάτρια του σεξ.
Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση του Steve Wright. Ο Wright δολοφόνησε πέντε εργάτριες του σεξ μέσα σε λίγες εβδομάδες στα τέλη του 2006, με στόχο τη ζώνη του κόκκινου φαναριού του Ipswich. Άρα, το αφήγημα περί προστασίας των ιερόδουλων μέσω της αποποινικοποίησης της πορνείας καταρρέει.
Η ευαλωτότητα είναι ανήμπορη να δομήσει επιλογές.
Η πορνεία σε ένα μεγάλο μέρος της είναι μια εκμετάλλευση της ευαλωτότητας των γυναικών και η οποιαδήποτε απάντηση σε αυτό το φαινόμενο ξεκινά με τη βελτίωση αυτής. Αυτό μεταφράζεται με την καταπολέμηση της φτώχειας, τη μείωση της αποδοχής ως τάσης της εκπόρνευσης του γυναικείου σώματος, τη συμμετοχή της ποινικής δικαιοσύνης για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών και των ανήλικων κοριτσιών (παιδεραστία, αποπλάνηση) με αυστηρότερες ποινές και τη μέριμνα ευάλωτων κοινωνικών ομάδων (ναρκομανείς, μετανάστες, κακοποιημένες γυναίκες).
Η βιομηχανία του σεξ οραματίζεται μια κοινωνία όπου η εκμετάλλευση θα είναι πλέον νόμιμο επάγγελμα και εκείνη νόμιμη εργοδότρια εκμετάλλευσης του γυναικείου σώματος. Η καθεστηκυία τάξη επιδιώκει την ακμή της πορνείας, ώστε να τροφοδοτεί τις επιθυμίες της, αγνοώντας επιδεικτικά το κόστος. Εν κατακλείδι, ευχόμαστε το σύγχρονο φεμινιστικό κίνημα να λάβει σοβαρά τις εύλογες αντιρρήσεις των φεμινιστριών και να επενδύσει στη μείωση της ζήτησης στην πορνεία, ώστε να ελεγχθεί η αγορά του σεξ και η σκλαβιά που επιφέρει σε πολλές γυναίκες παγκοσμίως !
Κείμενο: Αγγέλικα Αγόρα (Lavart)
