Το 1994 ο Alessandro Baricco έγραψε ένα ιδιοφυές κείμενο για την υπαρξιακή αγωνία που κατοικεί μέσα στον καθένα μας. Δημιουργώντας έναν πολυδιάστατο ήρωα, τον Ντάννυ Μπούντμαν Τι Ντι Λέμον Χίλιαεννιακόσια, τον σπουδαιότερο πιανίστα που έπαιξε ποτέ στον Ωκεανό, εξερεύνησε όλες τις πτυχές μιας πορείας προς την ενηλικίωση, χαρίζοντας μας μια μαγική ιστορία. Ένα μωρό εγκαταλείπεται πάνω στο πιάνο με την ουρά στην αίθουσα χορού της πρώτης θέσης του Virginian. Βρισκόμαστε στα 1900 και με το καράβι αυτό ταξιδεύουν μετανάστες από την Αγγλία για την Αμερική. Παιδιά που γεννιούνται κατά την διάρκεια των πολυήμερων αυτών ταξιδιών, δεν έχουν χώρο στα νέα όνειρα της οικογένειας κι έτσι «ξεχνιούνται» σε διάφορα σημεία του πλοίου. Χωρίς ταυτότητα, χωρίς οικογένεια, χωρίς ελπίδα. Το μωρό που βρέθηκε στην πρώτη θέση εκείνη την ημέρα στο ατμόπλοιο, διεκδίκησε τη ζωή του συνδέοντας τον εαυτό του με το πιάνο μήτρα που το κυοφόρησε. Η μουσική έγινε ο ήχος της καρδιάς του και ανακάλυψε την ταυτότητα του μέσα από τις συνθέσεις που γεννιόνταν στο κεφάλι του. Ένας αυτοδίδακτος βιρτουόζος πιανίστας που η φήμη του έφτασε σε Ευρώπη και Αμερική. Ένας άνθρωπος που δεν κατέβηκε ποτέ από το καράβι στο οποίο γεννήθηκε. Εκεί, μέσα στα ατελείωτα ταξίδια της ζωής του, εμφανίστηκε ένας φίλος, αρκετός να αναδείξει τα κρυμμένα ερωτήματα και τις αγωνίες του 1900. Όταν αρχίζει ο διάλογος, καταλαβαίνει κανείς τι ξέρει, τι θέλει, τι μπορεί. Στην μοναξιά μπερδεύονται τα δεδομένα και η εικόνα του εαυτού θολώνει. Το κείμενο που έγραψε σε μορφή θεατρικού ποιητικού μονολόγου ο Baricco, περιγράφει μια εποχή, τη σχέση δύο φίλων, την εσωτερική διαδρομή του ήρωα. Διασκευάζοντας το σε ντουέτο για δύο άντρες ηθοποιούς, σκοπός μου ήταν να αναδείξω τις δυναμικές της σχέσης, το χιούμορ και την αγωνία της ύπαρξης και κυρίως να δημιουργήσω ένα γόνιμο θεατρικό περιβάλλον. Να ακουστούν οι φωνές και να διαφανούν καθαρότερα οι ήρωες. Οι φράσεις που επιλέχθηκαν για τον κάθε έναν σκιαγράφησαν τους χαρακτήρες προκειμένου να γίνουν γλαφυροί και τρισδιάστατοι. Η ποιητική ατμόσφαιρα του έργου, τα κωμικά στοιχεία της ιστορίας και η υπαρξιακή αγωνία των ηρώων με οδήγησαν σε μια σκηνοθετική φόρμα ανάμεσα στην ποίηση και το εδώ και τώρα, ανάμεσα στη μουσική και την πρόζα, ανάμεσα στο εγώ και το εμείς. Το Novecento του Baricco είναι ένα μνημειώδες κείμενο με έντονο το συναίσθημα του πεπρωμένου. Με απελπισία και χιούμορ ο συγγραφέας μας θυμίζει πως η ζωή είναι πεπερασμένη, πως είμαστε επιβάτες σε ένα πλοίο με συγκεκριμένο περιορισμό και πως οφείλουμε να απολαύσουμε το ταξίδι αυτό όσο μπορούμε εκτιμώντας τα μαγικά δώρα του εαυτού μας.
«Έγραψα αυτό το κείμενο για έναν ηθοποιό και έναν σκηνοθέτη. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αρκετό, για να πω ότι έγραψα ένα θεατρικό κείμενο: Έχω τις αμφιβολίες μου. Τώρα που το βλέπω σε μορφή βιβλίου, μου φαίνεται μάλλον σαν ένα κείμενο που ακροβατεί ανάμεσα σε μια αληθινή σκηνοθεσία και σε ένα αφήγημα που πρέπει να διαβαστεί φωναχτά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει χαρακτηρισμός για τέτοιου είδους κείμενα. Αλλά λίγο με ενδιαφέρει. Εμένα μου φαίνεται μια όμορφη ιστορία, που άξιζε τον κόπο να την διηγηθώ. Και μου αρέσει να σκέφτομαι πως κάποιος θα την διαβάσει.»
Alessandro Baricco για τον θεατρικό μονόλογο «Novecento»
Κείμενο: Γεωργία Τσαγκαράκη
https://www.lavart.gr/llemon-h-apistefti-istoria-tou-pianista-ligo-prin-i-ligo-meta-tin-ekriksi-mpagkeion/
