[dropcap size=big]Κ[/dropcap]ανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σημασία του έργου του Μίχαελ Χάνεκε στο σύγχρονο ευρωπαϊκό σινεμά. Ο τρόπος που εξερευνά εις βάθος τον ανθρώπινο ψυχισμό και η ειλικρίνεια με την οποία διαχειρίζεται την κοινωνία και την παγκόσμια ιστορία, σε συνδυασμό με την εκπληκτική διακριτικότητα της κάμεράς του, τον κατατάσσουν επάξια ψηλά στη λίστα των καλύτερων σκηνοθετών της γενιάς του.
Ο Χάνεκε έχει δηλώσει σε συνέντευξή του πως η ιδανική σκηνή γι’ αυτόν είναι αυτή που ο θεατής δεν αντέχει να δει και θέλει να στρέψει το βλέμμα του μακριά από την οθόνη. Συχνά, στη μέχρι τώρα σκηνοθετική του πορεία, συμπεριλαμβάνει στα έργα του εικόνες ξαφνικής και ρεαλιστικής βίας, γι’ αυτό και έχει κατηγορηθεί από πολλούς για σαδισμό και εμμονή με τη σκληρότητα.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]η λειτουργία της βίας στις ταινίες του συζητά η Elsie Walker, συγγραφέας του βιβλίου Hearing the Cinema of Michael Haneke, στη νέα βίντεο-έκθεση του Jacob T. Swinney που είναι γνωστός για τις κινηματογραφικές του αναλύσεις. Αντλώντας παραδείγματα από έξι ταινίες του σκηνοθέτη και χρησιμοποιώντας ως επιχειρήματα την έλλειψη μουσικής και την κάμερα που παραμένει μετά το τέλος της βίας, η Walker, θέλει να αποδείξει πως το έργο του Χάνεκε είναι κάτι παραπάνω από αυτό που ίσως διακρίνουν οι περισσότεροι θεατές. Η συγγραφέας και μελετητής του διάσημου σκηνοθέτη ισχυρίζεται πως μέσα από τα στατικά και σιωπηλά πλάνα που απομονώνουν το αποτέλεσμα της βίας, ο θεατής είναι σε θέση να παρακολουθήσει το θύμα ή το θύτη και να τους συμ-παθήσει, όντας πλέον κοινωνός και παρηγορητής.
Παρακολουθείστε το βίντεο που μέσα από τη σιωπή του… αποκαλύπτει πολλά!
[su_vimeo url=”https://vimeo.com/168580489″ width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
Κείμενο: Μαρία Μιχαλάκη (Lavart)
