Γιατί αγαπήσαμε τον Όσκαρ Γουάιλντ;

«Φρόντισε να είσαι ο εαυτός σου. Όλοι οι άλλοι είναι πιασμένοι» – Oscar Wild

Ο Oscar Wild έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα θέματα συζήτησης του 19ου αιώνα. Πολλοί καλλιτέχνες μέχρι και σήμερα, γύρισαν ταινίες γι’ αυτόν, έγραψαν βιβλία για τη ζωή του, έκαναν αναφορές στα τραγούδια τους για ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του, Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ, χορογράφησαν μπαλέτα βασισμένοι στα έργα του. Η ερώτηση όμως, παραμένει μία και διαχρονική. Γιατί;

Ο Όσκαρ Φίνγκαλ Ο’ Φλάχερτι Ουιλς Ουάιλντ -Oscar Wilde- είναι γνωστός ως Ιρλανδός κριτικός, δραματουργός, μυθιστοριογράφος και ποιητής. Έζησε από τις 16 Οκτωβρίου του 1854 έως τις 30 Νοεμβρίου του 1900 και μόλις μέσα σε σαράντα έξι χρόνια ζωής, έμαθε δύο ξένες γλώσσες (Γερμανικά, Γαλλικά), τελείωσε τις Κλασικές σπουδές στο Δουβλίνο και την Οξφόρδη, αποτέλεσε μέλος και εξελίχθηκε σε βασικός εκπρόσωπος του κινήματος του Αισθητισμού και του Παρακμιακού Κινήματος. Παντρεύτηκε, απέκτησε δύο παιδιά, έζησε στο Λονδίνο κι αργότερα διατήρησε ομοφυλοφιλική σχέση για την οποία και δικάστηκε -μιας και στην Βικτωριανή Αγγλία ένα τέτοιο γεγονός αποτελούσε ποινικό αδίκημα. Κρίθηκε ένοχος, καταδικάστηκε σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα, φυλακίστηκε, εξορίστηκε και βρέθηκε τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του στο Παρίσι, μόνος και άρρωστος με εγκεφαλική μηνιγγίτιδα. Μάλιστα, σε μία από τις τελευταίες εξόδους του δήλωσε με χιούμορ πως: «Εγώ και η ταπετσαρία παλεύουμε μέχρι θανάτου. Ένας από τους δύο μας πρέπει να φύγει».

Από τη νεανική του ηλικία προκαλούσε αντιδράσεις τόσο με τα γραπτά του, όσο και με την συμπεριφορά του, ζώντας άστατα σε μία κοινωνία οπαδών του Κλασικισμού. Καθώς εξέφρασε τη γνώμη και τους προβληματισμούς του για την ηθικοποίηση της τέχνης, το γεγονός πως πρέπει να υπακούει σε κάποιο ανώτερο σκοπό, τον αναρχισμό στην τέχνη, αλλά και γνωστοποίησε πολλές κοινωνικές σάτιρες σε μορφή κειμένων και θεατρικών έργων όπως: Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός, Σαλώμη και η Ψυχή του ανθρώπου στον σοσιαλισμό. Μάλιστα ένα από τα έργα του: Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ, αποτέλεσε σημείο αναφοράς στη δίκη του για σοδομισμό. Μπορούμε να πάρουμε μια γεύση του χαρακτήρα του και από τα αποφθέγματα του.

«Η φυσικότητα είναι απλώς μια πόζα και επιπλέον η πιο εκνευριστική απ’ όσες γνωρίζω».

«Εγωισμός δεν είναι να ζεις όπως θες, εγωισμός είναι να αναγκάζεις τους άλλους να ζήσουν όπως θες».

«Ο καλύτερος τρόπος ν’ αντιστέκεσαι σε έναν πειρασμό, είναι να υποκύπτεις σ’ αυτόν».

«Η εκπαίδευση είναι θαυμάσιο πράγμα. Αλλά καλό είναι να θυμόμαστε ότι τίποτε από όσα αξίζει να γνωρίζουμε δεν μπορεί να διδαχθεί».

«Η ανυπακοή, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση».

Ο Όσκαρ Γουάιλντ δίχαζε και θα διχάζει την κοινή γνώμη. Όπως υποστήριζε άλλωστε, η κοινή γνώμη είναι πολύ ανεκτική όταν δεν πρόκειται για ιδιοφυΐες. Ο ίδιος άνθρωπος που έγραψε τη σατυρική βιογραφία: Πένα, μολύβι και δηλητήριο για την κατά συρροή δολοφόνο Τόμας Γκρίφιθς, είναι ο ίδιος που έγραψε παραμύθια για μικρά παιδιά όπως το: Ο εγωιστής γίγαντας, Ο ψαράς και η ψυχή του, και το πολυαγαπημένο, Το φάντασμα του Κάντερβιλ. Θα τον έβρισκες να πίνει με εργάτες σε κακής φήμης γειτονιές και αργότερα στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας σε εκδηλώσεις, να συζητάει για φιλοσοφία και κοινωνιολογία. Αν τον φανταζόμασταν στην κοινωνία του σήμερα, είναι ο άνθρωπος που δεν τον γεμίζει η εργασία, αλλά η γνώση, η ηδονή και η συναναστροφή με τους συνανθρώπους του ανεξαρτήτως φυλής και τάξης. Είναι αυτός που θα γυρνούσε να σου πει στο τέλος της μέρας πως «Δίνουμε το ψωμί στους φτωχούς και ντύνουμε τους ζητιάνους, μα οι ψυχές μας είναι γυμνές και λιμοκτονούν».

Τραγούδια με αναφορές στον Ντόριαν Γκρέι :

Το παρόν άρθρο αναρτήθηκε από Γεωργία Συμεωνίδου ( Jo Ghost) (Lavart)