Μήπως υπάρχουν ακόμα γειτονιές και δεν τις βλέπουμε;
Γειτονιά > γείτων (αρχ.). Ετυμολογία άγνωστη. Ενδεχομένως κάποια σχέση με την “γη”, την κοινή γη, αυτήν που μοιραζόμαστε. Έχει μεγαλύτερη αξία στα πρώτα και στα τελευταία χρόνια της ζωής μας. Τυχαίο;
Γειτονιά. Θυμάμαι την δική μου. Κι εσύ τη δική σου, (αν ήσουν τυχερός και έζησες τα παιδικά σου χρόνια σε μια γειτονιά με την σημασία που είχε κάποτε αυτή η λέξη). Πρώτη εικόνα που ξετρυπώνει από τα άκρως συζητημένα, μελετημένα και γεμάτα νοσταλγία “συρτάρια των αναμνήσεων”: τα ποδήλατα, με βοηθητικά ροδάκια ή χωρίς. Και γέλια. Πολλά γέλια. Και μία αίσθηση ότι σου ανήκει όλος ο κόσμος. Ή μάλλον σου συν-ανήκει. Χωρίς να είναι καν λέξη αυτό. Γιατί στην γειτονιά δεν είσαι ποτέ μόνος. Εκεί έγκειται και η σημασία της, άλλωστε.
Σε μια αλάνα παρακάτω 6 παιδιά παίζουν μπάλα. Έφαγαν το μεσημεριανό τους φαγητό όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Λαχταρούσαν να βγουν και σήμερα. Και αύριο. Και κάθε αύριο. Κανείς δεν ήξερε ποιο ήταν το τελευταίο. Το απόγευμα η γνωστή μάζωξη. Το meeting. Όλες οι κυρίες της γειτονιάς, η κάθε μία με το καρεκλάκι της, οι “ρεπόρτερς”. Τι θα μαγειρέψεις σήμερα;
Φοιτήτρια έτυχε να μείνω σε μία… γειτονιά. Γειτονιά με την έννοια που είχε τότε. Ορισμένοι ηλικιωμένοι κύριοι μαζεύονται κάθε μεσημέρι για μια παρτίδα τάβλι (ή και 2, ή και… 7, μέχρι να σουρουπώσει) μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Και ο χορός των ζαριών ξεκινάει… τάκα… τούκα… τάκα… Ναι, το παραδέχομαι. Είναι φορές που με ενοχλούν. Αλλά, παράλληλα, τους χαίρομαι. Μ’αρέσει η χροιά αυθεντικότητας που προσδίδουν στην τσιμεντένια καθημερινότητα. Αλήθεια, πόσες τέτοιες εικόνες, εικόνες που ακούγονται, εικόνες με υπόσταση, μπορούμε πλέον να εντοπίσουμε δίχως προσπάθεια σε μια συνηθισμένη ημέρα μέχρι να φτάσει και αυτή στην δύση της;
‘Ενα μπαμ.
Μάλλον ο ήχος από το τάβλι που έκλεισε. Κάποιος κυριούλης αναφώνησε. Είχε κερδίσει την παρτίδα.
Κι εγώ χαμογέλασα.
Ίσως να σκέφτηκα πως η ζωή είναι ωραία.
Μίλησα με την θεία Βίκυ. Απολύτως αρμόδια να μου απαντήσει Τι θα πει γειτονιά.
“Καρεκλάκια, καφές, αστεία… Μένιοοο, κράτα μου ψωμί! Είχαμε τα κλειδιά στις πόρτες και φόβος δεν υπήρχε. Να πάτε στις Ρανταίοι να πάρετε γάλα, μας έλεγε η μάνα μου. Και έβαφε με μπογιά το κανατάκι για να ξέρουμε μέχρι πού να το γεμίσουμε. Είχε σκυλιά στο δρόμο και φοβόμουν. Οι γυναίκες μαζεύονταν και έφτιαχναν τραχανά. Βοηθούσαν η μία την άλλη. Πολύ ωραία ήταν. Συγκινούμαι… Και δώσ’του παιχνίδι και φωνές. Μας έβλεπαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες που ήταν μαζεμένοι και χαίρονταν. Ένας ναύτης πάει στο γκο γκο γκο, για να μάθει γλώσσα γκο γκο γκο… Κι εσείς το παίζατε αυτό μικρά. Τρελαινόσασταν, θυμάσαι;”
Υπάρχει η πεποίθηση πως δεν υπάρχουν τέτοιες γειτονιές στις μεγαλουπόλεις. Μάλλον δεν έχουμε ψάξει αρκετά καλά. Είναι κρυμμένες. Πασχίζουν να διατηρήσουν λίγη από την ομορφιά τους μέσα στο μονότονο γκρι. Να διαιωνιστούν. Οφείλουμε να τις βοηθήσουμε. Οφείλουμε να διατηρήσουμε όσο μπορούμε αυτήν την μορφή ζωής. Τους το χρωστάμε άλλωστε, έτσι δεν είναι; Εκεί μεγαλώσαμε, εκεί ανεξαρτητοποιηθήκαμε, εκεί γίναμε εξωστρεφείς, εκεί πέσαμε πρώτη φορά με το ποδήλατο και μάθαμε πως η ζωή μπορεί να τσούζει λίγο πού και πού και εκεί θα θέλουμε να πούμε όσες καθημερινές κουβέντες απομένουν. Με την παρέα. Αισθάνεσαι ότι κάποιος είναι δίπλα σου και κοιμάσαι λίγο πιο ήσυχα.
Και αντί συμπεράσματος, μία αφορμή για στοχασμό. Μήπως υπάρχουν πολλές ακόμα τέτοιες γειτονιές και απλά δεν τις βλέπουμε ή δεν θέλουμε να τις δούμε; Μήπως υπάρχει κάποιο εμπόδιο ανάμεσα σε μας και αυτές που δεν μας αφήνει; Ένα κινητό τηλέφωνο για παράδειγμα. Ή η τάση μας να εμμένουμε στην μαυρίλα αυτού του κόσμου. Και κάπως έτσι χάνουμε το ωραίο. Το “αυθεντικό” που λέγαμε. Αυτό δεν κάνουμε πάντα άλλωστε; Κατηγορούμε ένα σύστημα του οποίου είμαστε μέρος. Μας ενοχλεί η αποξένωση των ανθρώπων, γράφουμε ολόκληρες επιστημονικές αναλύσεις πάνω στο ζήτημα και εν τέλει εξακολουθούμε να παραλείπουμε το πιο απλό. Μία καλημέρα στον γείτονα. Ας (*προτροπή*) μάθουμε ποιος μένει δίπλα μας, ας παρατηρούμε αυτές τις μικρές φωλιές ζωής, τις γειτονιές μας, που υπάρχουν διάσπαρτες και χρωματίζουν λίγο τον άτονο καμβά της ρουτίνας μας και ας τις εκτιμήσουμε όσο ακόμα υπάρχουν. Τους αξίζει. Ίσως ο κόσμος μας τελικά να είναι πιο όμορφος από το πώς τον παρουσιάζουμε.
Τι λέτε;
*Αφιερωμένο στους “κυριούληδες” της γειτονιάς μου. Χάρη σε αυτούς ξέρω ότι ακόμα υπάρχουν. Και χαίρομαι.*
Κείμενο: Εύη Καλαϊτζή (Lavart)
Φωτογραφίες: Εύη Καλαϊτζή
