[dropcap size=big]Ό[/dropcap]ταν ακούω ότι μια ταινία είναι φεστιβαλική, κρατάω πάντα μικρό καλάθι κι αυτό γιατί μπορεί οι καλύτερες δημιουργίες μιας χρονιάς να πρωτοπροβάλλονται στα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ (Κάννες, Βενετία, Βερολίνο, Σαντάνς, Τορόντο), είναι πολλά όμως και τα φιλμ εκείνα που δεν βλέπονται με τίποτα, αφού στο βωμό της καλλιτεχνικής ποιότητας οι δημιουργοί δεν διστάζουν να θυσιάσουν τα μάτια και του πιο κουλτουριάρη σινεφίλ. Μέσα λοιπόν στην πληθώρα κινηματογραφικών φεστιβάλ είναι ένα που ξεχωρίζω – όταν βλέπω, δηλαδή, πως μια ταινία διαγωνίστηκε εκεί, ξέρω ότι θα είναι τουλάχιστον καλή, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις αγγίζει τα όρια του αριστουργήματος. Για να είμαστε τυπικά σωστοί βέβαια δεν πρόκειται για ξεχωριστό φεστιβάλ, αλλά για το τμήμα ‘Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ των Καννών. Από εκεί ξεκίνησε την πορεία του ο Κυνόδοντας του Γιώργου Λάνθιμου κερδίζοντας το πρώτο βραβείο, εκεί βραβεύτηκε πέρυσι το εξαιρετικό Rams που κέρδισε στη συνέχεια το πρώτο βραβείο και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, εκεί φέτος εμφανίστηκαν για πρώτη φορά το Hell or high water για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ https://www.lavart.gr/pash-thysia-odeuei-pros-ta-oscar/, το Captain Fantastic με τον εξαιρετικό Βίγκο Μόντερσεν που είναι υποψήφιος για Όσκαρ φέτος γι’ αυτήν του την ερμηνεία, η Κόκκινη Χελώνα που διεκδικεί το χρυσό αγαλματίδιο για το καλύτερο κινούμενο σχέδιο και πολλές ακόμα αξιόλογες δημιουργίες. Για μία απ’ αυτές θα μιλήσουμε εδώ, το αιγυπτιακό Clash (Η Κλούβα), με το οποίο άνοιξε φέτος το συγκεκριμένο τμήμα.
[dropcap size=big]Π[/dropcap]ρόκειται για την δεύτερη ταινία του Μοχάμετ Ντιάμπ, η οποία διαδραματίζεται αποκλειστικά μέσα σε μια αστυνομική κλούβα. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε μ’ ένα κινηματογραφικό θεατρικό, γεμάτο ενδιαφέροντες χαρακτήρες που αρκετές φορές βέβαια φλερτάρουν έντονα με στερεοτυπικές ταμπέλες.
[dropcap size=big]Β[/dropcap]ρισκόμαστε το καλοκαίρι του 2013 στο μπαρουτοκαπνισμένο Κάιρο, μετά το πέρας της Αραβικής Άνοιξης, της ανατροπής του καθεστώτος και της εκλογής του Προέδρου Μόρσι, όπου οι αιματηρές διαδηλώσεις ανάμεσα στους φιλοστρατιωτικούς υποστηρικτές του νεοεκλεγέντος προέδρου και στους θρησκόληπτους φανατικούς αντικυβερνητικούς είναι καθημερινό φαινόμενο. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας διαδήλωσης κρατούνται σε μια κλούβα από λάθος άτομα και των δύο παρατάξεων, αφού οι αστυνομικοί, μη μπορώντας να τους ξεχωρίσουν, αποφασίζουν να τους στοιβάξουν όλους μαζί. Μαζί τους κι ένας Αμερικανός δημοσιογράφος αιγυπτιακής καταγωγής που προσπαθεί να καταγράψει τα γεγονότα μαζί με τον ντόπιο καμεραμάν του.
[dropcap size=big]Γ[/dropcap]υναικόπαιδα, ηλικιωμένοι, άτομα διαφορετικών θρησκευτικών και πολιτικών πεποιθήσεων αλλά και κοινωνικών καταβολών, όλοι μαζί προσπαθούν να λύσουν τις διαφορές τους για να καταλάβουν ότι αυτό που τελικά έχει σημασία είναι η ίδια η ύπαρξη. Η γεμάτη ένταση σκηνοθεσία του Ντιάμπ καταφέρνει ν’ αποτυπώσει την αφόρητη ζέστη σ’ ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον, ενώ η αγωνία για την κατάληξη των διαδηλωτών μεταφέρεται αβίαστα στον θεατή. Αυτό που εντάσσει την ταινία στη σφαίρα του μεγάλου κινηματογράφου είναι οι σχηματικοί χαρακτήρες που αγγίζουν τα όρια του στερεότυπου, καθώς ο Ντιάμπ επιθυμεί να συμπεριλάβει στον σκηνοθετικό του καμβά ένα μεγάλο μέρος της αιγυπτιακής κοινωνίας.
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ην σας ανησυχεί αν δεν γνωρίζετε τα γεγονότα, καθώς στην αρχή της ταινίας γίνεται μια αναφορά που σας τοποθετεί εύστοχα στην εποχή. Άλλωστε αυτό που μετράει περισσότερο είναι το τι γίνεται μέσα στην κλούβα, τι συμβαίνει δηλαδή στον μικρόκοσμο του καθενός και πως αυτό τελικά επηρεάζει τη ζωή των υπολοίπων, πέρα από πολιτικές πεποιθήσεις και θρησκευτικά προστάγματα, πέρα από ταμπέλες και στερεότυπα.
Κείμενο: Ορέστης Μανασής (Lavart)
