Η Πέννυ Μπαλτατζή… Ξανασυστήνεται και είναι στον… αέρα”

Μία συζήτηση από καρδιάς με την αγαπημένη ερμηνεύτρια

Λατρεύει τον Στράτο Διονυσίου, έχει «ξεροσταλιάσει» για ένα αυτόγραφο της Τσανακλίδου και, εάν της έδινα ένα δωρεάν εισιτήριο, θα επέλεγε για προορισμό της τη Σερβία. Μιλήσαμε με αφορμή τις νέες εμφανίσεις της στο Passport Κεραμεικός και μου επιβεβαίωσε πως διαθέτει άριστη «αύρα», ώριμη σκέψη και έναν καινούριο δίσκο στα σχέδιά της. Κυρίες και κύριοι, η ξεχωριστή Πέννυ Μπαλτατζή.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Διάβαζα το όνομά σου στη λίστα με τα events στο Passport και χάρηκα πολύ, γιατί το έκανες και την περασμένη άνοιξη με μεγάλη επιτυχία. Τι σε φέρνει, λοιπόν, και πάλι πίσω στον Κεραμεικό;

Πέννυ Μπαλτατζή – Βασικά, πέρασα πάρα πολύ όμορφα. Για μένα ήταν ένα νέο ξεκίνημα εκεί ο χώρος, ήταν το «διαβατήριό» μου για να ξανασυστηθώ. Πήγε πολύ καλά, οπότε είπαμε να το κλείσουμε κατευθείαν και για την καινούρια σεζόν και να το συνεχίσουμε. Το βασικό είναι αυτό, ότι πέρασα πάρα πολύ όμορφα. Όλα πήγαν μια χαρά.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Είναι πολύ «ζεστός» χώρος το Passport, αν μη τι άλλο.

Πέννυ Μπαλτατζή – Πράγματι.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πριν από μερικούς μήνες κυκλοφόρησες το τελευταίο σου – προς το παρόν – single, μέσα από το οποίο μας πήγες με τον τρόπο σου μία «βόλτα» στις γειτονιές του Πειραιά, στην Τρούμπα. Πολύ όμορφο αποτέλεσμα, ταξιδιάρικο. Μπράβο σε όλους σας. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα, Πέννυ;

Πέννυ Μπαλτατζή – Το κομμάτι προέκυψε από μία κουβέντα με έναν φίλο που ήθελε να παίξω σε έναν χώρο στον Πειραιά και μου πρότεινε να παίξουμε κομμάτια που έχουν γραφτεί για τον Πειραιά. Οπότε του λέω «Έχουν γραφτεί τόσα πολλά τραγούδια για τον Πειραιά, αλλά στην τελική δεν γράφουμε κι εμείς ένα τραγούδι;». Κλείνουμε το τηλέφωνο, μπαίνω στο αυτοκίνητο για να φύγω και την ώρα που οδηγούσα μου ήρθε η μελωδία και η ιδέα για το κομμάτι.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πάνω στο τιμόνι δηλαδή.

Πέννυ Μπαλτατζή – Ναι, ναι. Το έγραψα μέσα στο αυτοκίνητο.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Ορίστε, μου δίνεις μία πολύ καλή πάσα για να περάσω στην επόμενη ερώτηση. Ήθελα να σε ρωτήσω εάν είσαι άνθρωπος των ταξιδιών.

Πέννυ Μπαλτατζή – Μου αρέσουν πάρα πολύ τα ταξίδια, ναι. Είτε είναι, ξέρεις, με το μυαλό είτε και σωματικό, δηλαδή να φεύγω. Εννοείται πως μου αρέσει να κάνω μικρές εξορμήσεις, ακόμα και κοντά στην Αθήνα. Για παράδειγμα, μία πολύ αγαπημένη μου εξόρμηση εδώ τριγύρω είναι το Καταφύγιο Μπάφι στην Πάρνηθα. Φεύγω, όσο μπορώ φεύγω.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Και καλά κάνεις. Εάν σου έδινα, ας πούμε, ένα δωρεάν εισιτήριο, τι προορισμό θα έγραφες επάνω;

Πέννυ Μπαλτατζή – Εάν είχα ένα δωρεάν εισιτήριο, ε; Χμμ…

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Για οπουδήποτε. Εγώ, για παράδειγμα, θα πήγαινα στην Ισλανδία, αν με ρωτάς.

Πέννυ Μπαλτατζή – Θα μου άρεσε να πάω στην Καππαδοκία ή στη Σερβία. Τώρα, όμως. Στη φάση που είμαι τώρα.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Στο Βελιγράδι ή στα λιγότερο γνωστά της μέρη;

Πέννυ Μπαλτατζή – Νομίζω περισσότερο στα ορεινά της, στα βόρεια. Εκεί στα σύνορα με τη Ρουμανία, την Ουγγαρία.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Κάπου διάβασα ότι την πέρασες την «φάση» σου με τους Swingin’ Cats, αλλά δεν θέλεις όλο αυτό να σε περιορίζει καλλιτεχνικά. Θα συμφωνήσω. Οι άνθρωποι με ταλέντο σε διαφορετικά είδη δεν την χρειάζονται την «εξειδίκευση».

Πέννυ Μπαλτατζή – (γέλια) Όχι, σε καμία περίπτωση δεν θέλω να περιορίζομαι. Γι’ αυτό και λέω πως ξανασυστήνομαι. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να το καταλάβει αυτό ο κόσμος. Μπορεί, ας πούμε, να με γνώρισε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του κοινού από τα τραγούδια που έγραψα για τη μπάντα, όμως η αλήθεια είναι πως προχωρώντας και με την εξέλιξη όλου αυτού, είδα ότι έχω την ανάγκη να δώσω στον κόσμο και το διαφορετικό, το άλλο μου το κομμάτι. Φέτος, ας πούμε, το μισό μου πρόγραμμα είναι λίγο πιο «εσωτερικό» και κάποια σημεία του λίγο πιο «νουάρ». Θέλω να τα δίνω αυτά στον κόσμο. Βέβαια, τέτοια σημεία είχαμε και στο πρόγραμμα με τους Swingin’ Cats, δεν το συζητώ. Όμως, είναι άλλα τα είδη που μπορώ να παντρέψω πλέον.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Είδες, τελικά, πώς μπορεί ένας άνθρωπος, ένας καλλιτέχνης να «παγιδευτεί» μέσα σε μία φόρμουλα;

Πέννυ Μπαλτατζή – Ακριβώς! Γι’ αυτό δεν πρέπει να βάζουμε ταμπέλα σε τίποτα. Είναι πολύ σημαντικό. Δηλαδή, πολλές φορές λέμε, για παράδειγμα, για κάποιον άνθρωπο: «Αχ, μωρέ, αυτός έχει ψυχαναγκασμούς». Κατευθείαν τον κατατάσσουμε κάπου. Είναι λάθος αυτό και σου μιλάω τώρα για το πιο απλό, το πιο «αστείο» πράγμα. Δυστυχώς, πολλές φορές συμβαίνει αυτό με τις ταμπέλες, αλλά νομίζω ότι στο χέρι μας είναι να το αλλάξουμε και να προχωρήσουμε.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Συμφωνώ πάρα πολύ σε αυτό.

Πέννυ Μπαλτατζή – Προδιαγράφεις κάτι, ότι «αυτό είναι έτσι, τέλος». Και θα μείνει για πάντα έτσι. Δεν του δίνεις την ευκαιρία της αλλαγής.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Κι όταν πας να κάνεις αυτή την αλλαγή, τη διαφορετική πρόταση, εκεί συναντάς και την άρνηση από τους άλλους να σε γνωρίσουν αλλιώς. Είναι κάτι που το έχεις δημιουργήσει εσύ.

Πέννυ Μπαλτατζή – Ακριβώς.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Ωστόσο, πιστεύω ότι βάλατε το «λιθαράκι» σας στην αναβίωση του εγχώριου swing τη δεκαετία που διανύουμε.

Πέννυ Μπαλτατζή – Ναι, κοίταξε. Εγώ θέλω – μέσα σε εισαγωγικά – να «καθιερωθώ» σαν ρετρό τραγουδίστρια. Δηλαδή το ότι τραγουδάω κάτι που είναι σημερινό, φρέσκο και θυμίζει κάτι παλιό, αυτό είναι νομίζω που με «σημαδεύει». Αυτό είναι που με ακολουθεί και το ακολουθώ. Φυσικά και το βάλαμε το «λιθαράκι» μας, απλά πιστεύω ότι το κάναμε στη σωστή στιγμή αυτό, να σου πω την αλήθεια. Και όχι μόνο εμείς. Ο καθένας που κάνει την προσπάθειά του βάζει το «λιθαράκι» του, διότι ως γνωστόν «ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη», έτσι; Ήτανε πάρα πολλά παιδιά και ήδη πριν από εμάς που έκαναν πολύ περισσότερα χρόνια προσπάθεια. Απλώς, εμείς πέσαμε στη συγκυρία τη χρονική, το timing τέλος πάντων, που μας «έσπρωξε» λίγο παραπάνω. Η τότε κατάσταση και μόδα που είχε αρχίσει να στρέφεται προς τα εκεί. Βοήθησε πάρα πολύ.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Ήσασταν αρκετά παιδιά που το ξεκινήσατε. Οι Gadjo Dilo, οι Speakeasies.

Πέννυ Μπαλτατζή – Και βέβαια. Πάρα πολλές μπάντες και άλλες που δεν είναι τόσο γνωστές. Κι όμως, είχαν αφήσει κάτι κι αυτές.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Όσον αφορά αυτό που είπες για τη ρετρό «ταυτότητα» και τα σύγχρονα ακούσματα που έχουν τέτοιο χαρακτήρα, πολύ καλή δουλειά έχει κάνει και η Ρένα Μόρφη με τον τελευταίο της προσωπικό δίσκο.

Πέννυ Μπαλτατζή – Ναι, ακριβώς, έχεις δίκιο. Με αυτό φλερτάρει.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Χθες βράδυ, πάντως, εγώ άκουγα πάλι το «Εξωτικό Χαρμάνι», το οποίο δεν φαίνεται να χάνει τη… μυρωδιά του. Μάλλον ήρθε για να μείνει αυτό το κομμάτι.

Πέννυ Μπαλτατζή – Είναι χαρά μου, όταν μου το λένε αυτό, ότι αυτό το κομμάτι έχει γίνει «κλασσικό». Και αυτή είναι η μεγαλύτερή μου ικανοποίηση, αλήθεια σου λέω. Μου δίνει τεράστια χαρά.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Η κλασσική ερώτηση «Πώς ένιωσες την πρώτη φορά που το άκουσες στο ραδιόφωνο;».

Πέννυ Μπαλτατζή – Συγκινήθηκα πάρα πολύ. Είχα ξεπεράσει – ευτυχώς – αυτό το στάδιο, ξέρεις, που δεν θέλεις να ακούς τον εαυτό σου ηχογραφημένα. Είχαν περάσει αρκετά χρόνια, είχε παίξει και ο πρώτος μου δίσκος, το «Ρετρό» με το «Γυφτάκι», αλλά πήρα τεράστια χαρά.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Από την παιδική σου ηλικία τι μουσικά ακούσματα έχεις; Ήσουν κι εσύ από τα παιδιά που οι γονείς τους άκουγαν Μίκη Θεοδωράκη και Γιάννη Σπανό;

Πέννυ Μπαλτατζή – Ναι, μπορώ να πω ότι στο σπίτι έπαιζε λίγο πιο αστική μουσική. Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Donna Summer, Billie Holiday, Luis Armstrong. Ήτανε λιγάκι – πώς να το πω – λίγο πιο «ποιοτική» μουσική. Και άλλα πράγματα, βέβαια. Και Beatles άκουγαν οι γονείς μου, ίσως και κάποια από τα «Αγροτικά» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τα πιο πολιτικοποιημένα, Σαββόπουλο. Ακούγαμε τέτοια πράγματα, όμως ακούγαμε και τα λίγο πιο elegant, πιο φινετσάτα. Και Πουλόπουλο και Μπιθικώτση, πολλά ακούσματα. Κανελλίδου, Μαρινέλλα, Χατζή, Αλεξίου, Βιτάλη, Γαλάνη. Όλη τη γκάμα της καλής μουσικής, είτε ήταν ελληνική είτε ήταν ξενόγλωσση – καλά για γαλλικά δεν το συζητώ: από Ζακ Μπρελ, Τζο Ντασέν, Αζναβούρ, Εντίθ Πιάφ. Ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πρέπει να είχατε τεράστια δισκοθήκη στο σπίτι.

Πέννυ Μπαλτατζή – Ναι, είχε πολλά η μαμά. Είχε πολλά και καλά. Ευτυχώς, ήταν όλα ένα κι ένα. Δεν υπήρχε, δηλαδή, δίσκος που να πεις, ρε παιδί μου «είναι μπούρδα» ή «είναι για πέταμα». Ό,τι έπιανες ήταν πολύ καλό. Αργότερα, ξεκίνησα να κάνω κι εγώ τη δική μου συλλογή με διάφορα πράγματα. Μπορεί να είχε μέσα Pink Floyd, Jimmy Hendricks, Stevie Wonder και πιο παλιά και πιο καινούρια. Frank Sinatra, Ella Fitzgerald. Προσπαθώ να μαζεύω βινύλια και να ακούω όσο μπορώ.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Αρχίζω να πιστεύω ότι μόνο οι δικοί μου άκουγαν Στέλιο Καζαντίδη και Στράτο Διονυσίου.

Πέννυ Μπαλτατζή – Απ’ αυτούς τους δύο, που τους λατρεύω και τους δύο σαν φωνές, μπορώ να πω πως είμαι περισσότερο «Διονυσιακή». Τους λατρεύω και τους δύο, αλλά θα ήθελα να μου επιτρέψετε να ξεχωρίσω τον Στράτο. Του έχω μεγάλη αδυναμία, μεγάλη. Άρχισα να τον ακούω από την Δ’ Δημοτικού, γιατί είχε και η θεία μου στο σπίτι της δίσκους του κι αυτός τύχαινε να έχει δει ένα κορίτσι που πήγαινε και το έπαιρνε και πηγαίνανε μαζί στη δουλειά. Ερχόταν πάντα με τη Mercedes και με μαύρο γυαλί. Τον θυμάμαι, τον έβλεπα από το παράθυρο. Του έχω μεγάλη αδυναμία και ακόμα του έχω και πάντα, όταν ακούω Διονυσίου, είναι ένα κομμάτι μέσα μου που ταυτίζεται απόλυτα με τη φωνή του, με τη χροιά του, με την «αλητεία» του, με όλο αυτό που έκανε.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Έχεις πει ή έχεις σκεφτεί να πεις και να προσθέσεις στο πρόγραμμά σου κομμάτια αυτού του είδους;

Πέννυ Μπαλτατζή – Έχω σκεφτεί, αλλά επειδή δούλεψα χρόνια σε μεζεδοπωλεία και τύπου piano bars, που μετά γινόταν λαϊκό το πρόγραμμα, είμαι πολύ «χορτασμένη». Έχω τραγουδήσει πολύ αυτό το ρεπερτόριο. Προσπαθώ να κάνω κάτι πιο συγκεκριμένο πια. Θα μπορούσα, όμως, να βάλω κάποια κομμάτια κάποια στιγμή, αλλά να κάνω ένα ολόκληρο πρόγραμμα πάνω σε αυτό το ρεπερτόριο δεν θα το ‘κανα προς το παρόν.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πάμε λιγάκι πίσω; Στην εφηβεία σου, συγκεκριμένα. Ποια «εκδοχή» της εφηβείας πέρασες; Τη ροκ ή την πιο συναισθηματική; Θα πόνταρα στο δεύτερο, μη με ρωτήσεις γιατί.

Πέννυ Μπαλτατζή – Ήμουν πολύ κλειστό παιδί, γενικά. Δεν ήμουν αυτό που φαίνομαι σήμερα και είμαι ακόμα. Ξέρεις, το πώς είμαι στη ζωή μου δε σημαίνει ότι είναι έτσι και το προφίλ του καλλιτεχνικού μου εαυτού. Η καθημερινότητα του ανθρώπου συνήθως απέχει από την καλλιτεχνική του υπόσταση. Μου αρέσει να είμαι λιγάκι πιο low-profile στη ζωή μου. Θυμάμαι ότι οι γονείς μου μού είχαν πει, όταν λίγο μεγάλωσα, ότι τότε πέρασα εφηβεία που δεν την κατάλαβαν. Ήμουν πολύ ήρεμο παιδί.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Φοβάσαι ότι αυτό μπορεί να σου βγει στο μέλλον; Ξέρεις τι λένε για όσους δεν περνάνε εφηβεία.

Πέννυ Μπαλτατζή – Τα έκανα μετά, ναι! Αλλά δεν τους τρέλανα. Ήμουν πάντα «αερικό» αλλά ποτέ παιδί των άκρων. Μόνο στα ξενύχτια μου ήμουνα των άκρων. Έκανα πολλά ξενύχτια από μικρή, από μωρό. Μικρή ήμουν σαν την κουκουβάγια, κοιμόμουν τριών ετών στις τρεις τη νύχτα. (γέλια) Αλλά φαντάσου ότι, όταν έφτασα 18, επειδή δεν με άφηναν να βγαίνω, μόλις τα «έκλεισα», γύρισα έξι η ώρα το πρωί στο σπίτι!

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Ορίστε μας. «Θα σας εκδικηθώ, λοιπόν».

Πέννυ Μπαλτατζή – Δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ήταν ότι όλοι μου οι φίλοι έβγαιναν στις έντεκα κι εγώ γύρναγα στις έντεκα. Βέβαια, σκέψου ότι μετά από μισό χρόνο, έφυγα από το σπίτι. Έμενα μόνη μου. Οπότε, είχα τη δουλειά μου ήδη δύο χρόνια, ήμουν ένα παιδί πολύ ανεξάρτητο. Και δεν ενόχλησα ποτέ, δεν τους δημιούργησα ποτέ προβλήματα. Ήμουν πάντα πολύ συγκροτημένη, γιατί μπήκα στη «νύχτα» από πολύ μικρή. Ήμουν 15-16 ετών. Φαντάσου ότι έκανα το φοιτητικό πρόγραμμα, ήμουν σε μαγαζί και μετά, όταν δούλευα πιο βράδυ, ερχόταν ο μπαμπάς μου, με περίμενε και φεύγαμε μαζί. Δηλαδή δεν έβγαινα, αλλά τραγουδούσα. Δεν με άφηναν να βγω, αλλά με άφηναν να τραγουδάω. Τους το είχα θέσει σαν δεδομένο, ότι «εγώ αυτό θα κάνω», άσχετα αν σπούδασα κι άλλα πράγματα στη συνέχεια. Και ερχόταν, που λες, εκεί ο μπαμπάς μου. Κάποιες φορές τον έπαιρνε κι ο ύπνος. (γέλια) Φαντάσου.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Ο καημένος.

Πέννυ Μπαλτατζή – Έτρωγε ντάγκλες, περιμένοντας εμένα, και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Είναι πολύ συγκινητικό πράγμα η υποστήριξή του, η αφοσίωσή του, η αγάπη του. Είναι πολύ όμορφο πράγμα, να σου δείχνει ο γονιός ότι σε εμπιστεύεται, όσο κι αν τρέμει η καρδούλα του μην πάθεις κάτι. Σου δίνει τον χώρο να σου πει «Παιδί μου, προχώρα! Σε εμπιστεύομαι». Άσχετα αν τρέμει. Είναι το πιο γλυκό πράγμα αυτό και το λέω βαθιά συγκινημένη αυτό.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Σου έκανε ποτέ παρατηρήσεις για τον τρόπο που τραγουδούσες, όταν σε έβλεπε από κάτω;

Πέννυ Μπαλτατζή – Όχι, όχι, ποτέ. Ήταν πάντα πολύ γλυκός. Μου έλεγε «Παιδί μου, να προχωράς. Εσύ ξέρεις, σε εμπιστεύομαι». Με έβλεπε πως ήθελα να κάνω αυτό το πράγμα, που μελετούσα, που ήθελα να εξελιχθώ, να επενδύσω σε αυτό και που προσπαθούσα να ζω απ’ αυτό το πράγμα και να μην τους επιβαρύνω οικονομικά, γιατί δεν είχαν και τη δυνατότητα. Ήταν δίπλα μου. Κι όταν είχα τις αγωνίες μου, όταν ξέμενα τότε από δουλειά, του έλεγα «Βρε μπαμπά, δεν έχω δουλειά» και μου έλεγε «Καταλαβαίνω πώς νιώθεις, παιδί μου. Κι εγώ όταν δεν είχα δουλειά σε κάποιες φάσεις, δε με χώραγε ο τόπος. Μου ‘χεις μοιάσει σε αυτό». Όμως, γινόταν μ’ ένα μαγικό τρόπο να μην ξεμένω ούτε βδομάδα από δουλειά. Είναι πολύ όμορφο πράγμα αυτή η στήριξη.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πολύ σπουδαίο.

Πέννυ Μπαλτατζή – Έχω μάθει έτσι.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Οι σπουδές βρεφονηπιοκομίας πώς προέκυψαν μετά;

Πέννυ Μπαλτατζή – Κοίταξε, δούλευα και τραγουδούσα. Δούλευα στο Δημόσιο με ένα stage πρόγραμμα του ΟΑΕΔ, έκανα διάφορα πράγματα. Παράλληλα, έκανα κάτι σεμινάρια μουσικοκινητικής, μουσικοθεραπείας, Orff. Έκανα Orff στη μουσικοκινητική, έκανα μουσικοθεραπεία για ανθρώπους με επερχόμενο θάνατο ή με αναπηρία, έκανα θεατρικό παιχνίδι. Σεμινάρια όλα, τρίμηνα, τετράμηνα, εξάμηνα και, παράλληλα, τραγουδούσα. Έκανα, δηλαδή, δύο δουλειές: τραγουδούσα και δούλευα στο Δημόσιο και έκανα και τις σπουδές. Τελείωσα Μουσική Τεχνολογία στο ΙΕΚ Ακμή. Είχα περάσει στο Ρέθυμνο, βέβαια, αλλά δεν με έστειλαν οι γονείς μου, γιατί δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα. Και τις τελευταίες ημέρες του προγράμματος του ΟΑΕΔ, έκανα τα χαρτιά μου ξανά για το σχολείο. Είπα «Δε γίνεται, πρέπει να το κάνω». Ένιωθα, ρε παιδί μου, ότι κάτι θέλω ακόμα. Και τώρα κάτι θέλω, θα σου πω, θα δούμε. Έκανα, λοιπόν, τα χαρτιά μου και δήλωσα πρώτα τη βρεφονηπιοκομία και μετά τη μαιευτική. Και πέρασα στη βρεφονηπιοκομία. Οι συμφοιτήτριές μου με θυμούνται να τις λέω ότι το προηγούμενο βράδυ τραγουδούσα, ήμουν διαρκώς άυπνη. Παράλληλα, δούλευα, είχα τις σπουδές και το πρωί πρακτική σε παιδικούς σταθμούς. Ήμουν σε μία τρέλα.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Εγώ, πάντως, κουράστηκα και μόνο που τα σκέφτηκα όλα αυτά μαζί.

Πέννυ Μπαλτατζή – Ήμουν στον κόσμο μου, δεν υπολόγιζα τίποτα. Τώρα μου βγαίνει όλη η κούραση. (γέλια) Τώρα θέλω να μαζεύομαι, δε θέλω να κάνω καθόλου ξενύχτια εκτός από τα live μου. Θέλω να πηγαίνω βολτούλες, να κοιμάμαι νωρίτερα. Σου λέω, είμαι «χορτασμένη» απ’ όλο αυτό. Σκέψου ότι τώρα θα κλείσω 19 χρόνια.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Δηλαδή από το ’98…

Πέννυ Μπαλτατζή – Ναι, ’98 προς ’99.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πιστεύεις ότι όλο αυτό ήταν προδιαγεγραμμένο; Πιστεύεις στο κάρμα;

Πέννυ Μπαλτατζή – Δεν ξέρω αν ήταν προδιαγεγραμμένο. Τραγουδούσα από πολύ μικρό παιδί. Έδειξα ότι αυτό μου αρέσει. Σκέψου ότι καλά-καλά δυόμιση-τριών ετών δε μίλαγα και τραγουδούσα. Έδειξα ότι είναι ένας τρόπος να διοχετεύω. Μου άρεσε να το κάνω αυτό το πράγμα, το απολάμβανα. Ήταν κομμάτι μου. Νόμιζα ότι όλα τα παιδιά τραγουδούν! Πώς να σου το πω; Ήταν τρόπος ζωής για μένα.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Αλλά δεν ήταν έτσι για όλα τα παιδιά τελικά. (γέλια)

Πέννυ Μπαλτατζή – Νόμιζα ότι είναι κάτι που το κάνουμε όλοι. Έφτασα, βέβαια, πολύ μεγάλη ώστε να «ξεντραπώ», γιατί το θεωρούσα δεδομένο, σαν τρόπο ζωής. Δεν καθόμουν να λέω ότι τραγουδάω, ούτε έλεγα σε κανέναν «άκουσέ με να τραγουδάω». Μου ζητούσαν οι φίλοι μου στο σχολείο να τους τραγουδάω, αλλά και πάλι ντρεπόμουν. Ήθελα να τραγουδάμε όλες μαζί. (γέλια) Ήμουν πολύ ντροπαλή. Την πρώτη φορά που βγήκα να τραγουδήσω με πιάσανε τα κλάματα. Ήταν όλοι μου οι συμμαθητές από κάτω και ντράπηκα τόσο πολύ που με πιάσανε τα κλάματα!

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – «Αξίζει να είμαστε ευγνώμονες για αυτά που έχουμε και να μη σκεφτόμαστε συνεχώς ό,τι δεν έχουμε αποκτήσει, γιατί έτσι ξεχνάμε να ζήσουμε, αφήνουμε τις στιγμές να περνάνε χωρίς να τους δίνουμε νόημα». Δικά σου λόγια είναι αυτά. Τρομακτικά επίκαιρα.

Πέννυ Μπαλτατζή – Το πιστεύω πολύ. Πολλές φορές το παθαίνουμε αυτό και ειδικά, ξέρεις, οι στιγμές εκείνες που μας κερδίζει λίγο ο ασφαλής εαυτός, τα ασφαλή συναισθήματα της ηρεμίας, της γαλήνης, που κάποια στιγμή μπορεί να μη σου αρέσει αυτό που νιώθεις ή αυτό που συμβαίνει στη ζωή σου και ξαφνικά τα βάφεις όλα μαύρα. Εκείνες τις στιγμές είναι καλύτερο να τις αγκαλιάζεις και να λες «ευχαριστώ» ακόμα και γι’ αυτές. Είναι σημαντικό. ΟΚ, δεν είναι κάθε ημέρα το ίδιο, δε μπορούμε να είμαστε κάθε ημέρα το ίδιο υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές. Ακόμα και γι’ αυτές θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και να τις αγκαλιάσουμε.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Και φτάνεις μετά σε κάποιο σημείο που συνειδητοποιείς ότι δεν ευχαριστήθηκες τίποτα απ’ ό,τι σου δόθηκε στη ζωή σου, μικρό ή μεγάλο.

Πέννυ Μπαλτατζή – Ναι, είναι λίγο σαν να ακυρώνεις όλα τα προηγούμενα.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Υπάρχει ένας πολύ αγαπημένος μου στίχος που λέει «τα καλύτερά μας χρόνια δεν τα ζούμε καλά, μοναχά τα θυμόμαστε». Πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα σε αυτό που περιγράφουμε.

Πέννυ Μπαλτατζή – Ξέρεις τι; Έχει να κάνει λίγο με την αφοβιά και το πώς χλευάζουμε τις δυσκολίες, όταν είμαστε νέοι. Δε φοβόμαστε τον θάνατο, δε φοβόμαστε τις αρρώστιες. Είμαστε πιο άφοβοι, ρε παιδί μου, πιο γενναίοι. Καθώς μεγαλώνεις και μπαίνεις σε μία διαδικασία να σκέφτεσαι διαφορετικά τη ζωή και κάποια δεδομένα πια δεν είναι δεδομένα. Μπορεί να υπάρξει κάποια απώλεια ή κάτι να συμβεί ή λίγο η δουλειά που στενεύει τα περιθώρια. Μπαίνεις σε διαδικασίες περίεργες να έχεις πιο πολλές ευθύνες στη ζωή σου και για τους άλλους και για σένα, οπότε είναι λογικό λίγο να «μαζεύεσαι». Αλλά όταν είσαι νέος, δεν το ‘χεις αυτό. Δεν ξέρω αν συμφωνείς.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Νομίζεις ότι δε μπορεί να συμβεί σε σένα, ότι είσαι κατά κάποιο τρόπο στο απυρόβλητο.

Πέννυ Μπαλτατζή – Ναι.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Μετά βγαίνεις από τη γυάλα και προσγειώνεσαι.

Πέννυ Μπαλτατζή – Ακριβώς!

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πώς θα ήταν άραγε η ζωή σου, αν σου έπαιρνα για πάντα τη μουσική;

Πέννυ Μπαλτατζή – Κοίταξε, τώρα την έχω. Αν την έχω και μου την πάρεις, θα δυσκολευτώ πάρα πολύ. Αν δεν την είχα, πιστεύω πως θα είχα επιλέξει κάτι άλλο. Αλλά ακόμα και με τη δυσκολία του να ξέρω ότι έχω τη μουσική και μου την παίρνεις, πάλι θα βρω έναν τρόπο να διοχετεύσω. Δεν θα το χάσω. Θα απογοητευτώ, θα νιώσω περίεργα για λίγο, αλλά θα ψάξω να βρω τον τρόπο να διοχετεύσω. Θα βρω κάτι άλλο.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Ως δημιουργό σε ιντριγκάρει περισσότερο μία έξυπνη μελωδία ή ένας μεστός στίχος; Ποιο φέρνει πιο εύκολα το άλλο;

Πέννυ Μπαλτατζή – Η πολύ ωραία μελωδία. Είμαι πρώτα της μουσικής, δηλαδή γράφω τη μουσική και μετά μου «κολλάει» ο στίχος.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Αυτό σου συμβαίνει και ως ακροάτρια; Ένα κομμάτι θα σε κερδίσει πρώτα με τη μουσική του και μετά με τον στίχο του;

Πέννυ Μπαλτατζή – Κοίταξε, συνήθως τα τραγούδια, το τελικό προϊόν είναι συνδυασμός του στίχου και της μουσικής. Αλλά υπήρξαν φορές που είπα «Κοίτα τι ωραία μελωδία αυτό το κομμάτι! Ας είχε και τον ανάλογο στίχο». Το ‘χω πει.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Θα εμπιστευόσουν τραγούδι κάποιου άλλου δημιουργού;

Πέννυ Μπαλτατζή – Σε αυτή τη φάση που μιλάμε θα σου πω ότι ήδη ετοιμάζω το επόμενό μου single που θα είναι του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου και ο νέος δίσκος θα έχει κατά βάση δικά μου κομμάτια. 8 δικά μου τραγούδια στίχοι-μουσική, ένα ακόμη δικό μου με στίχους του Νίκου Μωραΐτη και ένα κομμάτι του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Γιατί έκανες αυτές τις δύο συγκεκριμένες εξαιρέσεις;

Πέννυ Μπαλτατζή – Θα μπορούσαν να είναι και παραπάνω οι εξαιρέσεις. Απλά δεν έτυχε. Στον επόμενό μου δίσκο θέλω να ελπίζω ότι θα έχω ακόμη περισσότερα κομμάτια άλλων δημιουργών. Μου αρέσει να τραγουδάω κομμάτια άλλων, αρκεί να νιώθω ότι είναι σαν να τα ‘χω γράψει εγώ. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να μιλάει ένα κομμάτι της ψυχής μου. Αλλιώς δεν έχει νόημα.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Θα «τολμούσες» να χτυπήσεις την πόρτα ενός αγαπημένου σου συνθέτη ή στιχουργού και να του πεις «θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι μαζί;».

Πέννυ Μπαλτατζή – Ναι, το φυλάω αυτό να το κάνω. Θέλω πολύ να το κάνω. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Νίκος Μωραΐτης ούτως ή άλλως και του το ζήτησα και το ‘κανα με μεγάλη χαρά. Του στέλνω πράγματα και πιστεύω ότι με τον καιρό θα βγουν κι άλλα κομμάτια.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Έχει γράψει αν μη τι άλλο ο Νίκος Μωραΐτης απίστευτα τραγούδια.

Πέννυ Μπαλτατζή – Την άμμο της θάλασσας έχει γράψει! (γέλια) Και είναι όλα μαγικά.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Με πρόλαβες, πάντως, για το άλμπουμ. Είχα σκοπό να σε ρωτήσω προς το τέλος. Το ετοιμάζεις, έτσι;

Πέννυ Μπαλτατζή – Ναι, ναι, το ετοιμάζω και πιστεύω ότι με την καινούρια χρονιά θα βγει.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Έχεις καταλήξει σε κάποιον τίτλο;

Πέννυ Μπαλτατζή – Ακόμα δεν έχω αποφασίσει να σου πω την αλήθεια. Είμαι λίγο διστακτική ακόμα με τον τίτλο, γιατί την τελευταία στιγμή μπορεί να τον αλλάξω.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Ελπίζω να μην τον πεις «Πέννυ Μπαλτατζή»;

Πέννυ Μπαλτατζή – (γέλια) Όχι, καλέ, προς Θεού! Ήμουν ανάμεσα στο «Πλατίνα», στο «Αστέρι», στο «Κορίτσι» και ψάχνω να βρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτό που θα ταιριάζει πάρα πολύ.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πρόσφατα, συμμετείχες και στο επετειακό άλμπουμ της Ευρυδίκης, «25 για πάντα», μαζί με άλλες ερμηνεύτριες. Πολύ ωραία συνεύρεση.

Πέννυ Μπαλτατζή – Καλά, αυτό ήταν φανταστικό! Με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει «Γεια σου, Πέννυ. Είμαι η Ευρυδίκη». Και της λέω «Αχ, Ευρυδίκη, όταν ήμουν παιδί σε άκουγα σαν τρελή!». Μου λέει «Αλήθεια ε;». «Ναι», της λέω, «κι όχι απλά σε άκουγα, είχα κάνει την Πυξίδα στην κατασκήνωση a capella και την είχανε χορέψει κάτι παιδιά κτλ». Και μου λέει «Κι εγώ για την Πυξίδα σε πήρα!».

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Ορίστε το κάρμα που σου έλεγα!

Πέννυ Μπαλτατζή – Είχα τρελαθεί! Της λέω «Μου λες αλήθεια;». «Ναι», μου λέει, «το έχουμε κάνει έτσι και νομίζω σου ταιριάζει και θέλω πολύ να το κάνουμε». Ήταν πολύ ωραία.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Μεγάλο είδωλο της pop στα 90’s η Ευρυδίκη και ακόμη η φωνή της με συγκλονίζει απίστευτα κάθε φορά που την ακούω ζωντανά.

Πέννυ Μπαλτατζή – Έτσι, έτσι.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πριν σε αφήσω και σου ευχηθώ τα καλύτερα για τη συνέχεια και για την αυριανή πρεμιέρα φυσικά στο Passport, θύμισέ μου λίγο για ποια τραγουδίστρια ή τραγουδιστή έχεις «ξεροσταλιάσει» μικρή για ένα αυτόγραφο; Έχει συμβεί αυτό; Το ‘χεις κάνει;

Πέννυ Μπαλτατζή – Ναι.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Και ποιος ήταν;

Πέννυ Μπαλτατζή – Η Τσανακλίδου.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Υπέροχη.

Πέννυ Μπαλτατζή – Την λάτρευα.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Έχεις πάει και έχεις περιμένει έξω από το καμαρίνι;

Πέννυ Μπαλτατζή – Δεν είχα πάει όταν ήμουν πολύ μικρή. Την είχα δει όμως στο δρόμο, στα Ιλίσια, κάπου εκεί πρέπει να έμενε τότε. Την έχω δει στο δρόμο και είμαι με τη μητέρα μου, περπατάμε και της λέω «Μαμά, η Τσανακλίδου!». Και με ακούει αυτή και μου λέει «Σιγά, καλέ, πώς κάνεις έτσι;». Ήταν πολύ ωραίο αυτό για μένα, που μου το απομυθοποίησε. «Σιγά! Πώς κάνεις έτσι που είμαι η Τσανακλίδου; Και ποια είμαι;». Κάπως έτσι ειπώθηκε. Μου το προσπέρασε πολύ ωραία. Την εκτίμησα πιο πολύ που ήταν τόσο προσγειωμένη, τόσο απλή.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Ταπεινή.

Πέννυ Μπαλτατζή – Μπράβο, αυτό που είπες. Μου έβγαλε μία ταπεινότητα. Ήταν πολύ γλυκό. Ξέρεις, υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που εκτιμώ βαθιά και μέσα από τα τραγούδια τους τούς έχω λατρέψει.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Είναι αυτό που λέμε, ότι έχεις περάσει με τα τραγούδια τους διάφορες φάσεις της ζωής και τα έχεις συνδυάσει έτσι.

Πέννυ Μπαλτατζή – Ακριβώς.

Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Στη Θεσσαλονίκη θα σε δούμε ποτέ;

Πέννυ Μπαλτατζή – Θα εμφανιστώ στον Μύλο! Περιμένω να μου δώσουν ημερομηνία.

Η Πέννυ Μπαλτατζή θα εμφανιστεί για τρεις Παρασκευές (27 Οκτωβρίου, 3 & 10 Νοεμβρίου) στο Passport Κεραμεικός Upstairs με την παράσταση “Όλα Στον Αέρα“. Μαζί της οι μουσικοί: Γιάννης Πουπούλης (κιθάρες), Μένιος Γούναρης (πλήκτρα), Ρενάτο Κούσι (τρομπόνι), Σπύρος Νίκας (άλτο σαξόφωνο, κλαρινέτο), Ηλίας Καρκαβέλιας (κοντραμπάσο) και Φοίβος Ανθής (τύμπανα). Την ενορχήστρωση επιμελείται ο Παντελής Ντζιάλας.

INFO

PASSPORT Κεραμεικός Upstairs
Κεραμεικού 58 & Μαραθώνος, Αθήνα
Τηλ. κρατήσεων:  210 5222203
www.pass-port.com.gr
Τιμές εισιτηρίων: 13 ευρώ (με μπύρα ή κρασί στο μπαρ), 20 ευρώ (με ποτό σε τραπέζι)

Κείμενο: Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) 

Πηγές Φωτογραφιών: 1 , 2 , 3 , 4 , 5