[dropcap size=big]Σ[/dropcap]υναυλία. Η ζωντανή και άμεση ακρόαση ενός μουσικού καλλιτέχνη από ένα πλήθος ατόμων ταυτόχρονα. Συναυλία σημαίνει εδώ και τώρα. Ένα εδώ και τώρα που ταυτίζεται με αυτό του διπλανού – συνακροατή, γνωστού ή άγνωστου, και εκδηλώνεται τραγουδώντας δυνατά τους στίχους, χορεύοντας ή και ακόμα με μια ξαφνική, σιωπηλή αγκαλιά.
Αναμφίβολα πολλοί έχουν αποπειραθεί να προσδιορίσουν τι ακριβώς είναι αυτό που τραβά τους ανθρώπους στις συναυλίες. Γιατί νιώθεις ένα μικρό ρίγος στο στομάχι καθώς περιμένεις τον καλλιτέχνη να ανέβει στην σκηνή και πώς πυροδοτείται εκείνη η μικρή αγαλλίαση όσο εσύ και μερικές εκατοντάδες ακόμα κατηφορίζετε προς την Θεσσαλονίκη από το Θέατρο Δάσους ανάμεσα σε μποτιλιαρίσματα και διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα. Συναυλία είναι η μελωδία που μουρμουρίζεις ενώ ακροβατείς στο πεζοδρόμιο και η άνεση με την οποία θα σχολιάσεις την βραδιά με τον άνθρωπο που εκείνη την στιγμή έτυχε να περπατάει δίπλα σου.
[dropcap size=big]Α[/dropcap]ν είσαι εγώ, μετά την συναυλία επιστρέφεις σπίτι σου. Κλείνεις τα φώτα και κοιτάζοντας το ταβάνι αφήνεις την συναυλία να παίξει στο κεφάλι σου για δεύτερη φορά. Όλα είναι ακόμα εκεί: το σκούντημα, η παραζάλη, το μικρό αστειάκι του Παύλου Παυλίδη για τα δέντρα, η μυρωδιά της μπύρας που κάποιος έχυσε πάνω σου και η υγρασία του καλοκαιριού στα μαλλιά σου.
Για να είμαι ειλικρινής, -όπως συμβαίνει με πολλά πράγματα-, συναυλία είναι οι Άλλοι. Ο καλλιτέχνης που έχει την δύναμη να υπνωτίσει τα πάντα, που κινεί τα νήματα, που παίζει. Σαν ηγεμόνας της μιας βραδιάς. Εκείνος ο παλιός σου έρωτας που θα βρεθεί δίπλα σου την στιγμή που “πρέπει” για να φιληθείτε χωρίς προλόγους μιας και η μουσική αναλαμβάνει τον ρόλο του μεσολαβητή. Η φίλη σου που μόλις χώρισε και βρίσκεται στο δίλημμα: να στείλει ή όχι κάποιο στίχο; Η κοπέλα που στέκεται πίσω σου και τραγουδάει δυνατά. Κάποιος που έχασε κάποιον ή κάτι και το αναζητά με μανία.
[dropcap size=big]Κ[/dropcap]αι φυσικά, εσύ, που μαγνητίζεις και μαγνητίζεσαι, σπρώχνεις και σπρώχνεσαι, αγκαλιάζεις και αγκαλιάζεσαι και αισθάνεσαι σα να είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που νιώθει επικοινωνία και ένωση με το Όλο που τον περιβάλλει. Και νιώθει έτσι ακριβώς επειδή υπάρχει γύρω του αυτό το Όλο που του μεταδίδει την αίσθηση της ολότητας. Τι ειρωνεία!
Γι’ αυτό πηγαίνουμε στις συναυλίες (ίσως).
Εντάξει, υπάρχει και η κοινωνική ψυχολογία.
Ως γνωστόν, τα εισιτήρια των συναυλιών κοστίζουν. Το μυαλό μας έχει μάθει να συνδέει τα χρήματα με το κοινωνικό status με αποτέλεσμα να αντιλαμβάνεται την συναυλία ως κατανάλωση ενός ακόμα αγαθού που έχει στόχο την ικανοποίηση του εγωισμού του. Από την άλλη, η συναυλία θεωρείται προϊόν εμπειρίας οπότε για ορισμένο μέρος του κοινού αποτελεί πιο αξιόλογη επένδυση από την αγορά ενός δίσκου.
Όμως, πηγαίνουμε στις συναυλίες κυρίως επειδή μας κάνουν χαρούμενους. Σύμφωνα με έρευνες, εφόσον οι συναυλίες συγκαταλέγονται στα προϊόντα εμπειρίας έχουν ορισμένα χαρακτηριστικά.
- Αποτελούν συνήθως θετική εμπειρία και ως τέτοια έχει διάρκεια στον χρόνο και μάλιστα όσο ο καιρός περνά η μνήμη μας τείνει να την εξωραΐζει. Οι μνήμες των εμπειριών, δηλαδή, ωριμάζουν σαν καλά κρασιά και δεν αλλοιώνονται όπως οι κασέτες και οι δίσκοι. Ακόμα και τα iPod κάποια στιγμή χαλάνε.
- Στο ίδιο πνεύμα με τα παραπάνω, ο εγκέφαλός μας έχει την τάση, επίσης, να επαναφέρει συχνότερα στην επιφάνεια μνήμες σχετικές με εμπειρίες. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι θυμούνται και σίγουρα μιλούν ευκολότερα για εκείνη την συναυλία το καλοκαίρι του ’69.
- Οι εμπειρίες είναι ασύγκριτες. Όσο μαγνητισμένο κι αν είναι ταυτόχρονα το πλήθος από έναν μουσικό, ο καθένας βιώνει την στιγμή διαφορετικά. Επιπλέον, δεν υπάρχει ανταγωνισμός: κανείς ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι ένιωσε την συναυλία καλύτερα ή εντονότερα από κάποιον άλλον. Η εμπειρία είναι πράγματι μοναδική και ολόδικη μας.
- Είναι σπάνιες. Κάποιοι άνθρωποι θα ήθελαν να βρίσκονται σε live κάθε μέρα αλλά το ότι η επιθυμία τους δεν πραγματοποιείται είναι ακριβώς γιατί η συναυλία τους κάνει χαρούμενους. Επιπλέον, προσλαμβάνεται ως ένα ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα, όπως ένα σύντομο ταξίδι.
[dropcap size=big]Ω[/dropcap]στόσο, ο βασικότερος λόγος που πηγαίνουμε στις συναυλίες είναι πράγματι οι Άλλοι. Τα όσα διαδραματίζονται κατά την διάρκεια των συναυλιών θα μπορούσαν να αποτελούν τον ορισμό της κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Διότι είμαστε ζώα κοινωνικά και θέλουμε όχι μόνο να επικοινωνήσουμε με το Όλο αλλά όταν επιστρέψουμε σπίτι να κουβαλάμε εκτός από μυρωδιά μπύρας, μια καλή φωτογραφία για το Instagram.
Ας μην ξεχνάμε πως το να ακούς μουσική είναι κι αυτό εμπειρία. Για κάποιους αξέχαστη, για κάποιους ασύγκριτη ή ακόμα και σπάνια, για άλλους ανεκτίμητη.
Κείμενο: Αλεξάνδρα Ιωάννου (Lavart)
