Ο Γρηγόρη Μήτας γράφει στη Lavart με αφορμή την παράσταση «Ο εφιάλτης του κυρίου Κάκου»
Είναι πολύ επίκαιρο το θέμα της «έμφυλης βίας» στη χώρα μας και οφείλουμε όλοι να πάρουμε θέση. Ξεκίνησα να γράφω το έργο αυτό που θίγει ένα δύσκολο θέμα που είναι «ταμπού» για την κοινωνία μας, το οποίο άλλοτε υποτιμούμε κι άλλοτε το κρύβουμε κάτω από το χαλί. Χρέος μας είναι να το αναδείξουμε και οφείλουμε την αλήθεια στα κακοποιημένα άτομα, αλλά και σε κάθε πλάσμα που υφίσταται, ή έχει υποστεί, όποια μορφή βίας. Η βία είναι ένα ζήτημα που μας αφορά όλους. Ειλικρινά, αισθάνομαι άσχημα για όλα αυτά, γιατί δεν προσβάλλουν μόνον το ανδρικό φύλο, αλλά πλήττουν καίρια την ανθρώπινη ιδιότητά μας. Έτσι, αισθάνομαι βαθιά μέσα μου, την ανάγκη να «μιλήσω» για το θέμα της «έμφυλης βίας», όχι σαν καταγγελία, αλλά σαν μια ιστορία με θεατρικό ενδιαφέρον και να προσθέσω μία ακόμα φωνή μαζί με όλες τις άλλες που υπάρχουν.
ΚΘΒΕ: «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
Η ιστορία αυτή έχει μεγάλο ενδιαφέρον με τον τρόπο που αναπτύσσεται. Στο βάθος «κρύβεται» μια σκοτεινή πλευρά που σιγά-σιγά, στη διάρκεια της ροής του έργου, αυτή «φωτίζεται», δυναμώνει και «μιλάει» για ανάρμοστες, κακοποιητικές συμπεριφορές κι είναι μια ώθηση για όλους μας, ώστε να βρούμε τη δύναμη και το θάρρος να «κοιτάξουμε» κατάματα το πρόβλημα, να σπάσουμε τη σιωπή μας για να προστατέψουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους. Γιατί ο εξουσιαστής δρα ανενόχλητος όταν ο εξουσιαζόμενος και ο περίγυρος του σιωπά.
Όλα αυτά με απασχόλησαν, με απασχολούν και θα με απασχολούν όσο γύρω μου συμβαίνουν τέτοια γεγονότα. Κατά τη διάρκεια των δοκιμών υπήρξε μια εξαιρετικά γόνιμη συνεργασία και ανταλλαγή σκέψεων, απόψεων με τους ηθοποιούς και τους συνεργάτες ώστε να δουλέψουμε πάνω σε αυτό το δύσκολο θέμα, να εισχωρήσουμε σε αυτόν τον σκοτεινό κόσμο, να ερευνήσουμε την πορεία, την άνοδο και την πτώση των ηρώων του, με στόχο να ανακαλύψουμε τις πτυχές, τις προεκτάσεις και τις συνέπειές του. Είχα πλάσει όλη την ιστορία στο μυαλό μου με λέξεις, εικόνες, σύμβολα και φυσικά ήθελα να την σκηνοθετήσω, να την παρουσιάσω στη σκηνή όπως ακριβώς την είχα φανταστεί και την είχα «δουλέψει» μέσα μου.
Μέσα από την ιστορία του «Εφιάλτη του κυρίου Κάκου» βλέπουμε τα πολλά πρόσωπα που έχει η βία. Ο κεντρικός ήρωας του έργου είναι ένα σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων, που μεγάλωσαν εξυπηρετώντας κατά κύριο λόγο τον εαυτό τους. Είναι ένας ισχυρός άνδρας, ένας διάσημος σκηνοθέτης, ο οποίος πραγματοποιεί οντισιόν στη διάρκεια των οποίων εκτυλίσσονται διάφορα περιστατικά βίας. Είναι ένας πυλώνας που εκπροσωπεί την κατηγορία αυτών των ανθρώπων που θέλουν να διεκδικούν πράγματα κι αυθαίρετα να τα καρπώνονται, γιατί πιστεύουν ότι όλα τους ανήκουν.
ΚΘΒΕ: «Ο εφιάλτης του κυρίου Κάκου» του Γρηγόρη Μήτα στο Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών
Ο κύκλος της βίας, δυστυχώς, διευρύνεται και «αγκαλιάζει» ασφυκτικά όλη την κοινωνία, οι κακοποιητές πολλαπλασιάζονται. Η ιστορία της βίας είναι μια παλιά ιστορία με πολλά πρόσωπα, μια ιστορία με αρχή, μέση αλλά… χωρίς τέλος. Όσο δεν πέφτει φως σε αυτές τις καταστάσεις τα εγκλήματα αυτά θα αναπαράγονται, τα θύματα δεν θα αντιδρούν και οι θύτες θα εξακολουθούν να δρουν ανενόχλητοι με «συμμάχους» την κοινωνική αποσιώπηση, την κοινωνική «συνενοχή».
Στην πορεία του ανεβάσματος εκείνο που ανακάλυψα είναι ότι τελικά όλοι έχουμε να διηγηθούμε μια ανάλογη ιστορία που είτε βιώσαμε οι ίδιοι, ή κάποιοι δικοί μας άνθρωποι, είτε γίναμε μάρτυρες ανάλογων περιστατικών, αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή, υποβαθμίσαμε το γεγονός, δεν «μιλήσαμε», δεν αντιδράσαμε ή το «θάψαμε» μέσα μας με την μακρινή ελπίδα ότι αυτό δεν θα επαναληφθεί, θα ξεχαστεί θα σβήσει με την πάροδο του χρόνου. Αισθάνομαι ότι όλες αυτές οι «ιστορίες» τώρα μας «εκδικούνται» καθώς επανέρχονται με κάθε αφορμή και θα επανέρχονται μέχρι ότου βρούμε το θάρρος να τις καταδείξουμε, να τις αντιμετωπίσουμε, να τις καταδικάσουμε.
