Ο αυτό-περιορισμός των τελευταίων ημερών σίγουρα μας έφερε αντιμέτωπους με άπλετο χρόνο. Τι καλύτερο από κάποιες κωμωδίες για να μας φτιάξουν την διάθεση και να μας κάνουν να ξεχάσουμε το κλίμα που επικρατεί γύρω μας;
Αυτές είναι οι προτάσεις μας (με χρονολογική σειρά):
His girl Friday (1940) dir. Howard Hawks
Η Hildy, η πρώην σύζυγος του συντάκτη μια νεοϋορκέζικης εφημερίδας Walter Burns, επισκέπτεται το γραφείο του για να τον ενημερώσει ότι θα ξαναπαντρευτεί την επόμενη μέρα. Ο Walter δεν μπορεί να αφήσει αυτό να συμβεί και κατηγορεί τον νέο της αρραβωνιαστικό, Bruce Baldwin, για διάφορα μικροεγκλήματα για να τον κρατήσει προσωρινά στη φυλακή προσπαθώντας να κάνει τη Χιλντι να επιστρέψει στην παλιά δουλειά της ως υπάλληλό του. Οι ταινίες του Hawks σας μεταφέρουν μεταξύ των αφηγήσεων τους πάνω σε ένα ποτάμι με προσεγμένη τεχνική. Η ταινία αυτή είναι μια από τις πιο τέλειες πραγματοποιήσεις της αισθητικής του Hawks. Δεν είναι ένα σκονισμένο παλιό κλασικό έργο. Είναι ζωντανό και ηλεκτρικό, έτοιμο να δαγκώσει, ένα έργο τέχνης που έχει παραδόξως χάσει την φήμη και την δικαιολογημένη αναγνώρισή του.
Dr. Strangelove: Or ‘How I Learned To Stop Worrying And Love The Bomb’ (1964) dir. Stanley Kubrick
Ο Stanley Kubrick, συνεργαζόμενος στο σενάριο με τον Terry Southern και τον Peter George δημιούργησε μια εξαίσια μαύρη κωμωδία με ένα φαινομενικά θανάσιμο σοβαρό περιεχόμενο και θεματική. Δημιουργώντας μία ελαφριά ατμόσφαιρα σχετικά με την παγκόσμια εξαφάνιση δεν είναι καθόλου εύκολο, πρόκειται για σοβαρή δουλειά, και ο Kubrick το αντιμετωπίζει ως τέτοια, χωρίς όμως να θυσιάζει το στοιχείου του κωμικού στον βωμό της σοβαρότητας. Σίγουρα ο εξαιρετικός Peter Sellers σε τριπλή διανομή σχετίζεται με αυτή την επιτυχημένη πλοκή. 
Playtime (1967) dir. Jacques Tati
Αυτή είναι η σχολαστική ιδιοφυΐα του Jacques Tati, ο οποίος θα μπορούσε να βρει ομορφιά και έκπληξη συνδυάζοντας κάτι τόσο απλό όσο ο καθαρισμός των παραθύρων και μια απλή περιήγηση με λεωφορεία. Η εμπειρία του PlayTime ανέρχεται σε μια σειρά από στιγμές και gags που πραγματοποιούνται σε ένα χαλαρό runtime. Ορισμένα gag παραμένουν ανεπίλυτα, ο Tati δεν παραδίδει πάντα το punch line. Μερικές φορές, η προσμονή του αστείου είναι αρκετή. Το αφήνει στο ακροατήριό του για να βρει αυτές τις στιγμές μέσα στην ταινία και είναι απαραίτητη η ενεργός συμμετοχή. Κάτι διαφορετικό από την γνωστή κωμωδία. Αξίζει τον κόπο.
Monty Python and the Holy Grail (1975) dir. Terry Gilliam, Terry Jones.
Δεν θα μπορούσα να μην προσθέσω κάτι από τους λατρεμένους Monty Python. Η φιλμογραφία τους είναι διαμάντι. Ενδεικτικά εδώ το Holy Grail, η πιο γνωστή τους ταινία.
The Big Lebowski (1998) dir. Coen Brothers
A classic. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να προσθέσω.
24 hour party people (2002) dir. Michael Winterbottom
Ο Winterbottom αναμιγνύει τα πραγματικά γεγονότα με φανταστικά στοιχεία – και δεν ντρέπεται να το παραδεχτεί. Χαρίστε στον εαυτό σας αυτή την αστεία αφήγηση του σκηνοθέτη για τη μουσική σκηνή από όπου ξεκίνησαν όλα, την Μάντσεστερ, από τη δεκαετία του 1970 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο Tony Wilson (ένας καταπληκτικός Steve Coogan, στον ρόλο που τον ανέδειξε) είναι ένας φιλόδοξος αλλά απογοητευμένος τοπικός τηλεοπτικός δημοσιογράφος που αναζητά έναν τρόπο να ανελιχτεί. Αφού είδε μια συναυλία που άλλαξε τη ζωή του από ένα άγνωστο συγκρότημα που ονομάζεται Sex Pistols, πείθει το σταθμό του να μεταδώσει μία από τις συναυλίες τους και από αυτό το σημείο ξεκινά δυναμικά η πλοκή. Ταξιδεύοντας με το κύμα μιας μουσικής επανάστασης, ο Wilson και οι φίλοι του δημιουργούν τα θρυλικά Factory Records και το Hacienda Club και συγκροτήματα όπως οι Joy Division, οι New Order και οι Happy Mondays αναδύονται για να αλλάξουν τη βιομηχανία για πάντα. Ενώ μερικές από τις αυτο-αναφορικές σκηνές θα έχουν νόημα μόνο για όσους είναι εξοικειωμένοι με τη μουσική σκηνή της Μάντσεστερ, αυτή η trippy ταινία είναι μια μεγάλη, ουσιαστικά βρετανική κωμωδία που σε κάνει να γελάς με τη δυστυχία άλλων ανθρώπων.
A cock and a bull story (2005) dir. Michael Winterbottom
Περισσότερο ασεβής ματιά στον κόσμο της κινηματογραφικής παραγωγής παρά ένα δράμα εποχής, αυτή είναι μια ταινία μέσα σε μια ταινία με τον Steve Coogan και τον Rob Brydon να παίζουν υπερβολικά στρεβλωμένες εκδοχές του εαυτού τους, καθώς το ζευγάρι των ηθοποιών επιχειρεί να κατασκευάσει μια κινηματογραφική προσαρμογή ενός μυθιστορήματος που με τη σειρά τους αποτυχαίνουν παταγωδώς. Μια αγαπημένη, με πλήρη επίγνωση για τον εαυτό της ταινία-αφιέρωμα στην τρελή επιχείρηση παραγωγής ταινιών, στο μαρτύριο για εκείνους τους αρκετά τρελούς να το ακολουθήσουν επαγγελματικά και στην χαρά, τουλάχιστον στην περίπτωση αυτή, για όσους από εμάς σταθήκαμε τυχεροί να καθίσουμε και να την παρακολουθήσουμε.
Death at a Funeral (2005) dir. Frank Oz
Μια δυσλειτουργική βρετανική οικογένεια συγκεντρώνεται για την κηδεία του πατριάρχη της. Οι εντάσεις κορυφώνονται, αποκαλύπτονται οι παλιές συγκρούσεις και όταν καταφτάνει ο Peter Dinklage στην κηδεία, λαμβάνονται δραστικά μέτρα. Από ένα τυχαίο acid trip σε ανεπιτυχείς ρομαντικές στιγμές, τίποτα δεν φαίνεται να πηγαίνει σύμφωνα με το σχέδιο. Μια μοναδική μελέτη για την ανθρώπινη κατάσταση με σκοτεινούς στριμμένους και αστείου τρόπους. Το χιούμορ είναι ταυτόχρονα εκλεπτυσμένο, υπερβολικά ανόητο και πολύ σκοτεινό με πινελιές φάρσας και slapstick. Αυτή είναι μια ταινία που έχει επηρεαστεί σαφώς από τις μεγάλες μαύρες κωμωδίες που υπήρξαν πριν από αυτήν και ξέρει ακριβώς τι κάνει. Για την καθαρή απλότητα και λεπτότητά της, η πρωτότυπη αυτή ιστορία αξίζει τον χρόνο σας.
In bruges (2008) dir. Martin Mcdonagh
Μια έντονα αστεία μαύρη κωμωδία που έριξε το κοινό σε έναν κόσμο σεξ, βίας και πανέμορφων εικόνων. Πρόκειται για την ιστορία δυο πληρωμένων δολοφόνων που προσπαθούν να διαμείνουν incognito για λίγο καιρό στη βελγική πόλη μετά από μια δουλειά που πήγε στραβά – αλλά αυτή η περιγραφή πρόκειται μόνο για το ήμισυ της ιστορίας. Γεμάτη σκούρο χιούμορ και πνευματώδεις διαλόγους, η ταινία έχει κερδίσει μια cult θέση και βοήθησε την καριέρα του βρετανό-ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα που έγινε σκηνοθέτης Martin McDonagh. Εξαιρετική.
Mindhorn (2016) dir. Sean Foley
Ο κινηματογράφος είναι γεμάτος από βασανισμένους ντετέκτιβ και σκληρούς κακούς υπολοχαγούς, αλλά ποτέ δεν υπήρξε κάποιος σαν τον Bruce Mindhorn. Το πνευματικό τέκνο των συγγραφέων Julian Barratt και Simon Farnaby, αυτή η εξαιρετικά ανόητη γελοία βιογραφία των αστυνομικών ειδών ακολουθεί τον ξεπλυμένο βρετανικό τηλεοπτικό ηθοποιό Richard Thorncroft (που παίζεται από τον Barratt) που πασχίζει να ξαναζήσει την φήμη που του παρείχε ο πρωταγωνιστικός το ρόλος του Mindhorn σε μία αστυνομική σειρά. Ένα αληθινό έγκλημα συμβαίνει που βρίσκει τον Thorncroft να πρέπει να θυμηθεί τις μεθόδους του ντετέκτιβ. Πιθανόν να είναι η ιδέα που κάνει τους ανθρώπους να την δουν, αλλά είναι η εκπληκτικά συναισθηματική ιστορία στον πυρήνα της ταινίας που θα τους κάνει να την θυμούνται.
Υ.Γ: “Just keep going. No feeling is final” όπως έγραψε ο Rainer Maria Rilke. Ας θυμηθούμε αυτό σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς και ας είμαστε αισιόδοξοι.
Κείμενο: Ελένη Κουκουρίκου (Lavart)
