Η δική τους Βαβέλ – Live

«Μέρα νύχτα χτυπάμε μια κάρτα στη γη του Κάφκα».

[dropcap size=big]Ό[/dropcap]ταν τρεις άνθρωποι επιλέγουν να μιλήσουν στον κόσμο με αναφορές στον Κάφκα και τον Πύργο του, συμβαίνει σίγουρα κάτι άξιο λόγου. Συμβαίνει σίγουρα κάτι που αν δεν ήρθε με σκοπό να μείνει, τότε ήρθε για να εκφραστεί. Και χρόνο με το χρόνο φαίνεται να εκφράζεται με όλο και πιο ουσιώδη λόγια. Όχι από αυτά της… Βαβέλ, αλλά από αυτά της δικής τους Βαβέλ (παρεμπιπτόντως όπως φαίνεται είναι ήδη το αγαπημένο μου κομμάτι από το νέο δίσκο) μιας και «τι τις θες ρε κόσμε τόσες άδειες γλώσσες… δε θα τις ξορκίσεις έτσι τις σιωπές σου».

Ο νέος δίσκος μπορεί να χαρακτηριστεί – αν θέλει σώνει και καλά κάποιος να προσθέσει προσδιορισμούς – ΚΑΙ πολιτικός, και μάλιστα σκληρά πολιτικός. Όχι με την στενή έννοια του όρου μα με την σκληρότητα της αλήθειας που φέρουν οι στίχοι του Γ. Ευαγγελάτου στη Βαβέλ, αλλά και σε άλλα κομμάτια όπως η Αντιγόνη. Όπου στο συγκεκριμένο ο Θέμης Καραμουρατίδης συνθετικά και «ενορχηστρωτικά» μεταφέρει το κλίμα σε κάτι που μυρίζει με την χατζιδακική αίγλη – και τιμή του – ελληνική ταινία των 60s και άξαφνα καλλιεργείται μία εικόνα στο μυαλό των ακροατών της Νατάσας Μποφίλιου ως άλλης Αντιγόνης… (έτσι το βίωσα εγώ τουλάχιστον)

Η εποχή αυτή κομπάρσους δε σηκώνει…
…Ήρθε η στιγμή να βγω να παίξω Αντιγόνη.

[dropcap size=big]Σ[/dropcap]το live η Νατάσα Μποφίλιου με τον Θέμη Καραμουρατίδη στο πιάνο και τις ενορχηστρώσεις, τον Άρη Ζέρβα στο τσέλο (που είναι και βοηθός ενορχηστρωτή), τον Γιάννη Δημητριάδη στα πλήκτρα και το ακορντεόν, τον Γιώργο Μπουλντή στο ηλεκτρικό μπάσο και το κοντραμπάσο, τον Μανώλη Γιαννίκιο στα τύμπανα, τον Περικλή Αλιώπη στην τρομπέτα, τον Γιώργο Κάστανο στο κλαρινέτο και το σαξόφωνο και τον Νίκο Μέρμηγκα στο λαούτο, τη λάφτα, το μπουζούκι και το μαντολίνο, χάρισαν στο κοινό νέα τους τραγούδια από τη Βαβέλ όπως Τα δικά μου τραγούδια, Ο άνθρωπος του κόσμου, Hotel Vienna, Αντιγόνη, Βαβέλ, Δάκρυ, Ανταλλάγματα, Τα μεθύσια, Τα επόμενα φιλιά, Οι επιζώντες, αλλά και παλαιότερα δικά τους όπως Παρέα, Οι μέρες του φωτός, Τσιγάρα βαριά, Κοίτα εγώ, Πάμε ξανά, Το μέτρημα, Σ’ έχω βρει και σε χάνω, Δεμένη, Ραντεβού, Μεγάλες αγάπες, Μέχρι το τέλος, Εγώ μεγάλωνα για σένα, Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει, Εν λευκώ, Το όνομά μου καθώς και τραγούδια μεγάλων «προγόνων» τους: Ξύπνα αγάπη μου (Κώστας Γιαννίδης), Δρόμοι παλιοί (Αναγνωστάκης, Θεοδωράκης), Έρημοι δρόμοι (Ζαμπέτας, Παπαδόπουλος), Αργοσβήνεις μόνη (Τσιτσάνης).

Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Θέμης Καραμουρατίδης, Νατάσα Μποφίλιου. Η ευαίσθητη και «υπερβολικά» ταλαντούχα τριάδα που εμφανίστηκε δειλά δειλά πριν περίπου δέκα χρόνια, μαζί σίγουρα και με ορισμένες άλλες περιπτώσεις καλλιτεχνών, έφεραν με τον πιο υγιή τρόπο τα πάνω κάτω στην ελληνική μουσική σκηνή. Δύο υπέροχα τραγούδια του (Το δίκιο μου, Θα φύγω) ερμήνευσε και ο Θέμης Καραμουρατίδης.[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ία Νατάσα Μποφίλιου που στο κοινό που την αγαπάει, δεν ξεχνά να λέει συνεχώς πως η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει, μα και το κοινό δεν ξεχνά να αναγνωρίζει τις εκτενείς φωνητικές της δυνατότητες. Ένας νέος μεγάλος Έλληνας συνθέτης με ονοματεπώνυμο Θέμης Καραμουρατίδης που δε σταματά ποτέ να εκπλήσσει (και το κάνει και φέτος από την αρχή κιόλας του δίσκου με το Τα δικά μου τραγούδια). Ένας στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος που, ενώ πολλοί ίσως και να υπέθεταν ότι το «ταβάνι» του είναι το Εν λευκώ, φέτος με τη Βαβέλ, κατ’ εμέ πάντα, ξεπέρασε τον εαυτό του.

Χαίρονται πολλοί άνθρωποι που υπάρχουν, δημιουργούν και μιλάνε εκ μέρους της καρδιάς τους η Νατάσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος.

Άλλη μια χρονιά που βρήκα ανθρώπους να με εμπνεύσουν και τους κράτησα, και μου το επέτρεψαν…

Καλό ταξίδι Βαβέλ!