Οι Δέσποινα Αποστολίδου και η Κατερίνα Σταθοπούλου γράφουν στη Lavart για το Lebensraum του Θανάση Τριαρίδη
Δέσποινα Αποστολίδου: Αφορμή στάθηκε ο θαυμασμός και η αγάπη για τον δάσκαλο μας στη θεατρική γραφή -και συνεργάτη μας πλέον -Θανάση Τριαρίδη και τα «ανήσυχα» έργα του που καταφέρνουν να βγάζουν τον θεατή από την αδράνεια. Το «Lebensraum» είναι ένα από τα έργα που ξεχωρίσαμε από την αρχή για τη δυναμική και το θέμα του. Ο τίτλος του έργου παραπέμπει στη ναζιστική επεκτατική θεωρία του «Ζωτικού χώρου» και μέσω ενός πειράματος, που γίνεται παρουσία κοινού, ξεγυμνώνει την ανθρώπινη φύση και μάς αποδεικνύει μέχρι που μπορεί να φτάσει η δύναμη της χειραγώγησης καθώς και πόσα είναι διατεθειμένος ο άνθρωπος να παραχωρήσει για να μην ξεβολευτεί. Μιας και το έργο φέρνει την έννοια του «Ζωτικού χώρου» πιο κοντά στον άνθρωπο ως μονάδα, στην διάρκεια των δοκιμών ήρθαμε κι εμείς αντιμέτωπες με αυτή τη δύσκολη αλλά εξαιρετικά αποκαλυπτική διαδικασία. Χρειάστηκε να δούμε τον εαυτό μας πιο προσεκτικά και να δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν μας ήταν καθόλου αρεστά. Πώς μεταφράζουμε την επεκτατική θεωρία στη δική μας ζωή; Ποια είναι τα όρια της ηθικής μας; Πόσο επιτρέπουμε να χειραγωγηθούμε; Πόσο από τον ζωτικό μας χώρο παραχωρούμε για να μείνουν τα νερά ήσυχα; Ανακαλύψαμε και έχουμε να ανακαλύψουμε ακόμα πολλά στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού που, πιστεύω, θα μας κάνει λίγο καλύτερους ανθρώπους. Θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που στάθηκαν δίπλα μας, μας βοήθησαν και εργάστηκαν με μεράκι για αυτή τη δουλειά. Χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα είχε γίνει.
Κατερίνα Σταθοπούλου: Από την πρώτη στιγμή που γνώρισα τον Θανάση Τριαρίδη ως συγγραφέα, και κατόπιν ως δάσκαλό μου, λάτρεψα τη γραφή του. Ήταν φυσικό επακόλουθο επομένως, να επιλέξουμε έργο του δασκάλου μας, για να του δώσουμε πνοή στη σκηνή, η Δέσποινα κι εγώ. Συγκεκριμένα το «Lebensraum» το είχα απολαύσει σε παράσταση παλαιότερα και το είχα ξεχωρίσει. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη συνθήκη, αυτή του πειράματος σε κοινή θέα, με τη συναίνεση του αποδέκτη, την υπόσχεση χρηματικής ανταμοιβής, το “τέντωμα” των χορδών των ορίων του στα άκρα, και την εκκωφαντικά σιωπηρή συνενοχή των θεατών. Ένα πείραμα με τέτοιο τίτλο, αναφερόμενο ευθέως στο ζωτικό χώρο και τις θεωρίες του ναζισμού, δε θα μπορούσε να μη μυρίζει κίνδυνο. Δε θα μπορούσε να μη θέσει και εμάς ως ηθοποιούς ενώπιον κρίσιμων ερωτημάτων, δύσκολων αποφάσεων και σκληρών συνειδητοποιήσεων. Μέχρι πού φτάνει η καλοσύνη μας, αλήθεια; Πότε αρχίζει να εκβάλλει το σκοτάδι μας; Ποιο είναι το όριο μεταξύ της ανοχής και της ενοχής; Πόσο επικίνδυνα εύκολο είναι να βρεθεί κανείς από τη μια πλευρά στην άλλη; Σταθήκαμε απέναντι σε όλα αυτά και θα παλεύουμε σε κάθε παράσταση για μια ακόμα πιο ειλικρινή κάθε φορά απάντηση. Νιώθω μεγάλη τιμή και χαρά που είμαι κομμάτι της συνεργασίας αυτής. Όσα ευχαριστώ και να εκφράσω προς τους συνεργάτες που μας στήριξαν σε αυτό το δύσκολο εγχείρημα, με την ικανότητα, την εμπειρία, τη γενναιοδωρία και την ευγένειά τους, θα είναι λίγα.
Δείτε επίσης
