Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Γιώργο, μετά από ένα χρόνο, επιστρέφεις στη Θεσσαλονίκη υποδυόμενος το Διάβολο στην «Ώρα του Διαβόλου» του σπουδαίου Φερνάντο Πεσσόα, στο θέατρο Αριστοτέλειον. Ήταν ένας ρόλος που αρχικά σε είχε δυσκολέψει, όπως έχεις αναφέρει. Φέτος, πώς νιώθεις και ποιες είναι οι προσδοκίες σου από το κοινό της Θεσσαλονίκης;
Γιώργος Χρανιώτης – Πέρυσι, άρχισα να ηρεμώ μετά την πρεμιέρα, σε αντίθεση με φέτος που αισθάνομαι καλύτερα πριν καν ξεκινήσουμε τις πρόβες. Έχουμε τελειώσει με την εκμάθηση και έχουμε λύσει τις απορίες μας. Αισθάνομαι κάπως δικαιωμένος, καθώς εκπληρώνονται τα απωθημένα μου, όπως το να κάνω την παράσταση ξανά. Είναι ωραίο να πραγματώνεις τις σκέψεις σου. Όσον αφορά τις προσδοκίες, δεν περιμένω τίποτα. Αυτό που επιθυμώ είναι να ακουστεί ο λόγος του Πεσσόα στο συγκεκριμένο κείμενο και το κοινό να κοπιάσει όσο μπορεί στο να το κατανοήσει όση ώρα θα είναι μέσα στο θέατρο και να εστιάσει σε μας. Προσπαθούμε να φτιάξουμε μια ονειρική ατμόσφαιρα, που μέσω μια μυσταγωγίας να επικοινωνήσει αυτό το έργο. Με την Ευγενία Σαμαρά ταιριάζουμε πολύ πάνω στη σκηνή και με την καθοδήγηση του Γρηγόρη Αποστολόπουλου νομίζω ότι το καταφέρνουμε.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Πώς θα ήθελες να νιώθει ο θεατής, βγαίνοντας από την αίθουσα;
Γιώργος Χρανιώτης – Ιδανικός θεατής για μένα είναι αυτός που θα θέλει ή να φύγει γρήγορα, για να πιει ένα ποτό, συζητώντας για το έργο ή που θα νιώθει κατάκοπος και θα θέλει να κοιμηθεί.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – «Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο που ξυπνά χωρίς να ξέρει ούτε πού ούτε γιατί», λέει ο Πεσσόα. Πιστεύεις πως η θρησκεία είναι ένας τρόπος ο άνθρωπος να μάθει από πού προέρχεται και έτσι να δώσει νόημα στη ζωή του;
Γιώργος Χρανιώτης – Πιστεύω ότι οι θρησκείες μπορούν να σε γεμίσουν ερωτήματα αλλά όχι να σου δώσουν απαντήσεις. Προσωπικά, δεν επενδύω στη θρησκεία, για να ζήσω τη ζωή μου. Αυτό ίσως συμβαίνει, επειδή δεν μου αρέσει να μου βάζουν κανόνες και οι θρησκευτικές διαδικασίες εστιάζουν σε ένα οικουμενικό σύστημα ηθικής που δεν με αφορά. Συμφωνώ με το «ου φονεύσεις» αλλά αλίμονο αν συμφωνούσα με το «ου μοιχεύσεις». Για παράδειγμα, ο Χάρολντ Πίντερ και η γυναίκα του χώρισαν τους συντρόφους τους, για να είναι μαζί. Νομίζω το να φτιάξεις το προσωπικό σύστημα της ηθικής σου, το οποίο να εμπεριέχει τους κανόνες που εσύ έχεις βάλει, έχει περισσότερο ενδιαφέρον από το να ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη διδασκαλία. Υπάρχουν πολύ ωραία στοιχεία στις θρησκείες. Η λέξη αγάπη, ας πούμε, εμπεριέχεται στη θρησκεία. Προσωπικά, είμαι πιο επιλεκτικός. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα ακολουθήσουν εύκολα ένα θρησκευτικό δόγμα.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Στην παράσταση ακούγεται η φωνή του Θεού. Εσύ έχεις «ακούσει» ποτέ τον Θεό να σου μιλάει ή εσύ ο ίδιος του μιλάς; Προσεύχεσαι;
Γιώργος Χρανιώτης – Συχνά μου συμβαίνει να ακούω μια υπερφυσική φωνή. Όπως τότε που περπατούσα την Πατησίων και μια φωνή μου έλεγε να ανέβω στη σχολή του Διομήδη Φωτιάδη. Δεν πήγα τελικά εκεί, αλλά κατάλαβα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Επενδύω στη μαγεία και σε πράγματα που δεν κατανοώ. Νομίζω το πρώτο βήμα για να πλησιάσεις το θεό είναι να κατανοήσεις ότι δεν κατανοείς τα πάντα. Αυτή η ανημποριά σε κάνει να θέλεις να έχεις ένα σύμμαχο, ο οποίος σε ακούει, αλλά δεν μιλάει. Και η προσευχή αυτό το πράγμα ακριβώς είναι. Όταν ο άνθρωπος προσεύχεται, έχει την ελπίδα ότι αυτό που θα πει θα ακουστεί τόσο πολύ, που το σύμπαν θα ταραχτεί και θα γίνει πραγματικότητα. Είναι μια ανθρώπινη διαδικασία, που δεν θέλω να στερηθώ. Έχω πάρει πολλή δύναμη από την προσευχή και έχω ζητήσει πολλές φορές πράγματα να μου συμβούν, από πολύ απλά μέχρι πολύπλοκα. Και, φυσικά, έχω ευχαριστήσει χωρίς να ζητήσω αυτά που έχω και ζω. Νομίζω ότι η ζωή μου θα ήταν ελλιπής χωρίς το Θεό.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Μέσα σου έχεις και το Θεό και το Διάβολο, έχεις πει. Πες μου ένα στοιχείο απ’ τον καθένα, που θαυμάζεις πιο πολύ. Ποιος θα έλεγες πως υπερτερεί τα τελευταία χρόνια;
Γιώργος Χρανιώτης – Όλοι μας είμαστε και ο Θεός και ο Διάβολος. Φυσικά, επικρατεί σε κάποιους ανθρώπους κάτι περισσότερο και κάτι λιγότερο. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι υπάρχουν μόνο καλοί άνθρωποι ή μόνο κακοί, σαν τις ταινίες Western, κακοί Ινδιάνοι και καλοί καουμπόηδες . Η αμαρτία, ας πούμε, είναι υποτίθεται διαβολική, αλλά πόσα ωραία πράματα έχουν δημιουργηθεί από αμαρτωλούς ανθρώπους; Δεν συμφωνώ στο να γίνεται εγκληματική. Όταν ο διάβολος σε επισκέπτεται και σε στρέφει κατά της ανθρωπότητας, τότε ξεκινάει η αρνητική επίδραση. Όταν, όμως, ο διάβολος σε επισκεφτεί απλά για να φανταστείς και να ζήσεις πράγματα που δεν τολμούσες, είναι μια υπέροχη διαδικασία. Αν με ρωτάς πόσο κοντά μου είναι ο διάβολος, όπως λέει και ο Πεσσόα, «Η νύχτα είναι το βασίλειο μου και το όνειρο η επικράτεια μου.» Περισσότερο μπορώ να δω τον εαυτό μου σε κάποιες νυχτερινές ώρες να διαβολοποιούμαι. Νομίζω ότι είμαι άκακος τις περισσότερες φορές.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Και στο έργο ο Διάβολος είναι άκακος.
Γιώργος Χρανιώτης – Μα έχει παραιτηθεί. Νομίζω ότι ο άνθρωπος έχει περισσότερη δύναμη και από το θεό και από το διάβολο. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόση δύναμη έχουμε μέσα μας. Ο άνθρωπος είναι υλικός, δεν είναι άυλος, όπως ο Θεός και ο Διάβολος, ούτε είναι αιώνιος. Και επειδή έχουμε περιορισμένο χρόνο σε αυτόν τον πλανήτη, πιστεύω πως έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε θεϊκοί, διαβολικοί, αγγελικοί, μέχρι τα πάντα.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Ο Διάβολος στην παράσταση είναι είρωνας. Είναι η ειρωνεία ένας τρόπος να υπαινιχθείς την αλήθεια ή προτιμάς την ευθύτητα;
Γιώργος Χρανιώτης – Δεν προτιμάω πάντα την ευθύτητα. Νομίζω ότι υπάρχουν τεθλασμένες γραμμές στην επικοινωνία και καμπύλες, που σου δίνουν ουσιαστικότερη επικοινωνία. Θεωρώ ότι η ειρωνεία καμιά φορά είναι απαραίτητη, ώστε να μην βιαιοπραγήσουμε. Όταν συναντάς ανθρώπους στη ζωή σου, που για προσωπικούς σου λόγους τους θεωρείς τοξικούς, θα πρέπει να τους αποτρέψεις από το να εισβάλλουν στο χώρο σου. Ένας τρόπος είναι να βιαιοπραγήσεις λεκτικά και ο άλλος να ειρωνευτείς. Επιλέγω το δεύτερο. Με ενδιαφέρει να έχω το κοινό μου, τους φίλους μου και τους ανθρώπους που αγαπάω. Δεν συμφωνώ με τον στίχο «αγαπώ όλο τον κόσμο». Δεν αγαπώ όλο τον κόσμο. Αγαπάω συγκεκριμένους χαρακτήρες, συγκεκριμένους τρόπους ζωής. Δεν με ενδιαφέρει να έχω αποδοχή απ’ τον καθένα.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Σου έχει τύχει να αλλάξεις την πρώτη σου εντύπωση για κάποιον;
Γιώργος Χρανιώτης – Ναι. Παλιότερα νόμιζα ότι ήμουν ο καλύτερος φυσιογνωμιστής, αλλά μάλλον έκανα λάθος. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που λένε για τα μάτια, ότι είναι ο καθρέφτης της ψυχής, ισχύει. Μπορείς να καταλάβεις πολλά πράματα από τα μάτια, αν εστιάσεις μέσα σε αυτά. Συνήθως από εκεί ξεκινάω την ερεύνα μου και μετά μιλάω σε κάποιον. Πρέπει να μάθουμε τι κρύβετε πίσω από τις λέξεις, για να διαισθανθούμε ελάχιστα τους γύρω μας. Αλλά και εμείς πολλές φορές λέμε άλλα από αυτά που επιθυμούμε, ίσως επειδή και οι ίδιοι δεν ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλουμε.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Και αυτό πως αλλάζει;
Γιώργος Χρανιώτης – Δεν αλλάζει. Ευτυχώς, υπάρχουν οι συγγραφείς, το θέατρο, η μουσική, η ποίηση. Οι ποιητές, πιο πολύ ίσως από τους συγγραφείς, κάνουν μια βουτιά στο πιο βαθύ κομμάτι του ασύλληπτου τους. Αυτοί είναι που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε τι κρύβουμε μέσα μας.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Η γραφή του Πεσσόα σ’ αρέσει;
Γιώργος Χρανιώτης – Φυσικά. Ο Πεσσόα μ’ αρέσει, γιατί δεν τον καταλαβαίνω. Μ’ αρέσουν πολύ οι συγγραφείς που με κάνουν να αισθάνομαι βλάκας. Πολύ θα ήθελα να βγω για ένα ποτό μαζί τους και να συζητήσω. Νομίζω ο κόσμος διαβάζει, για να του δημιουργηθούν περισσότερες απορίες και όχι και να του δοθούν απαντήσεις. Στο Πεσσόα περισσότερο απορείς για το ανθρώπινο είδος και προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις την προσωπικότητά του. Ένας άνθρωπος που ήταν βουτηγμένος στο αλκοόλ και στη συγγραφή, με μια κρυπτο-ομοφιλοφυλία, που ποτέ δεν παραδέχτηκε, να διαγράφεται στο λόγο του. Θυμάμαι ένα απόφθεγμα που διάβασα, ότι, όταν βλέπει ένα ηλιοβασίλεμα, ταράζεται από την ομορφιά, γιατί σκέφτεται πόσο ευτυχισμένος θα ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος που βλέπει το ηλιοβασίλεμα. Λες δεν βρίσκει παρηγοριά πουθενά. Θεώρει τον εαυτό του δυστυχή και έχει πάρει την απόφαση ότι δεν μπορεί να ζήσει στιγμές απόλυτης ευτυχίας. Όπως είναι μια στιγμή οργασμού. Δεν γίνεται να την απολαύσουμε για πολύ. Πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτή τη διάρκεια, όσο και αν μας αρέσει. Και οι οργασμοί στη ζωή μας είναι πολλοί, όταν ζούμε τη στιγμή και όχι όταν σκεφτόμαστε τι θα ζήσουμε.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Σήμερα οι άνθρωποι ζούμε τη στιγμή;
Γιώργος Χρανιώτης – Πιστεύω πως στις μέρες μας συμβαίνει μια αντίστροφη διαδικασία. Παλιότερα, οι καλλιτέχνες φρόντιζαν να κρύβονται και να επενδύουν στη μοναχικότητά τους. Τώρα, όλοι δημοσιεύουν πού είναι και ότι περνάνε καλά. Είναι όλοι λαμπεροί και ευτυχισμένοι. Το ζητούμενο πάντα στην τέχνη είναι η αυθεντικότητα. Ζούμε στην εποχή, όπου τα σκουπίδια πουλιούνται πανάκριβα. Είναι σαν η εποχή να σου λέει «Γίνε νάρκισσος». Δεν μας ενδιαφέρει τι πρόσωπο θα παρουσιάσεις και ποιό θα είναι το έργο σου, θα σε φτιάξω εγώ. Και προς θεού μην υπηρετήσεις και κάτι που είναι δυσνόητο. Να είσαι όσο γίνεται πιο επιφανειακός.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Θεωρείς ότι είναι σύστημα;
Γιώργος Χρανιώτης – Ναι, σίγουρα υπάρχει ένα σχέδιο, ο άνθρωπος να μην μπορεί πλέον να είναι μοναχικός. Το κινητό σου δεν σ’ αφήνει να είσαι μοναχικός. Να στήσεις, για παράδειγμα, την σκηνή σου και να κάτσεις δέκα μέρες μόνος σου, ούτε καν με ένα βιβλίο. Αυτό που λέει ο Sean Penn στο Into the wild , «να αντιμετωπίσεις την τυφλή πέτρα μόνος σου». Το κάναμε στο Survivor. Καθόμασταν στη φωτιά και λέγαμε “πάμε να δούμε σινεμά”. Ανάβαμε τη φωτιά και την κοιτούσαμε. Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο. Είχαμε μια έννοια πληρότητας απίστευτη. Το να μην μπορείς να είσαι μόνος σου και να μην είσαι στη στιγμή είναι τα πιο επικίνδυνα πράγματα.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Ο Πεσσόα συνήθιζε να γράφει με ψευδώνυμα και να μεταμορφώνεται σε διαφορετικούς χαρακτήρες κάθε φορά. Το θέατρο είναι για σένα ένα είδος μεταμόρφωσης; Μία ευκαιρία να ζήσεις πολλές ζωές;
Γιώργος Χρανιώτης – Το θέατρο είναι μόνο έτσι και είμαι πολύ καχύποπτος με τους ηθοποιούς που δεν είναι μεταμορφωτικοί. Πάντα οι αγαπημένοι μου ηθοποιοί ήταν ο Sean Penn, o Robert De Niro, Al Pacino, Tom Hardy, Christian Bale, Johnny Depp, ο Κιμούλης. Πολλές φορές δεν αντέχουμε τον εαυτό μας και αυτή η δουλειά μας δίνει την ευκαιρία να υποδυθούμε κάτι άλλο. “Ηθοποιός”, ετυμολογικά, σημαίνει ποιώ χαρακτήρα και όχι ήθος. Φτιάχνω ένα χαρακτήρα. Φυσικά και με ιντριγκάρει που έκανα τον transsexual στον Λαζόπουλο, το ομοφυλόφιλο μοντέλο στην Κυριακή των Παπουτσιών, τα δολοφόνο στον Βουβό Σερβιτόρο, έναν χασικλή στη Δήμητρα Παπαδοπούλου, έναν άντρα που έχει μεταμφιεστεί σε μουγκή γιαγιά και τώρα που υποδύομαι τον Διάβολο. Είναι σαν να γίνομαι αθάνατος. Δεν μου αρκεί αυτή η ζωή και θέλω να ζήσω και άλλες ζωές.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Απείχες ποτέ από το θέατρο;
Γιώργος Χρανιώτης – Περίπου ενάμισι χρόνο, τότε που είχα ξεκινήσει να κάνω surf. Δεν τρελαίνομαι με το να μείνω χωρίς θέατρο, μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Δεν νομίζω ότι θα γεράσω στο σανίδι, μπορεί να κάνω και λάθος. Είμαι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να φύγω και να πάω να γίνω ψαράς. Μπορεί να το λέω και να μην το εννοώ, αλλά νομίζω ότι το εννοώ. Δεν θέλω να είμαι εξαρτημένος με το θέατρο.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Πώς προέκυψε το θέατρο;
Γιώργος Χρανιώτης – Τυχαία. Ήθελα να γίνω celebrity, όχι ηθοποιός. Έτυχε να δω πολύ θέατρο στα δεκαεννιά μου, που το σνόμπαρα κιόλας στην αρχή, και πολύ σινεμά, αλλά μάλλον ήμουν και είμαι τυχερός σε αυτή τη δουλειά.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Πως αισθάνεσαι που πλέον σε αναγνωρίζει ο κόσμος στο δρόμο; Είναι κάτι που σε ευχαριστεί ή που σε φέρνει σε αμηχανία;
Γιώργος Χρανιώτης – «Έχει πλάκα να είσαι γνωστός γιατί μπορείς να κλείσεις πανεύκολα τραπέζι σε μαγαζιά», όπως έχει πει και ο Woody Allen. Δεν θεωρώ ότι είμαι τόσο διαφοροποιημένος από έναν άνθρωπο που αγαπάει τη δουλειά του. Απλά κάνω το κέφι μου και πληρώνομαι. Όπως και με την μπάντα μου και με το θέατρο, ίσως και να πλήρωνα για να τα έχω. Είναι κάτι σαν ψυχανάλυση.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Τι θα πει για σένα «ταξίδι»;
Γιώργος Χρανιώτης – Όταν ταξιδεύεις, αμέσως αλλάζεις τις συνήθειές σου. Θα πιεις άλλο καφέ, θα φας κάτι διαφορετικό, θα γνωρίσεις ανθρώπους, δεν έχεις την ασφάλεια του σπιτιού σου, θα μάθεις να είσαι γρήγορος στις αποφάσεις σου και να αναγνωρίζεις τους κινδύνους. Ο κόσμος γίνεται το σπίτι σου. Μπορούμε να κινηθούμε ελεύθερα και ελπίζω στο μέλλον να μην μας το στερήσουν αυτό.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Σήμερα ο κόσμος ταξιδεύει άφοβα; Εσύ φοβάσαι;
Γιώργος Χρανιώτης – Δεν χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη καθόλου. Αν την χρησιμοποιήσω, θα αρχίσω να φοβάμαι και δεν δέχομαι τον φόβο σαν συναίσθημα. Τον δέχομαι για να τον ξεπεράσω. Αν φοβόμουν, δεν θα είχα κάνει πράγματα για τα οποία είμαι περήφανος σήμερα. Νομίζω ότι «μάγκας» είναι αυτός που φοβάται και προσπαθεί να το ξεπεράσει, και «βλάκας» είναι αυτός που λέει ότι δεν φοβάται, αλλά το κάνει. Το χειρότερο είναι να εγκλωβιστείς μέσα στο φόβο σου και να σταματήσεις να είσαι λειτουργικός. Αυτό είναι κατάντια. Εύχομαι στους ανθρώπους να φοβούνται με την καλή έννοια και να κάνουν πράματα που ούτε οι ίδιοι έχουν φανταστεί.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Γνωρίζω ότι αγαπάς πολύ τη μουσική, ότι είσαι στο μέλος μια μπάντας και ότι κάποιες φορές παίζεις ως DJ. Ποια είναι η θέση της μουσικής στη ζωή σου;
Γιώργος Χρανιώτης – Ακούω από thrash metal μέχρι jazz, από κλασσική μουσική μέχρι hard rock, ανακάλυψα πρόσφατα την Chavela Vargas, μία ισπανόφωνη ερωμένη της Frida Kahlo στα ’50. Έχω καταλήξει ότι η μουσική είναι μουσική και δεν χρειάζεται να βάζουμε ταμπέλες.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Ακούς κάτι πριν από την παράσταση;
Γιώργος Χρανιώτης – Όταν κάνω διατάσεις, προτιμώ να έχω ησυχία. Στη συγκεκριμένη, όμως, παράσταση με βοηθάει να ακούω το τραγούδι Black star του David Bowie, καθώς εμπεριέχεται στο έργο.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Κάνεις όνειρα;
Γιώργος Χρανιώτης – Ήταν ένα όνειρο που έβλεπα χρόνια. Ήμουν κάπου με φίλους και τους έλεγα «κοιτάξτε να δείτε τι θα κάνω». Σηκωνόμουν στον αέρα και πετούσα και τους φαίνονταν πολύ συνηθισμένο, όχι κάτι ιδιαίτερο. Δεν το βλέπω πια αυτό το όνειρο και μου λείπει. Η ζωή είναι βαρετή χωρίς να ονειρεύεσαι. Όσο έχει ενδιαφέρον η ζωή, άλλο τόσο και το όνειρο. Η ζωή έχει επανάληψη , ένα όνειρο ποτέ. «Ο λόγος που πεθαίνουμε είναι ίσως γιατί δεν ονειρευόμαστε αρκετά», όπως λέει και ο Πεσσόα.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Θεωρείς πως μπορούν να συνυπάρξουν ο ονειροπόλος και ο ρεαλιστής μέσα σε έναν χαρακτήρα;
Γιώργος Χρανιώτης – Ο ρεαλισμός είναι σαν να αντιμετωπίζεις την παρούσα μη ποιητική, μη ονειρική πραγματικότητα. Απ’ την άλλη, ο ονειροπόλος είναι αυτός που, όταν βρει το κατάλληλο έδαφος να ονειρευτεί, το κάνει. Δεν μπορείς να ονειρεύεσαι χωρίς να είσαι ποιητής. Η ποίηση θα είναι ένα είδος πολυτελείας στο μέλλον. Οι άνθρωποι δεν θα ενδιαφέρονται γι’ αυτήν.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Εσύ γράφεις;
Γιώργος Χρανιώτης – Φέτος θέλω να γράψω ένα σενάριο.
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) – Και για το τέλος, αγαπάς τη φύση και αυτό φαίνεται από τις δραστηριότητές σου: ποδήλατο, surf. Φαντάζεσαι τον εαυτό σου στην επαρχία ή σε ένα νησί μετά από 10 χρόνια;
Γιώργος Χρανιώτης – Πολλές φορές σκέφτομαι ότι μόνο αυτό θέλω. Το έχω δοκιμάσει. Ξέρω ότι με θεωρώ βλάκα και τρελό που δεν έχω πρόσβαση στη θάλασσα καθημερινά. Μου κάνει καλό. Το να πάρω το SUP μου και να μπω στη θάλασσα στις τρεις τα ξημερώματα κάτω από την πανσέληνο είναι κάτι το οποίο με γοητεύει. Εύχομαι, αν και ίσως δεν με συμφέρει, να ζω έχοντας πρόσβαση στη θάλασσα. Αν με ρωτούσαν εάν προτιμώ να παίζω θέατρο για όλη μου τη ζωή και να μην ξαναδώ τη θάλασσα, θα τους έλεγα πως παρατάω το θέατρο και πάω στη θάλασσα. Είναι ωραίο να βρεις ένα τρόπο να είσαι ισορροπημένος, για μένα αυτό το μπλε της θάλασσας με τρελαίνει. Είναι σαν να έχουμε μια αίσθηση ότι ξαναμπαίνουμε στην κοιλιά της μάνας μας.
https://www.lavart.gr/ora-tou-diavolou-ton-giorgo-chranioti-kai-tin-evgenia-samara/
Φωτογραφίες: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
