Μια καινούρια εποχή γεννιέται ή μια γριά εποχή ξυπνάει από τον μεσαιωνικό λήθαργο;
Στο παρελθόν, μεγάλοι επιστήμονες έχουν αναφερθεί στην ικανότητα του ανθρώπου να συνδέει φαινομενικά ασύνδετες πληροφορίες, συντάσσοντας ένα έλλογο μωσαϊκό νοήματος. Σε αυτή τη θέση βρισκόμαστε και σήμερα καθώς δυνάμεθα να συνδέσουμε δυσερμήνευτα γεγονότα, που δικτυώνονται συνεχώς γύρω μας. Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε μέσα από τις οθόνες μας να αναπτύσσεται ένα γενικότερο κλίμα ανησυχίας, που πάλλεται στο κοινωνικό ασυνείδητο όλων των ανθρώπων. Ο κόσμος μας αλλάζει και η αντίστασή μας σε αυτό το φαινόμενο είναι ολοφάνερη. Τα ασύνδετα γεγονότα που ακούμε καθημερινά μοιάζουν και έχουν έναν κοινό παρονομαστή, ο οποίος λέγεται «αλλαγή», για την οποία έχει χυθεί πολύ αίμα και μελάνι σε κάθε επικείμενη μεταμόρφωση της ανθρωπότητας.
Όμως, η έννοια της αλλαγής δεν προδιαθέτει απαραίτητα την πρόοδο και ο καθείς μπορεί να διακρίνει τις διαφορές. Η μετάβαση από τη μοναρχία στη μεταεπαναστατική Γαλλία και η μετάβαση από τη Ρώμη στους πρώτους τρεις σκοτεινούς αιώνες του Μεσαίωνα, έχουν διαφορετική αφετηρία και αποδεικνύουν ότι οι αλλαγές δε δεσμεύονται στην επιβολή θετικού αποτελέσματος.
Τα σύγχρονα δημοφιλή κοινωνικά ρεύματα των ιδεών υπερκαλύπτονται από τις αμερικανικές τάσεις, που προτάσσουν την εκδίκηση ως μοναδικό τρόπο εξιλέωσης και κυριαρχίας τους στον σύγχρονο παλλόμενο κόσμο.
Σε κάθε ταραχή και μεταμόρφωση του κόσμου μας, η σύγκρουση των ιδεών είναι αναμφίβολα η πρώτη πράξη πριν την τελική «μάχη». Η σύγκρουση αυτών των ιδεών αποσκοπεί στην υφέρπουσα επιθυμία κάποιων ανθρώπων να κυριαρχήσουν στη νέα εποχή και να γευτούν ομοίως το γλυκό νέκταρ της εξουσίας, λαμβάνοντας το μερίδιο που τους αξίζει και το οποίο- επειδή ήταν αδικημένοι- δεν μπορούσαν έως τώρα να κατέχουν. Ούτως ή άλλως, κάθε εποχή έχει τον δικό της κυρίαρχο και ίσως κάποιοι να έχουν αδικηθεί, καθώς δε γεύτηκαν σε ισόποσο χρόνο το μερίδιο που τους αναλογούσε μέσα στην ιστορία.
Η εποχή των αριστεριστών.
Εν έτει 2021 διανύουμε την εποχή των αριστεριστών. Καταλήγουμε σε αυτό το συμπέρασμα, μετά από μια ανάλυση ασύνδετων φαινομενικά δεδομένων, που φανερώνουν τη μεταλογική εξίσωση των κοινωνικών αντιδράσεων απέναντι στο ιδεολογικό ρεύμα που κυριαρχεί σήμερα. Οι αριστεριστές μπορούν να μιλούν ελεύθερα στα Μ.Μ.Ε. και στο δημόσιο βίο, χωρίς να κινδυνεύει το κοινωνικό αποτύπωμά τους, η εργασία τους ή η δημοφιλία τους. Αντιθέτως, οι ενάντιοι αυτού του θεωρήματος πληρώνουν πολύ ακριβά αυτή την επιλογή σε όλα τα προαναφερθέντα.
Παλιότερα, τα δεδομένα είχαν θεσπιστεί με τον αντίστροφο τρόπο, οι συντηρητικοί είθισται να μιλούν ελεύθερα και οι αριστεριστές ήταν στο κοινωνικό περιθώριο. Αλλά, όπως προαναφέρθηκε, οι εποχές αλλάζουν και η αντιμετώπιση του ελεύθερου διαλόγου και διακίνηση των ιδεών των τελευταίων 40 ετών που συνοδευόταν από τη συνήθως υγιή διαφωνία μεταξύ των διαφορετικών δεξαμενών σκέψης μας καλλιέργησε τη ψευδαίσθηση, ότι ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος και κυρίως ελεύθερος στη διακίνηση των ιδεών παρόλες τις συγκρούσεις. Αντιθέτως, από τα τέλη της δεκαετίας του 2000 με νονούς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, εγκαινιάσαμε μια νέα πραγματικότητα, η οποία εστίασε στην προβολή μιας ακραίας πτέρυγας των νεοαριστεριστικών ιδεολογικών δεξαμενών, κυρίως εξ Αμερικής, που έχουν επιλέξει συνειδητά ως τακτική πειθούς την επίκληση στον φόβο.
Σχέσεις που βασίζονται στην άσκηση εξουσίας και τον φόβο.
Ο φόβος θεωρείται ένα πετυχημένο ρητορικό φαινόμενο, που έχει ως στόχο τη θυματοποίηση του ατόμου και την ενδυνάμωση της εξάρτησής του από τον θύτη (κατά συνέπεια η αναγνωρισμένη Αρχή) .
Ο συγκεκριμένος μηχανισμός δικτυώνει την ενοχή στο άτομο, πείθοντάς το, ότι συγκεκριμένες σκέψεις ή πράξεις μπορούν να φέρουν στην επιφάνεια ναζιστικά – ρατσιστικά φαινόμενα ή οτιδήποτε λογίζεται ως κακό σε κάθε εποχή.
Αυτός ο φοβικός μοχλός πίεσης χρησιμοποιείται ως μετρό αξιολόγησης, ακόμη και για την ίδια την προσωπικότητα του ατόμου, με αποτέλεσμα οι σκέψεις και τα λεγόμενα των ανθρώπων να αντιμετωπίζονται ακόμη και ως επικίνδυνα.
Ο θύτης (άτομο, συλλογικότητα), επενδύει στην ετικετοποίηση του ατόμου σε θύμα, ώστε μέσω του φόβου να δύναται να το χειραγωγεί. Ο κατασκευασμένος φόβος δρα με μοναδικό τρόπο στο συλλογικό ασυνείδητο και έχει ως σκοπό την αναπαραγωγή παραμυθικών μοτίβων, που έχουν ως χρέος να καταδείξουν τον κακό και τον καλό του παραμυθιού.
Ο φόβος που προκαλεί ο θύτης (άτομο, συλλογικότητα) ενδεχομένως επιδιώκει την αποκοπή του θύματος από την κοινωνία και δυσχεραίνει την κοινωνική συνύπαρξη, καθώς οι διαφωνούντες μετατρέπονται σε κακούς, άρα μη επιθυμητούς συνομιλητές, και έτσι τα θύματα μετατρέπουν τον θύτη τους σε αυθεντία, μη δυνάμενοι να συνομιλήσουν με τον εκάστοτε αντιφρονούντα. Η αγιοποίηση του θύτη είναι ένα χαρακτηριστικό «μορμονικό» παράδειγμα των σύγχρονων «αριστερόστροφων» οργανώσεων, οι οποίες κηρύττουν την απόλυτη αλήθεια (κατά τα λεγόμενα τους) και οι διαφωνούντες είναι οι κακοί του παραμυθιού, οι οποίοι δεν είναι άξιοι συζήτησης.
Αυτές οι εφαρμογές καθιστούν το «θύμα» άπραγο και έρμαιο του εκάστοτε θύτη, ταλαντευόμενο από ρατσιστικές διατυπώσεις του παρελθόντος, όπως «ένας έγχρωμος ισούται με έναν εγκληματία», στις μοντέρνες ρατσιστικές διατυπώσεις «ένας έγχρωμος είναι θύμα».
Και οι δύο διατυπώσεις είναι βαθιά προβληματικές, συμβάλλοντας στην αναπαραγωγή στερεοτύπων και συμβόλων, που δε βοηθούν το άτομο που αισθάνεται αδικημένο, αντίθετα του προσδίδουν επιπρόσθετες ταμπέλες και ενισχύουν τη χειραγώγηση τρίτων επάνω του.
Αρκετές σύγχρονες αριστερόστροφες οργανώσεις έχουν μετατρέψει το μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας τους με την κοινωνία σε «Σύνδρομο Στοκχόλμης», καθώς παρά τη συναισθηματική κακοποίηση που εφαρμόζουν, συνεχίζουν να θεωρούνται ασφαλείς και αγαπητοί με στόχο τη διαρκή απομόνωση των βαφτισμένων «θυμάτων» τους από τη γνώμη άλλων ατόμων, εκτός από αυτή του θύτη η οποία είναι και η απόλυτη αλήθεια(;).
Έτσι ενισχύουν επί τούτου το ενοχικό σύνδρομο των αντρών απέναντι στις γυναίκες, το ενοχικό σύνδρομο των λευκών έναντι των έγχρωμων και το ενοχικό σύνδρομο των πλουσίων έναντι των φτωχών κ.τ.λ. Συνοπτικά, η φρασεολογία τους αναπαράγει εμμονικές διατυπώσεις που ευνοούν τους κοινωνικούς διαχωρισμούς.
Έπειτα, οι «αδικημένοι» και οι «ένοχοι», διαχωρίζονται με αποτέλεσμα να εκδηλώνουν συναισθήματα θυμού και να αποκτούν εμμονές βλέποντας παντού εχθρούς, καταλήγοντας, χωρίς να το αντιληφθούν, στην αναπαραγωγή των προτύπων που τους πρόβαλε ο θύτης.
Αυτός ο έκδηλος μηχανισμός μετατρέπει τον άνθρωπο σε ένα στάσιμο ον, που δεν μπορεί να ζήσει ελεύθερο, αλλά εξαρτημένο από το αγκαθωτό στεφάνι της θυματοποίησης, αναπαράγοντας το εξουσιαστικό φαινόμενο του διχασμού. Αδυνατεί να αντιδράσει ρίχνοντας την ευθύνη στους άλλους, πράξη που οδηγεί στη τροφοδοσία του θυμού, δηλαδή τη φαιά ουσία των σύγχρονων αριστεριστών.
Οι αριστεριστές κινηματίες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη λαϊκή αφάνεια ορισμένων πολιτών, δίνοντας τους χώρο και χρόνο με μόνη ανταλλαγή την αποδοχή του καταδεικνυόμενου εχθρού (εν προκειμένω ρατσιστής, μισογύνης ). Ο θυμός είναι η εύκολη λύση και γίνεται γρήγορα αποδεκτή. Ο όρος θύμα είναι καθησυχαστικός και αναπόφευκτα ο αποδιοπομπαίος τράγος που θα φορτωθεί όλο το βάρος της αποτυχίας μας. Ο φόβος και ο θυμός καθοδηγούν το «θύμα» και η μύηση του νέου μέλους σε έναν αριστερίζων οργανισμό ξεκινά.
Τι άλλο φοβάσαι;
Η κοινωνική δυσπραξία είναι προ των πυλών, αφού οι ευπρεπείς συνομιλίες χάριν του διαδικτύου έχουν μειωθεί και οι διαφωνίες μεταξύ συνομιλητών είναι σχεδόν απαγορευμένες. Οι φόβοι συμβάλλουν στη δομή των πεποιθήσεών μας. Η προσπάθεια να ερμηνεύουμε με ευνοϊκό τρόπο τις πεποιθήσεις του συνομιλητή μας φαντάζει ακατόρθωτη. Ας σκεφτούμε, ότι εάν κατανοήσουμε τον διαφωνούντα και η συζήτηση στεφθεί με επιτυχία, αυτό θα σημάνει και την ουσιαστική αλλαγή και μεταμόρφωση του εγώ μας. Η ανταλλαγή φόβων και ανησυχιών για τη μελλοντική κοινωνία ίσως θα βοηθούσε στη μείωση του θυμού και την ετικετοποίηση των συνανθρώπων μας, με συνθήματα πολεμικού χαρακτήρα όπως «Δεν είμαι ρατσιστής αλλά… », « Η πατριαρχία δολοφονεί» αλλά και όλες τις συνθέτες λέξεις με τη λέξη «Φοβία», που τόσο αγαπούν οι αριστεριστές.
Σε ένα τραγούδι των «Αctive Member» που τιτλοφορείται «Τι άλλο φοβάσαι;» αναφέρεται ο στίχος «Τι άλλο φοβάσαι, πες μου και θα γίνω», παρατηρούμε, ότι ο στιχουργός προσπαθεί να βρει εξιλέωση υιοθετώντας τον φόβο του συνανθρώπου του, δημιουργώντας ένα εύφορο περιβάλλον για την ανταλλαγή φόβων μεταξύ μας, ίσως και το μοναδικό εναπομείναν μονοπάτι κατανόησης και ανταλλαγής απόψεων.
Ο φόβος της αλλαγής.
Οι σύγχρονες αριστερίστικες συλλογικότητες συνδιαλέγονται με την εξουσία. Αυτό είναι το στοιχείο που μας απομακρύνει από την υπόθεση του ότι πρόκειται για νεοεπαναστατικά κινήματα. Η χρηματοδότησή τους από εξουσιαστικά κέντρα δε μας επιτρέπει να πιστέψουμε ότι πρόκειται για αντιεξουσιαστικά ρεύματα, όπως συναντάμε στη μακρά ιστορία.
Άρα, οι αγνές προθέσεις μας μπορεί να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης για πολιτικές σκοπιμότητες και πλουτισμό ορισμένων αριστερών διοικήσεων.
Το θετικό είναι, ότι αρκετοί συνάνθρωποί μας αποτίναξαν τις ταμπέλες θυματοποίησης, επιλέγοντας να αντιδράσουν. Αντιλήφθηκαν, ότι το να αισθάνεσαι συνεχώς προσβεβλημένος δε σε δικαιώνει απαραίτητα. Στην Αμερική, αρκετοί Αφροαμερικανοί (Siaka Massaquoi, Amala Ekpunobi, Farah jimenez, Amir odom) διαλέγουν να αποχωρήσουν από αριστερές οργανώσεις όπως το BLM, όχι μόνο για τον πλουτισμό των δημιουργών τους, αλλά και γιατί αντιλήφθηκαν, ότι η αναπαραγωγή του φόβου και του θυμού γίνεται σκοπίμως. Επίσης, μερικοί εξ αυτών (Larry elder, Candace owens, Brandom Tatum) επέλεξαν να πολιτευτούν, ακόμη και ενάντια στους αριστεριστές, ώστε να αποδείξουν τα λάθη και τις αστοχίες του σύγχρονου αριστερού αφηγήματος.
Η μεταμόρφωση του εγώ μας.
Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ένα πλάσμα που διψά να εξελιχθεί. Η μη πραγμάτωση αυτού δεσμεύει τον άνθρωπο στον βούρκο των παθών του. Ο φόβος για το συνδιαλέγεσθαι και την ουσιαστική συνύπαρξη, μαρτυρά τον ενδόμυχο φόβο μας για την αλλαγή του εσωτερικού μας εγώ και τη δυσκολία μας για δυναμική συμμετοχή στην κοινωνία, λαμβάνοντας τον χαρακτήρα της προσωπικής ευθύνης. Η αλλαγή του τρόπου σκέψης και η αμφισβήτηση ακόμη και αυθεντιών θα μας μεταμορφώσει από ένα προσαρμοσμένο αυτόματο ον σε μια ενσυνείδητη ύπαρξη, που δε θα φοβάται, δε θα θυματοποιεί και δε θα θυματοποιείται, δίνοντας βαρύνουσα σημασία στην εκφραστική ελευθερία της κοινωνίας.
Κείμενο: Αγγέλικα Αγόρα (Lavart)
