Η Μαρίζα Ρίζου και ο… “Πόσο Βλάκας” της

Μια δισκοκριτική για τον νέο δίσκο της Μαρίζας Ρίζου!

Ήταν πριν ενάμιση χρόνο όταν μας πρότεινε να γελάμε συχνά. Μας ταξίδεψε ανάμεσα στα άστρα λίγο μετά το περσινό καλοκαίρι, ενώ η φετινή χρονιά ξεκίνησε πιο εσωστρεφώς, δηλώνοντας πια πως έχει κουραστεί να είναι πάντα δυνατή και κάποιες φορές χρειάζεται κάποιον να τη σύρει. Αυτή είναι η Μαρίζα Ρίζου, μια καλλιτέχνιδα που όπως κάθε καλλιτέχνης έχει τα σκαμπανεβάσματά της ανάμεσα σε θλίψεις και χαρές, έρωτες και πόθους, μπαλάντες και jazz.

Η πρώτη φορά που έμαθα για τον δίσκο, ήταν τον Απρίλιο του 2018 όταν -ακόμη φαντάρος εγώ- την κάλεσα στο κινητό της για τηλεφωνική συνέντευξη. Μου είχε πει «Ετοιμάζω κάτι, γράφω τραγούδια μόνη μου αλλά με άλλους και βλέπουμε». Δεκέμβριος 2019 λοιπόν και μετά την μεγάλη επιτυχία του «Κάποιος Να Με Σύρει», το κορίτσι αυτό με το πλατύ χαμόγελο και την σπινθηροβόλα καρδιά κυκλοφόρησε τον νέο της δίσκο με τίτλο «Πόσο Βλάκας», μια μικρή συλλογή οκτώ κομματιών, καθένα από τα οποία έχει κάτι εξαιρετικό να προσθέσει στην υπάρχουσα δισκογραφία της Μαρίζας.

Είναι αυτά τα είκοσι τέσσερα λεπτά ειλικρινούς ερμηνείας, ψυχικής έκφρασης και καλλιτεχνικής στιβαρότητας. Τόσα λεπτά χρειάστηκε το κορίτσι αυτό ώστε να μας κάνει να αισθανθούμε, να χορέψουμε και να γελάσουμε. Και τα κατάφερε εξαίσια, διότι κάθε στίχος και μελωδία του «Πόσο Βλάκας» δεν είναι κάτι βεβιασμένο και πρόχειρο, αλλά κάτι καλοδουλεμένο και προσεγμένο από την αρχή μέχρι το τέλος.

Μουσικά δεν πάτησε στα γνώριμα. Δημιούργησε ένα καινούριο δικό της στυλ, το neo-ρεμπέτικο («Αλλιώτικο Παιδί» και «Ενός Λεπτού Σιγή»), και έδειξε πως οι βαριές μελωδίες του ρεμπέτικου με την συρτή και «αλήτικη» ερμηνεία μπορούν να ταιριάξουν περίτεχνα με σύγχρονη ενορχήστρωση.. Στο «Όλος Ο Κόσμος Χόρευε» μας προσφέρει μιας ορχηστρική πανδαισία βασισμένη σε πνευστά και κατά κύριο λόγο κρουστά, που αν μη τι άλλο παραπέμπουν σε στιγμές γλεντιού αλά Άλκηστις Πρωτοψάλτη.

Και ένας δίσκος σαν τον «Πόσο Βλάκας» δεν θα μπορούσε να μην περιλαμβάνει μπαλάντες. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, κάπως το περίμενα, πριν ακόμη ακούσω τον δίσκο. Είδα το εξώφυλλο, που είναι μισό λευκό και μισό μαύρο. Ωραία η αισθητική, σκέφτηκα. ωστόσο καμία επιλογή της Μαρίζας Ρίζου και της ομάδας της δεν βασίζεται αυτά στο καλαίσθητο και στο τυχαίο. Η μαύρη πλευρά του δίσκο έχει να κάνει με τον «Βλάκα» που τόσο καιρό ακούγαμε στις συναυλίες και με τόση ευλάβεια περιμέναμε να κυκλοφορήσει. Έχει να κάνει με την ανάγκη της να «γλιστρήσει» και να πάψει να είναι η δυνατή («Κάποιος Να Με Σύρει») αλλά και με τα πρώτα της Χριστούγεννα («Τα Πρώτα μου Χριστούγεννα»). Το τελευταίο είναι μια θλιβερή πιάνο μπαλάντα για την ανάγκη να περάσει κάποιος τα Χριστούγεννα δίπλα στους δικούς του ανθρώπους και ειδικά στον μπαμπά του, θυμίζοντας αρκετά τραγούδι για παιδική χριστουγεννιάτικη ταινία κινουμένων σχεδίων.

Δεν ήθελα να πω τόσα για τον δίσκο αυτό, διότι τα λέει όλα από μόνος του. Είναι ένα ταξίδι συναισθημάτων που αφορά τον παράξενο, τον ερωτευμένο, αυτόν που νιώθει νοσταλγία, ή εκείνη που θέλει να χορέψει και να χαμογελάσει, αφού πρώτα πρώτα έχει γλιστρήσει και έχει πέσει. Αλλά και αυτό είναι οκέι! Η Μαρίζα Ρίζου κατέθεσε, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ένα μεγάλο μέρος της ψυχής της στη δημιουργία του «Πόσο Βλάκας», αφού έγραψε ένα σημαντικό μέρος αυτού. Συνοδοιπόροι όμως στο ταξίδι αυτό ήταν και οι Σταύρος Σταύρου, Αίσων Χαρατσάρης, Θέμης Καραμουρατίδης, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, και Κωστής Μαραβέγιας που έγραψαν μαζί της καθώς και μια μεγάλη ομάδα μουσικών.

Συντελεστές

Καλλιτεχνική επιμέλεια: Μαρίζα Ρίζου
Παραγωγή: Ρένος Παπασταύρος
Ενορχήστρωση Πνευστών & Εγχόρδων / Κιθάρες: Δημήτρης Σιάμπος
Μίξεις: Λευτέρης Σαμψών
Mastering: Γρηγόρης Γαλάνης
Τσέλο: Άρης Ζερβας
Βιολί: Κωνσταντίνος Καριτζής
Κοντραμπάσο / Synth Bass: Γιώργος Μουχτάρης
Πιάνο: Μάρκος Χαϊδεμένος
Τύμπανα: Παναγιώτης Κωστόπουλος
Τρομπέτα: Βαγγέλης Κατσαρέλλης
Τρομπόνι: Jim Σταρίδας
Σαξόφωνο: Δημήτρης Καραγιάννης
Τούμπα: Παναγιώτης Καμβυσίδης
Artwork: Κωνσταντίνος Μπελιάς