«Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας» του Κόνορ Μακφέρσον για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Επί Κολωνώ

Στην κεντρική σκηνή του Επί Κολωνώ από Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018

Παρατείνεται μέχρι την Κυριακή 21 Απριλίου 2019, Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας (The Night Alive) του Κόνορ Μακφέρσον, το έργο που τιμήθηκε με το βραβείο Καλύτερου Θεατρικού Έργου 2014 των Κριτικών της Νέας Υόρκης, για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Επί Κολωνώ!

Η παράσταση της Ομάδας Νάμα που κέρδισε το κοινό και την κριτική επιστρέφει για έναν δεύτερο κύκλο παραστάσεων στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου

στην άμεση μετάφραση του Γιώργου Χατζηνικολάου και με την καταλυτική, διεισδυτική και τρυφερή σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη. Ένα έργο για τον ηρωισμό που απαιτεί η καθημερινότητα και ένας ύμνος για τη δυνατότητα της επιλογής, αυτής που μπορεί να φωτίσει ακόμα και τα πιο ερεβώδη σκοτάδια.

Λίγα λόγια για το έργο:

Ο Τόμμυ, ένας χωρισμένος πενηντάρης, ζει σε ένα δωμάτιο που νοικιάζει στο σπίτι του θείου του Μώρις στο Δουβλίνο. Μοναχικός, παραιτημένος, κάνει ευκαιριακές δουλειές, τσακώνεται με την οικογένειά του, απών στη ζωή των παιδιών του, έχει ως φίλο και συνεργάτη έναν άνδρα περιορισμένης αντίληψης, τον Ντοκ. Η γνωριμία του με την Έιμυ, την οποία σώζει από τα χέρια ενός πρώην συντρόφου της, εκείνου που την είχε οδηγήσει και στην πορνεία, θα φέρει μεγάλες ανατροπές στη ζωή του και θα τον αναγκάσει να προχωρήσει σε κάποιες σημαντικές επιλογές. Μπορεί η ζωή του να γίνει μια λάμψη μέσα στη νύχτα;

Το έργο, γραμμένο το 2013, είναι μια σύγχρονη ιστορία για όλους αυτούς που παλεύουν καθημερινά για να υπάρξουν. Ένα δεξιοτεχνικό παιχνίδι ισορροπιών, μεταξύ τραγικού και κωμικού, σκληρότητας και τρυφερότητας, αισθήματος και στεγνής εκμετάλλευσης. Και ενώ θα μπορούσε να πιστέψει κανείς πως πρόκειται για ένα έργο αυστηρού ρεαλισμού με έντονο σασπένς, μια καυστική και κριτική μαύρη κωμωδία για το πως χειριζόμαστε το δώρο της ζωής, στη βάση του υπάρχει μια κρυμμένη μεταφυσική αγωνία για την ανθρώπινη ύπαρξη. Για τον σύγχρονο άνθρωπο που μοιάζει εξίσου χαμένος σε ένα αχανές και άτακτο σύμπαν όπως ο Τόμμυ μέσα στο ίδιο του το διαμέρισμα.

Η αιχμηρή πένα του Ιρλανδού συγγραφέα, που συνεχίζει την παράδοση των μεγάλων ποιητών του θεάτρου της πατρίδας του, σκιαγραφεί χαρακτήρες: μοναχικούς, απόκληρους, ευάλωτους. Αποτυπώνει βαθύτερες αλήθειες και μεγάλους φιλοσοφικούς προβληματισμούς με μοναδική απλότητα και καθαρή αφήγηση, με μια κυνική ειλικρίνεια που σε φέρνει σε αμηχανία. Μιλάει για τα πιο σύνθετα ζητήματα μέσα από την πιο λιτή διαδικασία, έτσι όπως διδάσκει τις μεγάλες αλήθειες της η ίδια η ζωή.

Η ταυτότητα της παράστασης

Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου

Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη

Σκηνικά, Κοστούμια, Δ/νση Παραγ.: Γιώργος Χατζηνικολάου

Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Μουσική & Επιμέλεια ήχου: Στέλιος Γιαννουλάκης

Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Μούγιος

Δημόσιες σχέσεις, Οργάνωση παραγωγής: Μαρία Αναματερού

Παραγωγή: Ομάδα Νάμα

Παίζουν οι ηθοποιοί

Δημήτρης Αλεξανδρής

Ερρίκος Λίτσης

Γιώργος Τριανταφυλλίδης

Κατερίνα Μαούτσου

Νικόλας Μπράβος

Facebook Page Θέατρο Επί Κολωνώ: https://www.facebook.com/epikolono.gr/

Πρώτη παράσταση 2ης σεζόν: Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2018

Τελευταία παράσταση: Κυριακή 21 Απριλίου 2019

Πρόγραμμα παραστάσεων μέχρι 26/10/2018

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 9:15μ.μ.

Κυριακή στις 6:00μ.μ.

Πρόγραμμα παραστάσεων από 27/10/2018

Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη & Παρασκευή στις 9:15μ.μ.

Σάββατο στις 6:00μ.μ.

Κυριακή στις 9:15μ.μ.

Τιμές εισιτηρίων:

Πέμπτη, Παρασκευή: Κανονικό: 15,00€

Φοιτητικό/Ανέργων/Άνω των 65: 12,00€

Σάββατο/Κυριακή/αργίες: Κανονικό: 17,00€

Άνω των 65: 15,00€

Φοιτητικό & Ανέργων: 14,00€

Διάρκεια: 105’

Χώρος: Επί Κολωνώ – Κεντρική Σκηνή

Προπώληση εισιτηρίων: www.epikolono.gr

Κράτηση θέσεων & Πώληση εισιτηρίων: στο ταμείο του Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός Τηλ. 210 5138067, email: xkolono@otenet.gr, site: www.epikolono.gr

Στάση Μετρό Μεταξουργείο

Αποσπάσματα κριτικών για την παράσταση «Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας»

Η Ελένη Σκότη βρίσκει πρόσφορο έδαφος στο έργο σκηνοθετώντας το με τον προσφιλή της τρόπο, τον ρεαλισμό, καθώς δουλεύοντας με τη συγκεκριμένη ομάδα ηθοποιών κι έχοντας τα εχέγγυα της ευθύβολης μετάφρασης του Γιώργου Χατζηνικολάου οδηγείται σε μια παράσταση στην οποία δικαιώνεται απόλυτα. Η σκηνοθεσία καταφέρνει να διεγείρει τόσα πολλά συναισθήματα στο θεατή, ώστε το έργο διατηρώντας την αξία και το ενδιαφέρον ενός θρίλερ και μιας μαύρης κωμωδίας, παράλληλα, συγκινεί.

Γιώτα Δημητριάδη, www.texnes-plus.gr

Η παράσταση που σκηνοθέτησε η Ελένη Σκότη μετέφερε επί σκηνής το σύμπαν, τις προσπάθειες και τις ελπίδες των ηρώων, δημιουργώντας μια παράσταση (Σκηνικά / Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου, Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος, Μουσική επιμέλεια: Στέλιος Γιαννουλάκης) άμεση, ειλικρινή, μεστή που αξιοποιεί τα χαρίσματα και τα χαρακτηριστικά των ηθοποιών (Τον ρόλο του Τόμμυ υποδύεται ο Δημήτρης Αλεξανδρής, του θείου Μώρις ο Ερρίκος Λίτσης, της Έιμυ η Κατερίνα Μαούτσου και του φίλου της Κένεθ ο Αργύρης Σαζακλής, τον ιδιαίτερο ρόλο του Ντοκ υποδύεται εξαιρετικά με την κίνηση, την ομιλία, αλλά και τις σιωπές του ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης) και αναδεικνύει τις αποχρώσεις του κειμένου που μιλά για τον αβάσταχτο πόνο της μοναξιάς, αλλά και τους μικρούς άθλους της καθημερινότητας.

Ήβη Βασιλείου, www.cuetoenter.gr

Ο Δημήτρης Αλεξανδρής στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Τόμμυ, ενός πενηντάρη που έχει αποχωριστεί την οικογένεια του και ζει κάνοντάς δουλειές του ποδαριού, είναι εξαιρετικός. Η φυσικότητα που έχει αναπτύξει με τον σκηνικό χώρο κι η άνεσή του μέσα σ’ αυτόν, σε κάνουν να νιώθεις ότι τον παρακολουθείς, πράγματι, μέσα στο τμήμα του διαμερίσματος όπου μένει. Η φθορά του ήρωα κι η εσωτερική ένταση αντικατοπτρίζονταν στο πρόσωπό του, σαν όλα να έχουν βιωθεί βαθιά.

Μαρία Πρωτόπαππα, www.athensvoice.gr

Ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης με μια ερμηνεία που βρίθει από ρεαλισμό, «λάμπει» υποκριτικά και καταφέρνει κάτι εξαιρετικά δύσκολο: δίνει σε μία φιγούρα που άνετα θα μπορούσε να αποδοθεί ως καρικατούρα, μία υπόγεια δυναμική φορτίζοντάς της στο έπακρο συγκινησιακά. Τόσο που τελικά «ρίχνει» πάνω της μια διόλου ασήμαντη … λάμψη.

Γεωργία Οικονόμου. www.tospirto.net

Η πρώτη ελληνική παρουσίαση του έργου το τιμάει με μια ισάξιας στιβαρότητας σκηνοθετική δουλειά, που εστιάζει στους ήρωες, εμβαθύνει στην ψυχολογία τους και δουλεύει τις μεταξύ τους σχέσεις.

Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα

Οι συνολικές επιλογές της Σκότη είναι πολύ καλές, γιατί όχι μόνο καταφέρνει μοναδικά να δέσει την παράσταση, την εικόνα και τον ήχο, μα και να εμφυσήσει και να κατευθύνει τους ηθοποιούς στον τρόπο, με τον οποίο ο καθένας από αυτούς να μοιάζει πως ερμηνεύει… τον εαυτό του. Ο Ντοκ, Δημήτρης Τριανταφυλλίδης, για άλλη μια φορά εκπλήσσει με το εύρος των δυνατοτήτων του, τοποθετώντας τον εαυτό του σε μια κατηγορία ηθοποιών που ο κάθε του ρόλος να αξίζει και μια βράβευση.

Βασίλης Κοκκώνης, www.freeSunday.gr

Με ένα καβαλέτο γεμάτο λέξεις, κινήσεις, γκριμάτσες και αντιδράσεις, ο Αλεξανδρής πέτυχε αυτό που πολλοί ηθοποιοί απλά ονειρεύονται. Μετέτρεψε τον Τόμμυ από άνθρωπο σε σύμβολο.

Κώστας Κούλης, www.Noisy.gr

Υπέροχες ερμηνείες, εξαιρετικός ο Δημήτρης Αλεξανδρής, για ένα τόσο ωμό έργο όσο ωμή και βάναυση είναι η ίδια η ζωή. Η σκηνοθεσία της Ελένη Σκότη κάλυψε με αρτιότητα όλη την παράσταση, από την ερμηνεία των ηθοποιών και την εξύψωση του κειμένου, έως την παραμικρή λεπτομέρεια.

Μαρία Μαρή,www.theatromania.gr

Στη σκηνή του Θεάτρου Επί Κολωνώ, είδα ένα κείμενο ενός σύγχρονου Ιρλανδού συγγραφέα, που δικαιολόγησε σχεδόν απόλυτα τα καλά λόγια που έχουν ακουστεί για το περιεχόμενο και τα νοήματά του. Η σκηνοθεσία ρεαλιστική, αλλά χωρίς ακρότητες, ουσιαστική και εύστοχη ως προς την απεικόνιση του ψυχισμού των ηρώων, είχε στόχο και προσανατολισμό. Σφιχτοί ρυθμοί, παρακμιακή (αλλά όχι αρρωστημένη) ατμόσφαιρα και διάλογοι καθημερινοί, συνέβαλλαν μαζί με τις πολύ καλές ερμηνείες (οι οποίες είχαν λίγες αμήχανες στιγμές), στο να παρακολουθήσω μία παράσταση που θα μείνει για πολύ καιρό στη μνήμη μου.

Γιώργος Χριστόπουλος, www.onlytheater.gr

Όλα δοσμένα ρεαλιστικά ως μια πολλά υποσχόμενη μαύρη κωμωδία με εξαιρετικές ερμηνείες, ένα σκηνικό αλληγορικό τόσο για τις εξωτερικές συνθήκες όσο και για τις εσωτερικές που βιώνουν οι περιθωριακοί πρωταγωνιστές και μια μουσική επένδυση με καίριο ρόλο. Μια παράσταση σχεδόν κινηματογραφική, έχοντας κατορθώσει η σκηνοθεσία της να δένει άψογα με τους ανάλογους ρυθμούς υποκριτικής, τον άρτιο φωτισμό και τη συνολική ατμόσφαιρα που αποπνέει το βραβευμένο έργο. Ήταν όντως μια απροσδόκητη «λάμψη» καθώς και οι πέντε ήταν υπέροχοι.

Τζένη Δρούγκα, www.debop.gr

Εξαιρετικό στη λεπτομέρειά του το σκηνικό του Γιώργου Χατζηνικολάου. Ένα δωμάτιο φορτωμένο με σακούλες σκουπιδιών, ρούχα, αντικείμενα αμφίβολης ταυτότητας και προέλευσης, μεταχειρισμένα υλικά, κρυμμένα χρήματα και τρόφιμα. Ένα αλαλούμ γεμάτο από γρίφους και κώδικες. Με τον έξυπνο τρόπο που έχει σχεδιαστεί με αδιαμφισβήτητη ακρίβεια από τον έμπειρο σκηνογράφο, είναι ένα μέρος στο οποίο δεν θα θέλατε ποτέ να περιηγηθείτε στο σκοτάδι.

Ειρήνη Αϊβαλιώτου, www.catisart.gr

Η παράσταση της Σκότη όμως ήταν υποδειγματική, σχεδόν μάθημα ρεαλιστικής – νατουραλιστικής αισθητικής. Η νέα ηθοποιός Κατερίνα Μαούτσου σ’ έναν άκρως επικίνδυνο ρόλο που κινδυνεύει κάθε στιγμή να γίνει γραφικός ή υπερβολικά προκλητικός ισορρόπησε και εξέπεμψε μια θέρμη μέσα από σκεύος πληρωμένης ηδονής που συνήθως νεκρώνει το συναίσθημα. Άθλος. Ο λιτός τρόπος που υποδύθηκε ο Ερρίκος Λίτσης μια εξαίσια ισορροπημένη στο κενό φιγούρα είναι ανθολογίας. Ο Αργύρης Σαζακλής, ο πλέον άπειρος του συνόλου, είχε κινητικότητα με σήμανση. O Γιώργος Τριανταφυλλίδης σε μια ερμηνεία αξεπέραστη, θαύμα ρυθμών, έκφραση, ψυχισμού και εσωτερικής διεργασίας. Τέλος, ο Δημήτρης Αλεξανδρής κατόρθωσε να ισορροπήσει σε τεντωμένο σκοινί πολλά στοιχεία μιας πρωτόγονης ιδιοσυγκρασίας, ανθρωπιά, πονηριά, αλληλεγγύη, ψυχολογία κυνηγού και συνάμα ψυχολογία κυνηγημένου. Ο Χατζηνικολάου δημιούργησε έναν αριστουργηματικό χώρο σκουπιδαριό πολιτισμού και καταφύγιο ασπάλακα. Οι φωτισμοί του Αντ. Παναγιωτόπουλου σοφοί και οι μουσικές παρεμβάσεις του Στ. Γιαννουλάκη καίριες απηχούσες ψυχικά τοπία. Μια παράσταση που δικαίωσε ένα ύφος γραφής.

Κώστας Γεωργουσόπουλος, Τα Νέα

Βιογραφικό συγγραφέα:

Ο Conor McPherson είναι θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος. Γεννήθηκε στις 6 Αυγούστου του 1971 στο Δουβλίνο και φοίτησε στο University College (USD). Οι New York Times τον χαρακτήρισαν ως τον «καλύτερο θεατρικό συγγραφέα της γενιάς του».

Για το έργο του St Nicholas κέρδισε το βραβείο George Devine το 1997 και για το The Weir το βραβείο Olivier Καλύτερου Νέου Θεατρικού Έργου. Το 2006 κέρδισε το βραβείο Tony για το Shining City και το βραβείο Olivier Καλύτερου Θεατρικού Έργου για το Seafarer (Ο Φάρος). Το 2011 έγραψε και σκηνοθέτησε το Veil για το Εθνικό Θέατρο και το 2012 διασκεύασε τον Χορό του Θανάτου του Στρίντμπεργκ για το θέατρο Donmar Trafalgar.

Το The Night Alive (Η λάμψη μιας ασήμαντης νύχτας) έκανε πρεμιέρα στο Donmar τον Ιούνιο του 2013 στο Λονδίνο και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Atlantic Theater στη Νέα Υόρκη, τον Νοέμβριο του 2013 όπου κέρδισε το βραβείο New York Drama Critics Circle.

Ο Conor γράφει επίσης σενάρια για τον κινηματογράφο και το 2008 ξεκίνησε την παραγωγή της ταινίας The Eclipse, με την οποία έκανε το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης. Σε εξέλιξη βρίσκεται η εργασία του στο σενάριο Double Cross για τον Paul Greengrass. Το τηλεοπτικό δράμα Paula, που διασκεύασε για την Cuba Pictures και το BBC NI για το BBC2, προβλήθηκε τον Μάιο του 2017 με εξαιρετικές κριτικές. Το Κορίτσι από τη Βόρεια Χώρα, με μουσική του Bob Dylan, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο θέατρο Old Vic στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 2017 και μεταφέρθηκε στο West End τον Ιανουάριο του 2018.

Ο Μακφέρσον ανακηρύχθηκε τιμής ένεκεν Διδάκτωρ της Λογοτεχνίας από το University College του Δουβλίνου για την προσφορά του στο παγκόσμιο θέατρο, τον Ιούνιο του 2013.