Αν κοιτάξει κάποιος πίσω στην ιστορία της street photography, μπορεί να παρατηρήσει μια ενδιαφέρουσα ανταλλαγή: Η φωτογραφία του δρόμου άνοιξε τις πόρτες της στις γυναίκες και οι γυναίκες φωτογράφοι την πλούτισαν με τα έργα τους.
Αυτό ακριβώς εξετάζει και η έκθεση “A Female Gaze”, το πώς οι γυναίκες φωτογράφοι αγκάλιασαν τη φωτογραφία σε όλο τον 20ο αιώνα: Από τη δεκαετία του 1930 με την καταγραφή της πόλης της Νέας Υόρκης από την Berenice Abbott έως το 10ετές έργο της Jodi Bieber (1994 έως 2004) πάνω στην περιθωριοποιημένη νεολαία της νοτιοαφρικανικής κοινωνίας. Η έκθεση “A Female Gaze: Seven Decades of (12) Women Street Photographers” βρίσκεται στη Γκαλερί Howard Greenberg, Νέα Υόρκη, έως τις 2 Απριλίου 2022. Όλες οι εικόνες: Ευγενική παραχώρηση Howard Greenberg Gallery, Νέα Υόρκη
Η Photo League, ο συνεταιρισμός της Νέας Υόρκης που δραστηριοποιήθηκε από το 1936 έως το 1951, περιελάμβανε μια σειρά από γυναίκες φωτογράφους όπως η Berenice Abbott, η Rebecca Lepkoff, η Lisette Model, η Ruth Orkin και η Barbara Morgan. Αυτή η συλλογικότητα, όπως παρατήρησε η Mary Ellen Mark, “φωτογραφίζει τον κόσμο όπως είναι, γιατί τίποτα δεν είναι πιο ενδιαφέρον από την πραγματικότητα”.
Η Vivian Maier ήταν μια Αμερικανίδα φωτογράφος δρόμου της οποίας η δουλειά ήρθε στο φως όταν αγοράστηκε από μια δημοπρασία στο Σικάγο το 2007. Γεννημένη στη Νέα Υόρκη, η Maier έζησε κάποια χρόνια στη Γαλλία και εργάστηκε στο Σικάγο ως νταντά για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της. Τραβώντας συνεχώς φωτογραφίες για πέντε δεκαετίες, άφησε πίσω της πάνω από 100.000 αρνητικά και ενέπνευσε το ντοκιμαντέρ Finding Vivian Maier που ήταν υποψήφιο για Όσκαρ το 2014.
Στα 17 της, η Ruth Orkin φωτογράφισε το τεράστιο ταξίδι της όταν πήγε από το Λος Άντζελες στη Νέα Υόρκη με ποδήλατο, για να δει την Παγκόσμια Έκθεση του 1939. Τέσσερα χρόνια αργότερα μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και εργάστηκε για μεγάλα περιοδικά προτού πάει στην Ιταλία το 1951, όπου γνώρισε τη Nina Lee Craig, φοιτήτρια τέχνης και Αμερικανίδα, η οποία έγινε το θέμα της διάσημης φωτογραφίας της American Girl in Italy. Από το διαμέρισμά της στη Νέα Υόρκη με θέα στο Σέντραλ Παρκ, η Όρκιν φωτογράφιζε μαραθώνιους, παρελάσεις, συναυλίες, διαδηλώσεις και τις εποχές που αλλάζουν, τα οποία αποτέλεσαν και το περιεχόμενο δύο καταξιωμένων βιβλίων, A World Through My Window και More Pictures From My Window.
Η Berenice Abbott εργάστηκε ως βοηθός στο στούντιο του Man Ray στο Παρίσι, κάτι που την μύησε στον κόσμο της φωτογραφίας. Επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη το 1929, άρχισε να καταγράφει την ταχέως εξελισσόμενη πόλη. Στη δεκαετία του 1930, προσλήφθηκε στο Federal Art Project, μια υποδιαίρεση της Works Progress Administration, για να συνεχίσει τη σειρά της, Changing New York.
Η Esther Bubley μετακόμισε στην Ουάσιγκτον το 1940 για να συνεχίσει τη δουλειά ως φωτογράφος προτού βρει δουλειά στη Vogue, στη Νέα Υόρκη. Η Bubley επέστρεψε στην Ουάσιγκτον το 1941 και προσλήφθηκε ως microfilmer στα Εθνικά Αρχεία. Ενώ εργαζόταν για εταιρικούς πελάτες, ο Bubley έγινε τακτική freelancer για πολλά εθνικά περιοδικά, συμπεριλαμβανομένου του Life. Δημοσίευσε τρία βιβλία με τις φωτογραφίες της.
Η Rebecca Lepkoff ανέπτυξε τις ικανότητες της υπό την κηδεμονία του Arnold Eagle, του πρώτου από τους πολλούς ιδεαλιστές Εβραίους φωτογράφους – συμπεριλαμβανομένων των Sid Grossman, Paul Strand και Walter Rosenblum – ο οποίος τη μύησε στη Photo League και την ενθάρρυνε να καταγράψει το αστικό τοπίο της Νέας Υόρκης.
Η Frances McLaughlin-Gill γεννήθηκε στο Μπρούκλιν και μεγάλωσε στο Κονέκτικατ με τη δίδυμη αδερφή της Kathryn Abbe. Και οι δύο θα γίνονταν φωτογράφοι. Το 1943, έγινε η πρώτη γυναίκα φωτογράφος που υπέγραψε συμβόλαιο με τη Vogue και μέσα σε περισσότερα από 11 χρόνια ανέπτυξε το ταλέντο να απαθανατίζει τις περιστασιακές, φευγαλέες και οικείες στιγμές των μοντέλων της. Πρωτοστάτησε στη ρεαλιστική φωτογραφία μόδας του σήμερα.
Η Lisette Model δεν ήταν μόνο γνωστή για τα πορτρέτα της στους δρόμους της Νέας Υόρκης αλλά και για τη αγάπη της προς τον αμερικανικό καταναλωτισμό. Για να τον εξερευνήσει φωτογράφησε μια σειρά από αντανακλάσεις εικόνων, προϊόντων και καταναλωτών σε παράθυρα.
Η Barbara Morgan είναι περισσότερο γνωστή για τις φωτογραφίες της με σύγχρονους χορευτές, όπως η Martha Graham και ο Merce Cunningham, αλλά υπήρξε και συνιδρυτής του φωτογραφικού περιοδικού Aperture, μαζί με τους Ansel Adams, Beaumont Newhall, Dorothea Lange και άλλους. Εργάστηκε στο σχέδιο και τη ζωγραφική μέχρι το 1935, όταν έγινε μητέρα και άρχισε να εκτιμά τη στιγμιαία φύση της φωτογραφίας.
Εμπνευσμένη από τους Walker Evans και Henri Cartier-Bresson, η Helen Levitt, εργάστηκε εκτός οργανωμένων φωτογραφικών ομάδων και έβγαλε τη δουλειά της στους δρόμους. Ενώ δίδασκε μαθήματα τέχνης σε παιδιά τη δεκαετία του 1930 για το Federal Art Project της Νέας Υόρκης, άρχισε παράλληλα να ενδιαφέρεται για την κουλτούρα του δρόμου των παιδιών, και ιδιαίτερα για τις ζωγραφιές τους με κιμωλία.
Αντλήθηκαν πληροφορίες από την Guardian
