Οι Εσωτερικές Ειδήσεις του κου Μάριου Ποντίκα, ήταν από τα πρώτα βιβλία που έπεσαν στα χέρια μου ενώ φοιτούσα ακόμα στη δραματική σχολή και θυμάμαι τότε τον εαυτό μου να σκέφτεται και να ονειροβατεί ότι κάποια στιγμή θα παίξω ή θα ασχοληθώ αυτό το έργο. Είναι ένα έργο που σε φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι ένας μικρός καθρέφτης, μία μικρογραφία της κοινωνίας μας, της νοοτροπίας μας και μιας ολόκληρης κουλτούρας ενός λαού. Με πολλές δόσεις χιούμορ αλλά και καυστικής γλώσσας αυτό το έργο, κατά την άποψή μου, είναι μια βαθειά αυτοκριτική του καθενός και της καθεμιάς από εμάς. Όλοι οι ήρωες του έργου Εσωτερικές Ειδήσεις, αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι φανταστικά όντα . Υπάρχουν γύρω μας ή μπορεί κάποια από αυτά να είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Φτάνοντας να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου και να ανεβάσω αυτό το έργο από το ρόλο του σκηνοθέτη, με τη βαθύτερη μελέτη του κειμένου, ανακάλυψα στην πορεία δύο κόσμους: το χτες και τελικά το σήμερα. Προβληματίστηκα πολλές φορές σκεφτόμενη: ποιες οι διαφορές τελικά της γενιάς του ’80 με τη δική μου γενιά; Διαπίστωσα ότι κάποιες βαθειά ριζωμένες νοοτροπίες υπάρχουν ακόμα και σήμερα. Κι αυτό μας δείχνει ότι το παρελθόν και το παρών εναλλάσσονται μέσα στο χρόνο.
Μία σκέψη που γεννά προβληματισμό, ανησυχία και ανακούφιση. Ανακούφιση γιατί η γενιά του Πολυτεχνείου μας δίδαξε το γνωστό σύνθημα σε όλους «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» έννοιες που ευτυχώς έχουν διασωθεί και έχουν αποτυπωθεί πλήρως ως θεμέλιος λίθος και στη δική μου γενιά. Κάτι σα μια μικρή περιουσία ανεκτίμητης αξίας. Υπάρχει και μία άλλη όψη, όμως, των ανθρώπων που συμβιβάστηκαν και βγήκαν στην επιφάνεια παθογένειες αυτής της γενιάς από την εποχή του «καλού» ΠΑΣΟΚ που βολεύτηκε στις δάφνες της. Κι ερχόμαστε στο σήμερα, αξιολογώντας τις δύο όψεις. Της απόλυτης ευμάρειας κάποιων και της σημερινής έλλειψης όλων.
Αυτό που ήθελα να τονίσω και να προβάλω στους θεατές από τη στιγμή που πήρα στα χέρια μου το κείμενο ήταν η βαθειά, διαχρονική ματιά που απορρέει από αυτό. Ένα έργο με κοινωνική χροιά και πολιτική μνήμη. Η έκφραση «Πόσο υπερήφανοι είμαστε;» και κατά πόσο έχουμε βγει από το κάδρο της ιστορίας του χτες που δόμησε τις προηγούμενες γενιές, σε αντιστάθμισμα με τη γενιά του σήμερα που ακόμα προσπαθεί να χτίσει, να επιβιώσει μέσα σε δύσκολες οικονομικές συνθήκες. Η γενιά του χτες πάλευε για ελευθερία, άραγε κι εμείς γιατί παλεύουμε; Για την ελευθερία να μπορούμε να ονειρευόμαστε, να δημιουργούμε, παρά την κρίση που βιώνουμε. ‘Ήθελα να προβάλλω ότι τελικά δεν έχουμε αλλάξει τόσο όσο πιστεύουμε ως άνθρωποι και ως κοινωνικό σύνολο. Τα πρότυπα, οι ανάγκες, οι ανησυχίες, η απόγνωση, το βαθύ γέλιο που γίνεται ένα βουβό δάκρυ και αγώνες που δόθηκαν και δίνονται ακόμη
Ένα τεράστιο «γιατί;» σε ένα κράτος του χτες και σε ένα σύστημα του σήμερα που δοκιμάζει τις αντοχές, τα νεύρα, τη μνήμη και πολλές φορές τους γεμάτους φόβο ήρωες. Κατά πόσο άραγε αλλάξαμε κάδρα μέσα στην ιστορία; Η γενιά του Πολυτεχνείου πάλεψε ενάντια σε μια χούντα. Η γενιά του σήμερα, δυστυχώς, μέσα σε όλα έχει να διαχειριστεί και μία άρνηση σε οτιδήποτε διαφορετικό. Οπότε ακόμα παλεύουμε ενάντια σε κάθε μορφή καταστολής που θέλει τον άνθρωπο εγκλωβισμένο και φοβισμένο. Παρ’ όλα αυτά όμως δεν έχασε ποτέ την πυγμή και το θάρρος να αντιδρά.
Κείμενο: Μαρία Καμάνη
