Η Αγγέλα του σήμερα…

Το γνωστό θεατρικό έργο του Γιώργου Σεβαστίκογλου στο Κ.Θ.Β.Ε.

[dropcap size=big]Π[/dropcap]ίσω από τον μανδύα του θεάτρου ανέκαθεν κρυβόταν κάτι πραγματικό, κάτι που ελάχιστη απόσταση έχει από τα μάτια μας καθώς περπατούμε, καθώς πλαγιάζουμε και καθώς ξυπνούμε. Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι το χθεσινό απόγευμα, η σε άλλες περιπτώσεις «υπόγεια» και έμμεση πραγματικότητα του θεάτρου, παραλληλίστηκε με το γήινο πάτωμα, με το μωσαϊκό που η γυναίκα της διπλανής πόρτας σκουπίζει και γυαλίζει. Σε αυτήν την περίπτωση, η διπλανή γυναίκα δεν είναι μα οποιαδήποτε γυναίκα -αλλά ταυτόχρονα είναι-. Όνομα: Αγγέλα. Μα ούτε η διπλανή πόρτα είναι μια οποιαδήποτε πόρτα. Πρόκειται για τη θύρα ενός μεγαλοαστικού σπιτιού, του οποίου τα μωσαϊκά καλείται η ηρωίδα να καθαρίσει. Έτσι, η Αγγέλα (Κατερίνα Αλέξη) καταφθάνει από την επαρχία στην πρωτεύουσα και πιάνει δουλειά. Αρμοδιότητά της όχι μόνο η μπουγάδα και το φαράσι, αλλά και το πέρας μιας δύσκολης κοινωνικής αποστολής. Η νεαρή «δούλα» μαζεύει με τη σκούπα της τα απορρίμματα μίας μεταπολεμικής Ελλάδας που διατηρεί στις φλέβες της το μαύρο αίμα του εμφυλίου, φορώντας το προσωπείο μιας καχεκτικής και φιλάσθενης δημοκρατίας. Τα μαύρα αιμοσφαίρια κυλούν ανάμεσα σε κάθε ανθρώπινη σχέση, καραδοκούν πίσω από δυστυχή βιώματα των «συναδέλφων» της Αγγέλας, πίσω από το φαλλοκρατικό «νταβατζηλίκι» του Στράτου (Νικόλας Μαραγκόπουλος), πίσω από τους φόνους και πίσω, τέλος, από όσα κοινωνικά εμπόδια έθεσαν φραγμούς στο ερωτικό όνειρο της Αγγέλας: Την ένωση με τον Λάμπρο (Μιχάλης Συριόπουλος), τον ναύτη που ενσαρκώνει την έννοια της ανθρώπινης τιμής.[dropcap size=big]Θ[/dropcap]α ήταν όμως δύσκολο, θαρρώ, να ειπωθούν όλα τα παραπάνω δίχως την αρωγή μιας θεατρικής ερμηνείας που ήταν και «μητέρα» του αισθήματος συγκίνησης που μας προξένησε η χθεσινή παράσταση. Πράγματι, με την επιβλητική φωνή της Μαρίας Χατζηιωαννίδου (ως Γεωργία) και τη λιτοδίαιτη και κλιμακωτή απόδοση της Κατερίνας Αλέξη (ως Αγγέλα) να ξεχωρίζουν, οι περπατητές του σανιδιού δώσανε υπόσταση και σώμα (συμμετρικό) στο γνωστό έργο του Γιώργου Σεβαστίκογλου. Είναι, επίσης, αξιοσημείωτη η συμμετοχή σπουδαστών του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος στην παράσταση, οι οποίοι «αντί να παρακολουθούν μαθήματα, έκαναν πρόβες» (Γιατί όχι;), όπως ειπώθηκε στη συνέντευξη τύπου της 20^ής Ιανουαρίου. Πέρα από το κομμάτι της ερμηνείας, η τελευταία δε θα μπορούσε να σταθεί μόνη δίχως αυτό που την πλαισιώνει. Χώρος. Η ταράτσα που συναναστρέφονταν οι δούλες, η ταβέρνα και τα ενδύματα των ηθοποιών μας μετέφεραν αυτόματα στην εποχή της τότε Ελλάδας. Η μήπως όχι μόνο της τότε Ελλάδας; Η Αγγέλα πάντως μας βοηθάει να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, με τα τελευταία της λόγια:

«Θα ζήσει. Θα ζήσει. Θα ζήσει…»

Ποιος θα ζήσει άραγε; Ο Λάμπρος, ο αγαπητικός της; Η αξιοπρέπειά της ηρωίδας; Η Ελλάδα του εμφυλίου και της κοινωνικής διαίρεσης; Ή μήπως η σημερινή;

Η απάντηση επαφίεται στην κρίση του τωρινού θεατή, κατοίκου όχι της μεταπολεμικής, αλλά της Ελλάδας του 2016…

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Σκηνικά-Κοστούμια: Κέλλυ Βρεττού
Μουσική σύνθεση: Μπάμπης Παπαδόπουλος
Σχεδιασμός φωτισμού: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Θάνος Φερετζέλης
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Χρύσα Σερδάρη
Παίζουν: Κατερίνα Αλέξη (Αγγέλα), Έφη Δρόσου (Κυρία Παπά), Χρύσανθος Καγιάς (Αστυνομικός), Σοφία Καλεμκερίδου (Άννα), Νίκος Κολοβός (Γιατρός), Πέλλα Μακροδημήτρη (Φανή), Νικόλας Μαραγκόπουλος (Στράτος), Γιολάντα Μπαλαούρα (Η κυρία της Φανής), Σταυριάννα Παπαδάκη (Νέρα), Παναγιώτης Παπαϊωάννου (Μένιος), Μιχάλης Συριόπουλος (Λάμπρος), Γιώργος Σφυρίδης (Κορυφαίος Εϊβαλάδων), Θάνος Φερετζέλης (Γκαρσόνι), Μαρία Χατζηιωαννίδου (Γεωργία)
Συμμετέχουν: Πηνελόπη Βασιλείου, Χρήστος Διαμαντούδης, Ελένη Ζιάννα, Γιάννης Καράμπαμπας, Μαρία-Ελένη Κούζου, Σταυρούλα Κουλούρη, Γιώργος Μαντζιάρης, Νίκος Μήλιας