[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=PcF3wPdbjkY” width=”400″ height=”60″ responsive=”no” autoplay=”yes”]
Η Διάθλασις Των Παίδων
Μέρος 9ο: Ο λεκές στην κόρη
Θα προσπαθήσω εν πρώτοις να το κάνω περίπλοκο. Τόσο, που μετά από ένα σημείο να είναι πιο δυσνόητο και από την κβαντοφυσική. Να παρεισφρέουν μέσα στις φράσεις, λέξεις και εκφράσεις τόσο απροσδόκητες, που να μην ξέρω που να τις οδηγήσω. Τα υλικά να είναι τόσο ετερόκλητα που αν ήταν να μαγειρέψω – κύριος οίδεν, τι φαγητό θα έβγαινε. Σπανάκι με ροδοπέταλα αγγουριού μαριναρισμένα σε σως αμπελώνα διαίτης. Θα δεξιωθώ σ’ ένα τεράστιο τραπέζι, σ’ ένα από εκείνα που βλέπω στον ύπνο μου – μέσα σε σαλόνια άγνωστων επαύλεων, λοιπόν θα δεξιωθώ όλους τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει ή που θα ήθελα να γνωρίσω. Το μενού, πέραν του προαναφερθέντος πιάτου, θα περιλαμβάνει ό, τι πιο εξωτικό και δυσερμήνευτο. Και όλα θα είναι ιστορίες, δεν θα είναι φαγητά. Οι τίτλοι των ιστοριών θα συνοδεύονται και από μία φωτογραφία – την φωτογραφία του πιάτου. Αμέτρητοι σερβιτόροι θα πηγαινοέρχονται στην αίθουσα του παλατιού, πάνω σε πατίνια, και θα χορεύουν στον ρυθμό της μουσικής που θα συνοδεύει επίσης κάθε φαγητό. Επειδή εγώ θα είμαι ο μάγειρας, θα τους ρωτάω όλους κάθε λίγο και λιγάκι «σας αρέσει;», «σας άρεσε;», ενώ ταυτόχρονα θα σκέφτομαι: «Θεέ μου, μακάρι να τους αρέσει, ή να τους άρεσε». Θα λέω σε όλους την ιστορία για το πώς και πού βρήκα κάποια από τα υλικά των φαγητών. Θα τους μιλάω και θα είμαι ευχάριστος. 
Και όλοι μας μέσα σε αυτό το ρωμαϊκό όργιο γεύσεων από ιστορίες, θα είμαστε με κόκκινα μάγουλα, και θα πίνουμε λέξεις. Στην υγεία μας! Θα λέμε και θα καταπίνουμε τη λέξη που θα μας προσφέρει ο απέναντί μας. «Τρομέρο!». Και γκλουπ! Μια γουλιά «τρομερό» και τα αίματα θα ανάβουν. Μία γουλιά «προσφορά» πεπαλαιωμένη. Ξέρετε ότι η «προσφορά» ήταν κλεισμένη στο κελάρι, 85 χρόνια; Είναι το καλύτερο και ευγενέστερο κρασί του παλατιού, θα λέω σε όλους. Πιείτε «προσφορά», προσφορά του παλατιού. Θα είναι όλοι τους εκεί. Ποιοι όλοι; Έχει καμιά σημασία; Το είπα ότι εν πρώτοις θα το κάνω περίπλοκο. Μην κοιτάτε έτσι. Ναι, με μία πρόχειρη λογοτεχνική ανάλυση, υπό το πρίσμα της ψυχιατρικής, πρόκειται για τον Μυστικό Δείπνο (μάλλον με κεφαλαία γράφεται – θα το κοιτάξω μετά). Τώρα αν ο οικοδεσπότης έχει το σύνδρομο του Ιησού, είναι άλλο θέμα. Και ποιος δεν το έχει, από την άλλη; Ποιος πιστεύει ότι δεν έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι του; Ε, λοιπόν απ’ το δικό μου χέρι περνάει το αλάτι. Θα τρώμε ιστορίες και θα πίνουμε λέξεις. Η Ελένη γεννήθηκε στην Βροντού Πιερίας, και έκανε δύο παιδιά. Λυπήθηκε περισσότερο παρά χάρηκε, αλλά χαίρεται που λυπάται. Ο Γιάννης έμεινε ορφανός από πατέρα στα 6 του χρόνια. Όταν η αδερφή του επέμενε ότι ο μπαμπάς πήγε ταξίδι, ο Γιάννης γύριζε και της έλεγε, ο μπαμπάς πέθανε. Η Δέσποινα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά μεγάλωσε στην Κατερίνη και στα Σέρβια Κοζάνης. Έχει δύο παιδιά. Χαίρεται και λυπάται ταυτόχρονα. Μελετητές της ανθρώπινης συμπεριφοράς χρησιμοποιούν την Δέσποινα ως παράδειγμα υψηλής συναισθηματικής νοημοσύνης. Η Ευτυχία έφτασε στην συμπρωτεύουσα με καράβι, τραγουδώντας. Γι’ αυτό όταν περπατάει στην Αριστοτέλους φροντίζει πάντα να το κάνει με πλάτη στο κοινό. Η Μαργαρίτα όταν πήγε στην Βουλγαρία δεν ήξερε ούτε λέξη. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα μιλούσε άπταιστα ελληνικά, αλλά μόνο στα βουλγάρικα μπορούσε να νανουρίσει ένα παιδί. Το πρωί της ενάτης Ιανουαρίου του 2017 ο Μικρός Άγριος Δημήτριος (Τρημήδης για όσους δεν τον λογαριάζουν), άκουσε στον ύπνο του ένα βουλγάρικο νανούρισμα. Σηκώθηκε και αντί να πάει στο σχολείο κατέβηκε στην πλατεία Αριστοτέλους – όπου συνάντησε την Ευτυχία να κατεβαίνει προς τα πάνω – κι εκεί αντίκρυσε το πιο παράδοξο θέαμα. Όλοι του οι συνομήλικοι στέκονταν με την πλάτη στην πόλη και σιγοτραγουδούσαν το νανούρισμα. Φορούσαν όλα τα παιδιά χειμωνιάτικα φουσκωτά μπουφάν, και σκουφιά με αυτάκια και κοίταζαν επίμονα προς τη θάλασσα. Ο Άγριος Δημήτριος ανακατεύτηκε μες στο πλήθος των παιδιών και άρχισε με την παιδική – αλλά υπερβολικά στεντόρια για την ηλικία του – φωνή, να τραγουδάει.
Και είδε ο Δημήτριος θάμα μεγάλο εμπρός του
ΑΤΙΑ να προσθαλασσώνεται μες στου Θερμαϊκού τον κόλπο
Τα παιδιά πιάστηκαν απ’ τα χέρια ενώ το χιόνι έπεφτε τόσο πυκνό, που οι ελάχιστοι περαστικοί μην βλέποντας με τα μάτια των παιδιών, απόρησαν τι είναι αυτό που οι Παίδες αντικρίζουν κι οι κόρες των ματιών τους αστείρευτα δακρύζουν. Και τότε φως. Και σκοτάδι. Κάποιοι είπαν ότι κόπηκε το ρεύμα, άλλοι ότι φταίει ο κρατικός μηχανισμός. Όταν το φως μάς επισκέφτηκε ξανά, καταλάβαμε. Η πλατεία Αριστοτέλους ήταν γεμάτη παιδικά φουσκωτά μπουφάν και σκουφιά με αυτάκια. Τα παιδιά εκείνη την ημέρα εξαφανίστηκαν. Τα κατάπιε το φως. Έκτοτε καμωνόμαστε ότι κανένα νανούρισμα δεν είναι ικανό να μας νυστάξει τόσο, που για λίγο να ξεχάσουμε αυτό που συμβαίνει, και να φανταστούμε αυτό το οποίο θα μπορούσε να συμβεί.
Και τότε θα με κοιτάτε. Κι εγώ θα λέω «σας άρεσε;» και θα μου λέτε «όχι», «ναι», «ίσως ήθελε λίγο από αυτό ή από εκείνο». Και τότε, εγώ: «Τα παιδιά μεταφέρθηκαν στον ΑΠΑΞ, στον πλανήτη του Τρημήδη. Κανένα κουδούνι δεν θα χτυπήσει ξανά». Οι σερβιτόροι θα μαζεύουν το κυρίως πιάτο και θα ετοιμάζουν τα σερβίτσια για το επιδόρπιο. Εμείς θα το πούμε Επίλογο.
Διαβάστε το 8ο αλλά και τα υπόλοιπα μέρη της νουβέλας εδώ.
Κείμενο: Θωμάς Βελισσάρης (Lavart)
Φωτογραφία: Egon Schiele: Kinder
