Rebecca Prichard
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Σταύρου
Yard Gal, της Rebecca Prichard, σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Σταύρου. Στο Vault, έως 30 Ιανουαρίου 2017.
Η Rebecca Prichard γεννημένη το 1971 στο Essex πρωτοεμφανίστηκε το 1994 στο Φεστιβάλ των Νέων Συγγραφέων του Royal Court και το 1998, με αφορμή το Yard Gal, βραβεύθηκε με το Critics’ Circle. Η εργογραφία της σύγχρονης Βρετανίδας δραματουργού εντάσσεται στο κίνημα «in-yer-face», το οποίο θεμελιώνεται την τελευταία δεκαετία του 20ου και εκπροσωπείται κυρίως από τους Sarah Kane, Mark Ravenhill και Anthony Neilson.
«Είναι είδος θεάτρου που έχει ως σκοπό να προκαλέσει και να επιτεθεί στο κοινό για να χτυπήσει συναγερμό στις συνειδήσεις του. Χρησιμοποιεί σοκαριστικό και ωμό τρόπο για να μιλήσει, καταστρέφοντας ταμπού και προκαταλήψεις δημιουργώντας στο κοινό μια αίσθηση ότι χάνει το σταθερό έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνει είναι να λέει την αλήθεια, πέρα από οτιδήποτε στημένο και ψεύτικο, ωθώντας σε στα άκρα, με σκοπό την αναθεώρηση των αξιών της κοινωνίας μας. Άλλα βασικά του στοιχεία είναι το άκομψο λεξιλόγιο, οι κυνικοί χαρακτήρες, η βία επί σκηνής και οι συνήθως ύποπτοι νεολαίοι».
Η αντιπροσωπευτικότερη συγγραφέας του είδους στην Ελλάδα είναι η αυτοβιογραφική Σάρα Κέην, η οποία όμως διαφέρει από την Πρίτσαρντ, ως προς τη γλώσσα αλλά και ως προς τις δομικές τεχνικές. Τα έργα της Πρίτσαρντ είναι περισσότερο κοινωνικά, λιγότερο ανθρωπολογικά, περισσότερο πολιτικά, λιγότερο ψυχολογικά. Αντλούν το περιεχόμενό τους από τη ζωή του περιθωρίου του σύγχρονου Λονδίνου: χρήση και διακίνηση ναρκωτικών, αλκοόλ, εφηβική πορνεία, εγκληματικότητα και παραβατικότητα, βιασμοί, νεανικές συμμορίες, εφηβική μητρότητα, ανεπαρκές εκπαιδευτικό αλλά και σωφρονιστικό σύστημα, διαλυμένες οικογένειες, ενδοοικογενειακή βία, πολιτική και αστυνομική βία κ.α. 
Το Yard Gal της τότε 26άχρονη Rebecca Prichard, πρωτοπαίχτηκε από το θιάσο Clean Break που απαρτιζόταν από αποφυλακισμένες, επανενταγμένες γυναίκες και αυτή η κοινωνιολογική διάσταση του εφαρμοσμένου δράματος είχε προκαλέσει ιδιαίτερη αίσθηση στο λονδρέζικο κοινό. Δύο δεκαεξάχρονα κορίτσια «πίνουν, παίρνουν ναρκωτικά, μπλέκονται σε καυγάδες και εκδίδονται για να εξασφαλίσουν τη δόση τους. Μία φίλη τους βρίσκει τραγικό θάνατο και από τότε όλα αλλάζουν». Έργο περιγραφικό, εικονοπλαστικό, δίχως ηθικολογίες αλλά με ψήγματα διδακτισμού πρωτοπαρουσιάζεται στην Ελλάδα στο Vault σε σκηνοθεσία και του Αλέξανδρου Σταύρου και σε μετάφραση της Στίλβης Ψιλοπούλου.
Η Ψιλοπούλου, ηθοποιός και απόφοιτος του Τμήματος Αγγλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ, μυημένη στο αγγλόφωνο θέατρο από τον Σάββα Πατσαλίδη, μεταγράφει δημιουργικά το Yard Gal στην Ελληνική, χωρίς βεβαίως να δύναται να αποδοθεί η Cockney λονδρέζικη προφορά και αργκό. Πρόκειται κυρίως για μια διασκευή της Λονδρέζικης Αφρο-καραϊβικής στα καθ’ ημάς, η οποία παραπέμπει στη σλαγκ των ντίλερς στα υποβαθμισμένα στέκια και βεβαίως σε καμία περίπτωση στη life style αργκό των βορείων προαστίων.
Η σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Σταύρου ρέει γοργά, ιδίως στο πρώτο μέρος της υπερδιέγερσης, της αχαλίνωτης κατανάλωσης ουσιών. Μετά τη φυλάκιση, οι ρυθμοί μεταβάλλονται, οι ηθοποιοί φωτίζουν στιγμές, τηρούν σχήματα που δίνουν έμφαση στα κάθετα σημεία του έργου. Ο σκηνοθέτης εξομαλύνει το δράμα με μία τάση ωραιοποίησης, η οποία όμως δεν σχετίζεται με την εξιδανίκευση της εφηβικής ζωής, αλλά με την αποτύπωση της τάσης της Πίτσαρντ να αντικρίζει το φαύλο κύκλο του γίγνεσθαι με αισιοδοξία. Αξιοσημείωτη είναι η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Στέφανου Αδάμη και η κινησιολογική ρύθμιση της Μαρίας Στεφανίδου.
Το όλο εγχείρημα στηρίζεται στις ερμηνείες των δύο ηθοποιών, Μαίρη Καρφάκη και Στίλβη Ψιλοπούλου, οι οποίες φαίνεται να έχουν δουλέψει σκληρά, χτίζοντας μία αμφίπλευρη και αλληλοσυμπληρούμενη σκηνική σχέση. Στέκονται στέρεα στο ντεμπούτο τους. Μια παράσταση λίγων παραγόντων που συστήνει έντιμα το Yard Gal στο ελληνικό κοινό.
Κείμενο: Κατερίνα Διακουμοπούλου (Lavart)
