Η γιορτή των Αγγελλάκα – Παυλίδη στο We

Στα μέσα της δεκαετίας του 90 ένας από τους πλέον οραματιστές σκηνοθέτες, ένας μεγάλος μαέστρος της εικόνας, ο Μάικλ Μαν κατάφερε να ενώσει για πρώτη φορά τους -κατά πολλούς- κορυφαίους εν ζωή ηθοποιούς, τον Αλ Πατσίνο και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στην αριστουργηματική Ένταση (βρισκόντουσαν και οι δυο στο καστ του δεύτερου Νονού, χωρίς όμως να μοιραστούν κάποια σκηνή).Στα μέσα της δεκαετίας του 90 στην ελληνική ροκ σκηνή μεσουρανούσαν δυο συγκροτήματα, εκ Θεσσαλονίκης προερχόμενα, οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά. Τα γκρουπ αυτά, αφού άγγιξαν την κορυφή του Ολύμπου, έκαναν τον κύκλο τους και όπως όλα σ’ αυτή τη ζωή έφτασαν στο τέλος, οι δυο εμβληματικοί φρόντμεν τους δε (όπως λένε και στο χωριό μου) , Γιάννης Αγγελάκας και Παύλος Παυλίδης ακολούθησαν σόλο καριέρα και κατόρθωσαν, μέσα από ιδιαίτερες διαδρομές, να φτάσουν πάλι σε πολύ υψηλά ποιοτικά στάνταρντς.

Εν έτει 2017, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να ενωθούν τα δυο κορυφαία ονόματα της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής και όπως στην ταινία εκείνη του Μάικλ Μαν, το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό και κάποιος από τους δυο ξεχώρισε λίγο παραπάνω από τον άλλο. Γιατί ενώ ο Αλ Πατσίνο είναι ο αγαπημένος μου, στην Ένταση ο Ντε Νίρο ήταν καλύτερος και οφείλω να του το αναγνωρίσω. Έτσι κι εδώ, ο αγαπημένος μου από τους δυο υστερούσε λίγο στα σημεία. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. (Ναι, αυτό ήταν εισαγωγή μέχρι τώρα, λίγο μεγάλη, το ξέρω, αλλά ωραία δεν μπορείς να πεις).

Αρχικά, λίγο μετά τις 10, βγήκε στη σκηνή ο Παυλίδης, ο οποίος ήταν, όπως πάντα, τίμιος και με μια πιο σπινταριστή διάθεση απ’ ότι συνήθως. Έπαιξε γρήγορα, μπιτάτα και ανέβασε όπως έπρεπε τον κόσμο που γέμισε το WE (αν και για σολντ άουτ,θεωρώ πως χωρούσε λίγο ακόμα κόσμο). Ξεχώρισα τη Μαίρη και το Αντικαταπληκτικά. Στα μέσα περίπου της εμφάνισής του, ανέβηκε και ο Αγγελάκας στη σκηνή, είπαν μαζί κάποια κομμάτια για να ακολουθήσει το τελευταίο μέρος της παρουσίας του Παύλου με μια σειρά από τραγουδάρες: Τώρα αρχίζω και θυμάμαι, Ατλαντίς, Ρόδες και φυσικά τον Βασιλιά της Σκόνης (θα ταν μεγάλη έκπληξη αυτό, αλλά το ξέραμε ήδη όλοι από την εμφάνιση στην Αθήνα πως το λέει σε κάποια φάση). Μοναδικός πραγματικά.Στη συνέχεια, στη σκηνή βγήκε ο Αγγελάκας, που όμως από την αρχή έδειξε σαν κάτι να τον ενοχλεί. Στο ξεκίνημα του δεύτερου τραγουδιού του σταμάτησε τον ντράμερ, γιατί είχε μπει λάθος(!), ενώ συνεχώς κοιτούσε πλάγια, πιθανώς ενοχλούμενος από κάποιον εξαερισμό, ή κάποια φώτα, δεν κατάλαβα ακριβώς, για να είμαι ειλικρινής. Κατά τη γνώμη μου, για να τα λέμε όλα, το τελευταίο του σχήμα δεν του πάει τόσο και το ξέρει και ο ίδιος. Η απουσία του Ντίνου Σαδίκη (το μπαγλαμαδάκι από τους Επισκέπτες) είναι αισθητή και οι διασκευές που έχει κάνει σε όλα του τα τραγούδια είναι το λιγότερο αμφιλεγόμενες. Σίγουρα συνεχίζει τους πειραματισμούς, που τόσο του αρέσουν, ξεκάθαρα κάποια από τα κομμάτια έχουν ενδιαφέρον με αυτό το μπλέξιμο μουσικών ειδών που επιχειρεί, συνδυάζοντας μπάλκαν στοιχεία με ηλεκτρονικά, ακόμα και νταμπ, αλλά πολλές φορές το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό. Σε κάθε περίπτωση, εξακολουθεί να είναι ο αγαπημένος μου Έλληνας καλλιτέχνης έβερ και θα συνεχίζω να στηρίζω σ’ όποιο γήπεδο κι αν παίζει.Παρά τις όποιες δυσκολίες και ενστάσεις λοιπόν και ο Γιάννης τα έδωσε όλα και είπε πάνω κάτω τα πάντα, με το κοινό ακάθεκτο να δίνει τόνο και όλη του την ενέργεια. Για να φτάσουμε στο τρίτο μέρος του live, το πλέον μαγικό, όταν και οι δυο ανέβηκαν στη σκηνή μαζί με τις μπάντες τους για τα τελευταία τραγούδια. Δρόμος, Αυτό, Ταξιδιάρα ψυχή, Γιορτή, μαζί από το ίδιο μικρόφωνο. Γιατί αυτό άλλωστε ήταν όλη η βραδιά, μια γιορτή που όπως κάθε γιορτή που σέβεται τον εαυτό της μακάρι να επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Εμείς θα είμαστε εκεί με δώρο και την τελευταία στάλα του ιδρώτα και την στερνή ουγγιά των φωνητικών χορδών. Εις το επανιδείν!