H εξομολόγηση του Μπουκόφσκι: «Ο πατέρας μου πέθανε νέος, απένταρος, κι όχι ιδιαίτερα σοφός»

Το έργο του Τσαρλς Μπουκόφσκι Πέταξε το ξυπνητήρι (Η αστραπή που λάμπει πίσω από το βουνό) αποτυπώνει τη σύγκρουση ανάμεσα στον καθεστωτικό κόσμο των ιδανικών του πατέρα του και στο ανυποχώρητο πνεύμα του ίδιου του Μπουκόφσκι.

Μέσα από έναν αυτοβιογραφικό φακό, ο Μπουκόφσκι αντανακλά τις μικρές τελετουργίες που ο πατέρας του θεωρούσε ιερές: το πρωινό ξύπνημα, η μυρωδιά του μπέικον και των αυγών που γέμιζε τον πρωινό αέρα και ένα νοικοκυριό που λειτουργούσε σαν ρολόι.

Η ρήση του πατέρα του, που έχει τις ρίζες της στην κλασική υπόσχεση για υγεία, πλούτο και σοφία για όσους «σηκώνονται νωρίς», γίνεται κάτι περισσότερο από απλές λέξεις συμβολίζει ένα είδος σιωπηλής συμμόρφωσης στην οποία ο Μπουκόφσκι αντιστάθηκε.

Μήπως ο Μπουκόφσκι υπερέβαλε με τη φράση: «Δε νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο….» ;

Τσαρλς Μπουκόφσκι – Πετώντας το Ξυπνητήρι (Η Λάμψη της Αστραπής πίσω από το Βουνό) Εκδόσεις Ηλέκτρα

Ο πατέρας μου έλεγε πάντα: «νωρίς στο κρεβάτι και

νωρίς στο πόδι, ο άντρας γίνεται υγιής, πλούσιος

και σοφός».

τα φώτα στο σπίτι μας έσβηναν στις οχτώ

σηκωνόμασταν χαράματα απʼ τη μυρωδιά του

καφέ, του τηγανιτού μπέικον και των χτυπητών

αυγών.

Σʼ όλη του τη ζωή, ο πατέρας μου έμεινε πιστός στο

πρόγραμμα

αυτό.

Πέθανε νέος, απένταρος,

κι όχι ιδιαίτερα

σοφός, νομίζω.

Μετά απʼ αυτή τη διαπίστωση, απέρριψα τις συμβουλές του

κι έτσι

αργά έπεφτα στο κρεβάτι κι αργά ξυπνούσα: το μεσημέρι.

δεν ισχυρίζομαι ότι κατέκτησα

τον κόσμο αλλʼ απέφυγα τουλάχιστον

τα πρωινά μποτιλιαρίσματα, γλίτωσα από κάμποσες παγίδες

γνώρισα παράξενους, υπέροχους

ανθρώπους

ένας απʼ τους οποίους

ήταν

ο εαυτός μου – κάποιος που ο πατέρας μου

δεν γνώρισε

ποτέ.