Φτάνοντας στα μέσα του Απρίλη, η καραντίνα συνεχίζεται και παραμένουμε σπίτι. Το καθημερινό μας λεξιλόγιο εξακολουθεί να περιλαμβάνει τις λέξεις «ιός», «απομόνωση», «social distancing», «πανδημία», «περιορισμός μετακινήσεων». Όμως έχει μπει για τα καλά η άνοιξη και οι ηλιόλουστες μέρες μας προκαλούν να ξεφύγουμε (έστω και νοερά) από το σκοτάδι των περασμένων ημερών. Χωρίς να προσπαθούμε ν’ αγνοήσουμε την επικαιρότητα, ίσως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια-με άλλους όρους.
Αυτή την εβδομάδα, με ανοιξιάτικη διάθεση λοιπόν, επιλέξαμε και προτείνουμε ταινίες διαφορετικών κινηματογραφικών ειδών. Ιστορίες για νοερά ταξίδια, για την επιμονή που χρειάζεται για να επιβιώνουμε στις δυσκολίες, για τη σημασία του να κρατάμε τους αγαπημένους μας λίγο πιο σφιχτά όταν μπορούμε, για την ομορφιά που δημιουργείται καμιά φορά μες απ’ το χάος, για την ελπίδα που μπορεί ν’ αναδυθεί μέσα από ένα γλυκόπικρο τέλος.
«Βαμμένο Πέπλο» (The painted veil) του Τζον Καράν (2006)
Στα μέσα της δεκαετίας του ’20 η φιλελεύθερη Λονδρέζα Κίττυ (Ναόμι Γουότς) αποφασίζει να παντρευτεί τον συνεσταλμένο μικροβιολόγο Γουόλτερ (Έντουαρντ Νόρτον) που ζει και εργάζεται στη Σαγκάη, τότε βρετανική αποικία. Γρήγορα όμως, ανικανοποίητη από την βαρετή καθημερινότητά της συνάπτει εξωσυζυγική σχέση. Όταν ο Γουόλτερ ανακαλύπτει την απιστία, την εκδικείται με έναν παράξενο και σκληρό τρόπο: δέχεται εθελοντικά την θέση γιατρού σε μια επαρχιακή περιοχή που μαστίζεται από επιδημία χολέρας, αναγκάζοντάς την να τον ακολουθήσει.
Με φόντο τα εξωτικά τοπία της επαρχιακής Κίνας και ένα έντονο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό, ξεδιπλώνεται το μελαγχολικό αυτό ερωτικό δράμα. Βασισμένο στο υπέροχο, πολυεπίπεδο βιβλίο του Γουίλιαμ Σόμερσετ Μομ, το φιλμ πραγματεύεται μια ιστορία ενός ασυνήθιστου γάμου, την απόσταση που μπορεί να χωρίζει δύο ανθρώπους, την ηθική αλλά και τις αυταπάτες του έρωτα.
«Εγώ είμαι η μοναδική ομορφιά του σπιτιού» (I am the pretty thing that lives in the house) του Όσγκουντ Πέρκινς (2016)
Μια αλαφροΐσκιωτη ιδιωτική νοσοκόμα, η Λίλυ Σέιλορ (Ρουθ Γουίλσον) αναλαμβάνει την κατ’ οίκον φροντίδα της Άιρις Μπλαμ (Πόλα Πρέντις), μιας γηραιάς συγγραφέως βιβλίων τρόμου που κατοικεί στον αμερικανικό Νότο και πλέον πάσχει από άνοια. Σύντομα η Λίλυ μαθαίνει ότι το σπίτι έχει σημαδευτεί από τον βίαιο θάνατο μιας νεαρής γυναίκας, ο οποίος αποτελεί και το θέμα του δημοφιλέστερου βιβλίου της κ. Μπλαμ. Με μοναδική συντροφιά την άρρωστη γυναίκα που δεν την αναγνωρίζει, αρχίζει να υποκύπτει στους μύχιους φόβους που της εξάπτει η ησυχία του σπιτιού.
Με μια ομολογουμένως αρκετά απλή υπόθεση αλλά και καθόλα υποβλητική ατμόσφαιρα, το θρίλερ τρόμου του Πέρκινς, χτίζει σιγά σιγά την ιστορία του δίνοντας βάρος στην αισθητική έναντι του καθαρού τρόμου. Η ήπια χρωματική παλέτα με κυρίαρχο το λευκό, το άπλετο φως, η προσεγμένη μουσική επένδυση, οι καθημερινοί ήχοι του σπιτιού και η ανατριχιαστικά ήρεμη αφήγηση της Γουίλσον δημιουργούν μια αίσθηση κινδύνου και οικειότητας, ένα σκηνικό όπου τα όρια του χρόνου και της πραγματικότητας μπλέκονται με τον φόβο και τα παιχνιδίσματα του υποσυνείδητου.
«Η Διάσωση» (The Martian) του Ρίντλεϊ Σκοτ (2015)
Όταν μια αποστολή της NASA αποχωρεί μετά από ένα απρόοπτο θεωρώντας τον νεκρό, ο Μαρκ Γουάτνεϊ (Ματ Ντέιμον) ξεμένει στον πλανήτη Άρη με λίγη τροφή και ό,τι έχει απομείνει από την βάση που εγκατέστησαν οι συνάδελφοί του. Μη έχοντας άλλη επιλογή και εντελώς μόνος, επιστρατεύει όλες του τις δυνάμεις και όλη του την επινοητικότητα για να επιβιώσει ώσπου να καταφέρει να εκπέμψει σήμα στη Γη με την ελπίδα ότι μια μέρα θα επιστρέψει.
Οι ταινίες διαστήματος συνήθως ποντάρουν στην γοητεία των άστρων και της τεχνολογίας sci-fi, όμως η συγκεκριμένη ξεχωρίζει, καθώς πάει και λίγο παραπέρα. Ως αλληγορία ενός άλλου Ροβινσώνα, αλλά και με το έντονο κωμικό της στοιχείο στήνει μια συναρπαστική ιστορία επιβίωσης.
«Εξωπραγματικότητα» (The Fall) του Ταρσέμ Σινγκ (2006)
Σε ένα νοσοκομείο στα προάστια του Λος Άντζελες τη δεκαετία του ’20, η μικρή Αλεξάνδρεια νοσηλεύεται με σπασμένο ώμο, καθώς έπεσε μαζεύοντας πορτοκάλια. Τριγυρνώντας στις πτέρυγες, συναντά τον Ρόι (Λι Πέις), έναν κασκαντέρ καθηλωμένο στο κρεβάτι μετά από πτώση από γέφυρα κατά τη διάρκεια γυρισμάτων. Για να ξεχάσουν για λίγο τον πόνο τους, αρχίζουν να χτίζουν μαζί μια «επική ιστορία μίσους και εκδίκησης» -ο Ρόι διηγείται και η Αλεξάνδρεια την φαντάζεται. Στην ιστορία αυτή των πέντε ληστών, λοιπόν, η ζωηρή παιδική φαντασία και η πεζή ενήλικη πραγματικότητα μπερδεύονται με τις προσωπικές τραγωδίες των ηρώων, ενώ η αβέβαιη εξέλιξή της κρύβει ένα μυστικό κίνητρο.
Με γυρίσματα σε αληθινά, φυσικά και αρχιτεκτονικά τοπία περισσότερων από είκοσι χωρών, η ταινία αποτελεί έναν εντυπωσιακό γύρο του κόσμου, γεμάτο χρώματα και πλάνα που κόβουν την ανάσα, αφηγούμενη παράλληλα μια ιστορία για την θεραπευτική δύναμη της μυθοπλασίας και τα μικρά, αναπάντεχα θαύματα που συντελούνται ενίοτε.
«Ο καιρός των Τσιγγάνων» (Dom za vesanje) του Εμίρ Κουστουρίτσα (1988)
Ο έφηβος Πέρχαν διαθέτει τηλεκινητικές ικανότητες και μεγαλώνει σε έναν φτωχικό καταυλισμό Ρομά της Γιουκοσλαβίας μαζί με τη θεραπεύτρια γιαγιά του, την άρρωστη αδελφή του και τον μικροαπατεώνα θείο του. Όταν αναγκάζεται να εγκαταλείψει το χωριό του για να συνοδέψει την αδελφή του σ’ ένα μακρινό νοσοκομείο όπου θα την θεραπεύσουν, καταλήγει να φτάνει στο Μιλάνο και να παρασύρεται σε έναν νέο κόσμο βίας και διαφθοράς.
Ο Κουστουρίτσα καταθέτει εδώ μια ιστορία ενηλικίωσης, μείγμα κωμωδίας και δράματος με δόσεις μαγικού ρεαλισμού, συνθέτοντας με κυνισμό και δέος ένα πορτρέτο αυτής της εθνοτικής ομάδας γεμάτο παράδοξα και αντιφάσεις. Το αποτέλεσμα είναι μια συναρπαστικά παράξενη ταινία όπου υπέροχες σεκάνς ονείρων εναλλάσσονται με σκηνές σκληρής πραγματικότητας, και η εμβληματική μουσική του Γκόραν Μπρέγκοβιτς υποβάλει στιγμές βαθιάς συγκίνησης.
Netflix Απριλίου – Η οθόνη σε αυτόματη αναπαραγωγή, ξανά & ξανά
Κείμενο: Μαρία Κολιού (Lavart)
